Wieki ciemne
Wieki ciemne – okres historyczny należący teoretycznie do średniowiecza, który nastapił po upadku cesarstw zachodniorzymskiego, środkoworzymskiego i środkowowschodniorzymskiego w 476 r.
Nazwa epoki pochodzi od faktu, ze nie ma w Europie Zachodniej żadnych źródeł pisanych dotyczących tych czasów. Spowodowane to było tym, że germańscy najeźdźcy, którzy zniszczyli Rzym, nie potrafili czytać ani pisać, a byli tak głupi, że potrzebowali aż trzystu lat, aby się tego nauczyć. Ponadto wymordowali większość ludzi znających pismo i rozpalali ogniska antycznymi zwojami, co z pewnością nie ułatwiło odrodzenia się umiejętności posługiwania się alfabetem.
Sytuację polityczną Europy w wiekach ciemnych można określić jako totalny burdel. Jedynym tworem godnym miana państwa, a zahaczającym lekko o ten kontynent, było Bizancjum. Jednak nawet Wschodni Rzymianie (Greko-Rzymianie? Rzymianie ze Wschodu?) nie zapuszczali się zbyt głęboko w to bagno. Ciągłe wojny między setkami germańskich i huńskich plemionek powodowały, że w Europie Zachodniej nie działo się najpewniej nic ciekawego oprócz nieustannych rzezi i najazdów. W utrzymaniu całkowitego chaosu skutecznie pomagali Wikingowie, robiący od czasu do czasu inwazje z północy.
Koniec wieków ciemnych datuje się na okolice 900 r., kiedy to zaczęło się średniowiecze, będące w rezultacie podobnym bagnem, jednak już opisywanym przez kilku kronikarzy.
