Edicte de Nantas

Lo Castèl dels ducs de Bretanha a Nantas, que i foguèt promulgat lo tractat

L'Edicte de Nantas es un document que foguèt signat lo 30 d'abril de 1598 per Enric IV de França, que lo rei i reconeissiá la libertat de culte als protestants, segon mantun limit e lor concedissiá dos "brevets" principals : un nombre consequent de plaças de seguretat en garantida (aperaquí 150) e una indemnitat annadièra a pagar per las finanças reialas.

Enric IV de França èra un ancian protestant, e aviá causit de se convertir al catolicisme per fin d'accedir al tròn. La promulgacion d'aqueste edicte metèt fin a las guèrras de religion que devastèron França al sègle XVI, e constituís una amnistia qu'arrestèt la guèrra civila.

La primièra version de l'edicte, efectivament signada e sagelada a Nantas, s'es perduda e es pas pus coneguda que per una copia servada a la Bibliotèca de Genèva (BGE). Es doncas la segonda version, totjorn datada d'abril de 1598 e mai que segurament redigida mai tard, que constituís lo tèxte autentic e que foguèt adressat als parlements per registrament.

L'edict de Nantas serà revocat per Loís XIV de França en octobre de 1685 dins un edicte novèl, l'Edicte de Fontainebleau. Aquò provoquèt l'exòde dels protestants e l'ostilitat de las nacions protestantas vesinas de França.