ਵਿਨੇਸ਼ ਅੰਤਾਣੀ
ਵਿਨੇਸ਼ ਅੰਤਾਣੀ ਗੁਜਰਾਤੀ ਨਾਵਲਕਾਰ, ਲਘੂ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤ, ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਲੇਖਕ ਹੈ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ
[ਸੋਧੋ]ਵਿਨੇਸ਼ ਦਿਨਕਰਾਈ ਅੰਤਾਣੀ ਦਾ ਜਨਮ 27 ਜੂਨ 1946 ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਮੰਡਵੀ (ਕੱਛ ਜ਼ਿਲੇ ਵਿੱਚ, ਗੁਜਰਾਤ) ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਵਾਵਾਸ ਵਿਖੇ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਪਿਤਾ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਅਧਿਆਪਕ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਮਾਤਾ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਰੁਚੀ ਰੱਖਦੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਿੱਖਿਆ ਨਖਤਾਰਾ ਤੋਂ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ 1962 ਵਿੱਚ ਐੱਸ.ਐੱਸ.ਸੀ. ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਭੁਜ ਤੋਂ 1967 ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤੀ-ਹਿੰਦੀ ਵਿੱਚ ਬੈਚਲਰ ਆਫ਼ ਆਰਟਸ ਅਤੇ 1969 ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤੀ-ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਵਿੱਚ ਮਾਸਟਰ ਆਫ਼ ਆਰਟਸ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਪੰਜ ਸਾਲ ਭੁਜ ਦੇ ਕਾਮਰਸ ਕਾਲਜ ਵਿਖੇ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਿਖਾਈ। 1975 ਵਿਚ, ਉਹ ਆਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਦੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਵਜੋਂ ਨਿਯੁਕਤ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਸਟੇਸ਼ਨ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾਮੁਕਤੀ ਲੈ ਲਈ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਇੰਡੀਆ ਟੂਡੇ ਰਸਾਲੇ ਦਾ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸੰਸਕਰਣ ਸੰਪਾਦਿਤ ਕੀਤਾ।[1][2]
ਲਿਖਤਾਂ
[ਸੋਧੋ]ਉਸਨੇ ਨਗਰਵਾਸੀ (નગરવાસી, 1974), ਏਕਾਂਤਦਵੀਪ (એકાંતદ્વીપ, 1975), ਪਲਾਸ਼ਵਨ (પલાશવન, 1979), ਪ੍ਰਿਯਜਨ (પ્રિયજન, 1980), ਆਸੋਪਿਲਵ (ਅਨੇ ਚੋਥਾ ਮਾਲੋ ਪਿਪਲੋ) (આસોપાલવ (અને ચોથા માળે પીપળો), ਸਮੇਤ ਕਈ ਨਾਵਲ ਲਿਖੇ ਹਨ। 1980), ਅਨੁਰਵ (અનુરવ, 1983), ਬੀਜੂ ਕੋਈ ਨਥੀ (બીજું કોઈ નથી, 1983), ਸੂਰਜਨੀ ਪਾਰ ਦਰਿਓ (સુરજની પાર દરિયો, 1984), ਜੀਵਨ ਲਾਲ ਕਥਾਮਾਲਾ (જીવણલાલ કથામાળા, 1986), ਫਾਂਸ (ફાંસ, 1987), ਕਾਫਲੋ (કાફલો, 1988), ਸਰਪਦੰਸ (સર્પદંશ, 1989), ਨਰਵੰਸ (નર્વંશ, 1990), ਪਾਤਾਲਗੜ੍ਹ (પાતાળગઢ, 1992), ਲੁਪਤਨਦੀ (લુપ્તનદી, 1993), ਅਣੀ ਸੁਧਿਨੂੰ ਆਕਾਸ਼ (અહીં સુધીનું આકાશ), ਧੁੰਧਭਰੀ ਖਿਨ (ધૂન્ધભરી ખીણ, 1996), ਧਾਡ (ધાડ, 2003), ਅੰਤਰਗਤ (અંતર્ગત, 2002), ਸਰੋਵਰ (ਅਨੇ ਫਾਰਮ ਹਾਊਸ) (સરોવર (અને ફાર્મ હાઉસ)) ਅਤੇਅਮੇ ਅਜਨਆਂ (અમેં અજાણ્યાં, 2006), ਬਿਜੇ ਕਯੰਕ (બીજે ક્યાંક), ਜਿੰਦਗੀ ਆਖੀ (જિંદગી આખી), ਕੇਤਨ ਅਨੇ ਸੁਲਭਨੀ ਪ੍ਰੇਮਕਥਾ (કેતન અને સુલભાની પ્રેમકથા)।[1][2] ਉਸ ਦੇ ਧੁੰਧਭਰੀ ਖਿਨ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਗੜਬੜੀਆਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਨਾਵਲ ਨਗਰਵਾਸੀ, ਕਾਫ਼ਲਾ ਅਤੇ ਧੁੰਧਭਰੀ ਵਾਦੀ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਹਿੰਦੀ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਮਗਰਲਾ ਉੜੀਆ ਵਿੱਚ ਧੁੰਧਭਰਾ ਉਪਾਤਯਕਾ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਇਨਾਮ
[ਸੋਧੋ]ਉਸਨੂੰ ਧਨਜੀ ਕਾਂਜੀ ਗਾਂਧੀ ਸਵਰਨ ਚੰਦਰਕ (1993) ਅਤੇ ਕੇ.ਐੱਮ. ਮੁਨਸ਼ੀ ਸਵਰਨ ਚੰਦਰਕ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਾਹਿਤ ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤ ਸਾਹਿਤ ਅਕਾਦਮੀ ਦੇ ਇਨਾਮ ਮਿਲੇ ਹਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਹਿਤ ਅਕਾਦਮੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਉਸ ਦੇ ਧੁੰਧਭਰੀ ਖਿਨ ਦੇ ਲਈ 2000 ਵਿੱਚ ਮਿਲਿਆ।[1][2]