Hieronim Bonaparte

Hieronim Bonaparte
	; Hieronim Bonaparte jako król Westfalii
	król Westfalii
Okres	od 1807; do 1813
	Dane biograficzne
Dynastia	Bonapartowie
Data i miejsce urodzenia	15 listopada 1784 ; Ajaccio
Data i miejsce śmierci	24 czerwca 1860 ; zamek Villegenis koło Paryża
Miejsce spoczynku	Dôme des Invalides
Ojciec	Carlo Maria Buonaparte
Matka	Letycja Buonaparte
Żona	1. Elisabeth Patterson,; 2. Katarzyna Wirtemberska,; 3. Justyna Pecori-Suárez
Dzieci	z Elisabeth Patterson:; Hieronim Napoleon Bonaparte-Patterson;; z Katarzyną Wirtemberską:; Napoleon Józef,; Matylda);; nieślubne:; Jenny von Pappenheim
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Hieronim Bonaparte, właśc. wł. Girolamo Bonaparte, fr.: Jérôme-Napoléon Bonaparte (ur. 15 listopada 1784 w Ajaccio, zm. 24 czerwca 1860 na zamku Villegenis koło Paryża) – najmłodszy syn Carlo Maria Buonaparte i Letycji Buonaparte, brat Józefa Bonaparte, Napoleona I, Ludwika Bonaparte i Lucjana Bonaparte. W latach 1807–1813 król nowo utworzonego Królestwa Westfalii (jako Hieronim). Wolnomularz^[1]

Pobyt w USA

Hieronim otrzymał edukację we flocie i udał się w 1801 z ekspedycją swego szwagra gen. Leclerca na Haiti, skąd w 1802 wysłano go z depeszami do Francji. Ścigany przez angielską flotę schronił się w USA, gdzie osiadł w Baltimore. Poznał tam i poślubił w 1803 córkę miejscowego kupca – Elisabeth Patterson (1785–1879), z którą miał syna Hieronima Napoleona Bonaparte-Pattersona. Syn tego ostatniego, Charles Joseph Bonaparte (1851–1921), uznawany za twórcę FBI (1908), był na początku XX wieku ministrem sprawiedliwości i prokuratorem generalnym USA.

Powrót do Francji

Brat Hieronima – Napoleon I - nie uznał małżeństwa i pod jego presją Hieronim w 1805 rozwiódł się i powrócił do Francji. Napoleon wynagrodził go tytułem Cesarskiej Wysokości i stopniem admiralskim. Hieronim brał udział w wojnie z Prusami w latach 1806–1807, a korpus przez niego dowodzony wkroczył na Śląsk 2 listopada 1806 r. Okupacja Śląska trwała przez dwa lata.

Traktat tylżycki stworzył z księstwa Brunszwiku, elektoratu Hesji-Kassel oraz z obszarów należących do księstwa Hanoweru i do Prus – nowe Królestwo Westfalii ze stolicą w Kassel, którego koronę otrzymał Hieronim (18 sierpnia 1807), rządząc tam jako Hieronymus I.

22 sierpnia 1807 w Fontainebleau po raz drugi ożenił się, tym razem z Katarzyną Wirtemberską (1783–1835) – córką króla Fryderyka I, z którą miał czworo dzieci (wyróżnili się później Napoleon Józef i Matylda). Jednym z jego nieślubnych dzieci była Jenny von Pappenheim.

Król Westfalii

Pogodny, wesoły i dobroduszny król Hieronim – zwany König Lustig (do dziś w dialekcie westfalskim słowo schromm, pochodzące od Jérōme, oznacza wesołka, żartownisia) – był bardzo popularny w Westfalii; za jego rządów przeprowadzono wiele reform (m.in. zniesiono pańszczyznę), które były wzorem dla innych państw Związku Reńskiego. W czasie zmierzchu ery napoleońskiej brał udział w kampanii rosyjskiej 1812 roku i bitwach pod Quatre-Bras (16 VI 1815) i Waterloo (18 VI 1815). Po ostatecznej klęsce Napoleona Królestwo Westfalii rozwiązano 26 października 1813. Hieronim uzyskał u teścia w 1816 tytuł księcia Monfort i osiedlił się najpierw w Austrii, potem w 1827 roku we Włoszech. Do ojczyzny powrócił po przejęciu władzy przez bratanka, Ludwika Napoleona. Początkowo był gubernatorem Kościoła Inwalidów, w 1850 został mianowany marszałkiem Francji i marszałkiem senatu.

W roku 1840 zawarł trzecie małżeństwo z włosko-hiszpańską arystokratką – Justyną Pecori-Suárez, markizą Bartolini-Bardelli (1811–1903), które pozostało bezdzietne. W 1853 przystąpił z nią do ślubu cywilnego, jednak odesłał ją do Florencji, gdzie po jego śmierci uzyskała pensję od Napoleona III.

Pochowany w Dôme des Invalides^[2].

Odznaczenia

Wielki Mistrz Orderu Korony Westfalii^[3]
Wielki Orzeł Orderu Legii Honorowej^[3]
Wielki Dygnitarz Orderu Obojga Sycylii^[3]
Wielka Wstęga Orderu Królewskiego Hiszpanii^[4]
Order Królewski Serafinów (Szwecja)^[3]
Order Królewski Słonia (Dania)^[3]
Order Korony Żelaznej (Włochy)^[3]
Order Złotego Runa (Hiszpania)^[3]
Order Wielkiego Księcia Heskiego (Hesja)^[3]
Order Orła Czarnego (Prusy)^[3]
Order Orła Złotego (Wirtembergia)^[3]
Order Świętego Andrzeja (Rosja)^[3]
Order Świętego Huberta (Bawaria)^[3]
Order Świętego Józefa (Würzburg)^[3]
Order Korony Rucianej (Saksonia)^[3]

Przypisy

↑ Ludwik Hass, Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, 1982, s. 340.
↑ [1]
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Ordres Étrangères. „Almanach royal de Westphalie”, s. 114-121, 1813. (fr.).
↑ L’Ordre royal d’Espagne. legiondhonneur.fr. [dostęp 2017-10-12]. (fr.).

Bibliografia

Almanach de Gotha, Gotha 1930
C.F. von Wrangel, Les maisons souveraines de l’Europe, Stockholm 1897

[1] Ludwik Hass, Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, 1982, s. 340.

[2] [1]

[almanach-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Ordres Étrangères. „Almanach royal de Westphalie”, s. 114-121, 1813. (fr.).

[lh-4] L’Ordre royal d’Espagne. legiondhonneur.fr. [dostęp 2017-10-12]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]