Pointer
Pointer – jedna z ras psów, należąca do grupy wyżłów, zaklasyfikowana do sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich. Stanowi osobną podsekcję Pointerów. Typ wyżłowaty[2]. Podlega próbom pracy[1].
 Pointer | |
| Inne nazwy |
English pointer |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia |
Wielka Brytania[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość |
63 – 69 cm |
| Masa |
20 – 30 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VII, Sekcja 2, |
Rys historyczny
edytuj
Dokładne pochodzenie rasy nie jest znane. Wiadomo, że pointer powstał w Wielkiej Brytanii[3]. Przypuszcza się, że jego przodkami były legawce (psy myśliwskie wykorzystujące górny wiatr) z Włoch, Hiszpanii oraz Portugalii, przywiezione na Wyspy Brytyjskie przez oficerów angielskich po zakończeniu hiszpańskiej wojny sukcesyjnej w 1713 roku, a następnie krzyżowane z psami ras takich jak foxhound, greyhound, seter czy bloodhound. Nazwa rasy pochodzi od angielskiego wyrazu "point" ("wskazywać"). Nawiązuje ona do zastygania psa tej rasy w bezruchu z wyciągniętą przednią łapą, wskazującą myśliwemu położenie zwierzyny. Pierwotnie pointer używany był do wystawiania zajęcy, które następnie były gonione przez charty lub do wystawiania ptactwa, które było płoszone przez płochacze i łowione w sieci. Rasa zyskała dużą popularność po 1700 roku, kiedy to upowszechniło się polowanie na ptaki z bronią palną, jako że pointer umiał precyzyjnie wskazywać miejsce, w którym znajdowała się zwierzyna. Za protoplastę współczesnych pointerów uważany jest urodzony w 1872 pies imieniem Bang[4].
Zachowanie i charakter
edytujPies o żywym usposobieniu, lubiący ruch i przestrzeń. Konsekwentnie wychowywany w miarę łatwy w prowadzeniu. Wyżeł o dużej pasji myśliwskiej, szybki i wytrzymały. Odznacza się schludnością. Prawidłowo ułożony pointer nie powinien wykazywać skłonności do agresji oraz płochliwości[5]. Zwykle łatwo akceptuje dzieci, ale przy zaniedbaniu wczesnej socjalizacji może przejawiać instynkty łowieckie w stosunku do mniejszych zwierząt domowych.
Wygląd
edytujBudowa
edytujGłowa: silnie zaznaczony przełom, połączony z lekko wklęsłą kufą. Zgryz nożycowy.
Oczy: okrągłe; orzechowe u jasnych, brązowe u ciemniej umaszczonych psów.
Nos: szeroki, ciemny, z nieco wklęsłym grzbietem.
Uszy: osadzone raczej wysoko, zwisające blisko głowy.
Szyja: długa, sucha, bez podgardla.
Tułów: mocny, z wysokim kłębem i płynną linią grzbietu.
Kończyny: długie, proste, mocne, dobrze umięśnione, ustawione równolegle. Łapy okrągłe, zwarte, z wysklepionymi palcami i mocnymi opuszkami[6].
Ogon: prosty, średniej długości, zwężający się od nasady ku końcowi, trzymany na równi z linią grzbietu, co podkreśla pozycję stójki przy wystawianiu.
Sylwetka: doskonale umięśniona, zwarta, smukła, w kształcie krótkiego prostokąta, proporcjonalna, z wysokim kłębem i płynną linią grzbietu, lekko opadającą w kierunku zadu. Klatka piersiowa szeroka, pojemna, głęboka[7].
Szata i umaszczenie
edytujWłos jest gładki, krótki i gęsty, maść różnorodna (cytrynowa, czarna, pomarańczowa, wątrobiana – zwykle połączone z białym).
Zdrowie i pielęgnacja
edytujPsy tej rasy wymagają regularnego ruchu na świeżym powietrzu i są dość odporne na wysokie temperatury, ale źle znoszą mrozy. Najczęściej spotykane u psów tej rasy dolegliwości to choroby skóry, dystrofia oraz głuchota. Długość życia: 12 do 14 lat.
Użytkowość
edytujOd momentu wynalezienia broni palnej pointer jest używany do polowań jako wyżeł wielostronny. W Wielkiej Brytanii wystawia ptactwo w polu suchym, na terenie Europy kontynentalnej jest bardziej wszechstronny – wystawia i aportuje, także z wody.
Obecność w kulturze
edytujFilatelistyka
edytujPoczta Polska wyemitowała 3 lutego 1969 r. znaczek pocztowy przedstawiający głowę pointera o nominale 8,5 zł, w serii Rasy psów. Druk w technice offsetowej na papierze kredowym. Autorem projektu znaczka był Janusz Grabiański. Znaczek pozostawał w obiegu do 31 grudnia 1994 r.[8].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 307.
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 152.
- ↑ Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
- ↑ Izabela Przeczek, Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania, s. 317.
- ↑ Wzorzec rasy nr 1/28.10.2009 (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Izabela Przeczek, Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania, s. 319.
- ↑ Izabela Przeczek, Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania, s. 318.
- ↑ Marek Jedziniak: Rasy psów. www.kzp.pl. [dostęp 2018-07-05]. (pol.).
Bibliografia
edytuj- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 255. ISBN 83-7073-122-8.
- Izabela Przeczek: Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2016. ISBN 978-83-8059-273-5.
- Bonnie Wilcox, Chris Walkowicz: Atlas ras psów świata. Warszawa: Muza SA, 1997. ISBN 83-7079-617-6.