Bronisław Manicki

Bronisław Manicki
Łamigłowa (Łamigłówka)
	starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia	3 września 1893 ; Stare Lipiny
Data i miejsce śmierci	10 października 1944 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1914 – po 1936
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Pierwsza Kompania Kadrowa; 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich; I Brygada Legionów Polskich; 1 Brygada Jazdy; 1 Dywizja Piechoty Legionów; 21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa: bitwa pod Kostiuchnówką; wojna polsko-bolszewicka: zajęcie Wilna;
	Odznaczenia
	; ;

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 23 lip 2024, była oparta na tej wersji.

Bronisław Manicki ps. Łamigłowa (ur. 3 września 1893 w Starych Lipinach, zm. 10 października 1944 w Warszawie^[a]) – polski żołnierz, podoficer Wojska Polskiego, walczący m.in. w Pierwszej Kompanii Kadrowej, kawaler Krzyża Niepodległości.

Życiorys

Bronisław Manicki ukończył szkołę powszechną w Wołominie, po czym pracował w młynie ojca w Starych Lipinach. Wiosną 1913 roku wstąpił w Wołominie do Polskich Drużyn Strzeleckich, gdzie przyjął pseudonim Łamigłowa. Zorganizował tam sekcję strzelecką, do której zwerbował 14 osób. W czerwcu 1914 roku udał się do Nowego Sącza na kurs podoficerski. Po wybuchu I wojny światowej już 6 sierpnia służył w Pierwszej Kompanii Kadrowej. Był gońcem konnym w III plutonie. W lutym 1915 roku został przydzielony do 1 pułku ułanów Legionów Polskich Władysława Beliny-Prażmowskiego. Walczył na Wołyniu w IV plutonie 3 szwadronu. W czasie tej kampanii był dwukrotnie ranny. W lipcu 1916 roku brał udział w bitwie pod Kostiuchnówką, następnie w bitwach pod Dubniakami, Sitowiami i Rudką Miryńską^[2].

Po uzyskaniu urlopu w 1916 roku Manicki kontynuował budowę struktur POW w Wołominie, organizował również komitet pomocy żołnierzom legionów internowanym w Obozie internowania w Szczypiornie. Prowadził też oddział skautów, nad którym dowodzenie przekazał 13 sierpnia 1916 roku Tomaszowi Piskorskiemu, który parę tygodni później z kilku również przez siebie zorganizowanych zastępów stworzył tu drużynę harcerską, która później uzyskała nazwę Pierwszej Wołomińskiej Drużyny Harcerzy im. Władysława Łokietka^[3].

Zaraz po ślubie, w listopadzie 1918 roku ponownie zgłosił się do służby wojskowej, walczył w pułku szwoleżerów 1 Brygady Jazdy Władysława Beliny-Prażmowskiego. Z pułkiem tym zdobył Wilno. W 1920 roku służył w sztabie 1 Dywizji Piechoty Legionów^[2].

Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej został zdemobilizowany dla poratowania zdrowia. Po wyleczeniu, 1 kwietnia 1924 roku ponownie wstąpił do Wojska Polskiego jako podoficer zawodowy. Służył w 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy” dyslokowanym w warszawskiej Cytadeli. Był instruktorem, zajmował się szkoleniem poborowych^[2].

W 1933 roku uczył przysposobienia wojskowego w warszawskich gimnazjach, m.in. Gimnazjum Towarzystwa im. Jana Zamoyskiego i Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie^[4].

Awanse

kapral – ok. 1916
starszy sierżant – maj 1919

Odznaczenia

Krzyż Niepodległości (1932)^[5]
Złoty Krzyż Zasługi (1932)
Odznaka „Za wierną służbę” (1916)
Odznaka pamiątkowa „Krzyż za zdobycie Wilna 1919” – Wielkanoc w Wilnie (1919)^[2]

Życie rodzinne

Bronisław Manicki był synem Jana i Weroniki z domu Cieniewskiej^[1]. Jego ojciec był właścicielem młyna w Starych Lipinach. Bronisław miał młodszego brata Wiktora, który również działał w POW (ps. Stuart)^[2]. Ożenił się 24 listopada 1918 roku w Warszawie z Heleną Stanisławą Kruk^[6]. Małżeństwo miało dwóch synów: Jerzego Anastazego (ur. 15 kwietnia 1919 roku w Warszawie, zm. 29 czerwca 1999 tamże, lekarza) i Jana (ur. 26 lipca 1921 roku w Gosławicach, poległ 10 września 1944 roku na Gocławiu w Warszawie)^[2].

Bronisław Manicki i jego starszy syn są pochowani na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A23, rząd I, grób 3/4).

Uwagi

↑ Według bazy danych ofiar cywilnych powstania warszawskiego^[1] zmarł w Józefowie.

Przypisy

↑ ^a ^b Manicki Bronisław [online], www.1944.pl [dostęp 2021-04-18] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Małgorzata Stanisława Prawdzic-Szczawińska. Z Lipin Starych do Pierwszej Kompanii Kadrowej Bronisław Manicki – wzorowy żołnierz i obywatel. Pamięci Bronisława Manickiego – jedynego żołnierza Pierwszej Kompanii Kadrowej, urodzonego w powiecie wołomińskim. „Rocznik Wołomiński”. Wołomińskie biografie. XII, s. 357–362, 2016. Wołomin: Miejska Biblioteka Publiczna im. Zofii Nałkowskiej w Wołominie. ISSN 1734-7815.
↑ TomaszT. Piskorski TomaszT., Pamiętniki, zeszyt 17 (1916), t. 1, Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2021, s. 61 .
↑ TomaszT. Piskorski TomaszT., Pamiętniki, zeszyt 339 (1933), t. 4, Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2021, s. 220–221 .
↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172
↑ Akt ślubu Bronisława Manickiego (akt nr 80 z 1918 roku w parafii św. Michała na Mokotowie), metryki.genealodzy.pl, 24 listopada 1918 [dostęp 2021-04-18] .

[2] Według bazy danych ofiar cywilnych powstania warszawskiego^[1] zmarł w Józefowie.

[W1944-1] Manicki Bronisław [online], www.1944.pl [dostęp 2021-04-18] .

[RW-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Małgorzata Stanisława Prawdzic-Szczawińska. Z Lipin Starych do Pierwszej Kompanii Kadrowej Bronisław Manicki – wzorowy żołnierz i obywatel. Pamięci Bronisława Manickiego – jedynego żołnierza Pierwszej Kompanii Kadrowej, urodzonego w powiecie wołomińskim. „Rocznik Wołomiński”. Wołomińskie biografie. XII, s. 357–362, 2016. Wołomin: Miejska Biblioteka Publiczna im. Zofii Nałkowskiej w Wołominie. ISSN 1734-7815.

[TP1-4] TomaszT. Piskorski TomaszT., Pamiętniki, zeszyt 17 (1916), t. 1, Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2021, s. 61 .

[TP2-5] TomaszT. Piskorski TomaszT., Pamiętniki, zeszyt 339 (1933), t. 4, Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2021, s. 220–221 .

[MP-6] M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172

[A-7] Akt ślubu Bronisława Manickiego (akt nr 80 z 1918 roku w parafii św. Michała na Mokotowie), metryki.genealodzy.pl, 24 listopada 1918 [dostęp 2021-04-18] .

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]

[1]

[6]