Marynarka Wojenna Federacji Rosyjskiej
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Siły zbrojne | |
| Nazwa skrócona |
MW FR |
| Data utworzenia |
7 maja 1992 |
| Prefiks |
615 |
| Bandera |
|
| Proporzec |
|
Marynarka Wojenna Federacji Rosyjskiej ros. Военно-Морской Флот Российской Федерации, ВМФ РФ – jeden z trzech podstawowych rodzajów Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej (obok Wojsk Lądowych i Sił Powietrzno-Kosmicznych).
Charakterystyka i zmiany organizacyjne
Marynarka Wojenna FR jest przeznaczona do zbrojnej obrony interesów Rosji, prowadzenia wojny na morskim i oceanicznym teatrze działań wojennych. Jest w stanie prowadzić ataki nuklearne na cele naziemne wroga, niszczyć zgrupowania jego floty na morzu i w bazach, przerywać oceaniczne i morskie szlaki komunikacyjne, chronić własny transport morski, wspierać działania wojsk lądowych w operacjach na kontynentalnych teatrach działań wojennych, wysadzać desanty morskie, uczestniczyć w odparciu desantów przeciwnika, i wykonywać inne zadania[1]. Rodzajami wojsk Marynarki Wojennej są: siły podwodne, siły nawodne, lotnictwo i obrona powietrzna marynarki wojennej, wojska rakietowo-artyleryjskie obrony wybrzeża, wojska obrony wybrzeża, piechota morska, a także wojska specjalne[2].
Liczebność sił morskich Federacji Rosyjskiej w 1992 szacowano na 320 000 żołnierzy, w wyniku permanentnej redukcji, w latach 2007–2008 osobowy skład wynosił około 161 000 ludzi[3].
Wprowadzony w 2008 „Plan przebudowy Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej do 2016 roku” oraz „Kierunków dalszego rozwoju do 2020 roku”, zakładał rozformowanie około 117 jednostek organizacyjnych. Zdecydowano sie na redukcję powielających się struktur w systemie dowodzenia. W wojskach brzegowych wprowadzono nowe etaty i rozwijano jednostki przyjęte z Wojsk Lądowych. W lotnictwie morskim formowano bazy lotnicze, a część potencjału powietrznego przekazano w podporządkowanie Sił Powietrznych i Obrony Przeciwlotniczej. Ponadto zreorganizowano systemu kształcenia kadr, instytucje centralne oraz system wsparcia i zabezpieczenia. Niektóre komponenty sił morskich podporządkowano dowództwom operacyjno-strategicznym[4]. Flotę Czarnomorską i Flotyllę Kaspijską podporządkowano dowództwu Południowego Okręgu Wojskowego, Flotę Bałtycką dowództwu Zachodniego Okręgu Wojskowego, a Flotę Oceanu Spokojnego dowództwu Wschodniego Okręgu Wojskowego. Z dniem 15 grudnia 2014 Flota Północna uzyskała status okręgu wojskowego[5].
W dniu święta rosyjskiej marynarki wojennej (26 lipca 2015) ogłoszona została nowa wersja doktryny morskiej państwa. Zakłada ona utrzymanie mocarstwowej pozycji Rosji na międzynarodowych akwenach oceanicznych[6]. Wiązało się to z rozpoczęciem inwestycji mających na celu unowocześnienie floty i utrzymanie jej zdolności do prowadzenia operacji morskich i oceanicznych. Przyspieszono produkcję wielozadaniowych atomowych okrętów podwodnych projektu 885M Jasień-M („Kazań”, „Nowosybirsk”, „Krasnojarsk” i „Archangielsk”), atomowych okrętów podwodnych projektu 955 klasy Borej z rakietami R-30 Buława i konwencjonalnych okrętów projektu 677 Łada z torpedami 6TA kalibru 533 mm[7].
Struktura
Siły morskie podlegają bezpośrednio głównodowodzącemu Marynarki, który jest także zastępcą ministra obrony[8]. W skład Marynarki Wojennej FR wchodzi pięć związków strategicznych[9]:
Wszystkie mają w swojej strukturze lotnictwo oraz inne rodzaje wojsk, co daje im możliwość samodzielnego prowadzenia operacji na wyznaczonym morskim teatrze działań wojennych. Pod względem funkcjonalnym dzieli się na: siły nawodne, siły podwodne, lotnictwo morskie oraz wojska brzegowe, w skład których wchodzi artyleria nadbrzeżna (w tym rakietowa) i piechota morska[9].
- wojska brzegowe:
- brzegowe wojska artyleryjsko-rakietowe:
- piechota morska.
- siły nadwodne:
- lotniskowiec „Admirał Fłota Sowietskogo Sojuza Kuzniecow”;
- fregaty rakietowe projektu 1135;
- korwety rakietowe projektu 1234;
- krążowniki rakietowe projektu 1144;
- krążowniki rakietowe projektu 1164;
- niszczyciele rakietowe projektu 956;
- korwety projektu 11661;
- małe poduszkowce desantowe projektu 12322.
- siły podwodne:
- lotnictwo morskie:
Główny Sztab Marynarki
Podlegający dowódcy Główny Sztab Marynarki odpowiedzialny jest za planowanie operacji morskich oraz przygotowanie długookresowych planów rozwoju floty.
Podstawowymi sekcjami sztabu są:
- sekcja operacji morskich;
- sekcja wywiadu;
- sekcja mobilizacyjna;
- sekcja łączności;
- sekcja zwalczania okrętów podwodnych;
- sekcja obrony powietrznej;
- zarząd walki radio-elektronicznej;
Liczebność wojsk
Marynarka Wojenna Federacji Rosyjskiej liczy ok. 180 000 oficerów, chorążych, podoficerów i marynarzy. W piechocie morskiej oraz artylerii nadbrzeżnej służy ok. 17 000 żołnierzy. W lotnictwie morskim ok. 25 000, a w morskich siłach strategicznych ok. 13 000 żołnierzy.
Bazy poza Rosją
Oficerowie dowództwa Marynarki Wojennej
- Dowódcy Marynarki Wojennej
- 1992–1997 – admirał floty Fieliks Gromow;
- 1997–2005 – admirał floty Władimir Kurojedow;
- 2005–2007 – admirał floty Władimir Masorin;
- 2007–2012 – admirał Władimir Wysocki;
- 2012-2016 – admirał Wiktor Czirkow;
- 2016-2019 admirał Władimir Korolow[10].
- od 2019 – admirał Nikołaj Jewmienow[11]
- Szefowie Głównego Sztabu Marynarki Wojennej[a]
- 1992–1996 – adm. Walentin Seliwanow;
- 1996–1997 – adm. Igor Chmielnow;
- 1997 – adm. Władimir Kurojedow;
- 1998–2005 – adm. Wiktor Krawczenko;
- 2005 – adm. Władimir Masorin;
- 2005–2009 – adm. Michaił Abramow;
- od 2009 – adm. Aleksandr Tatarinow.
Insygnia
-
-
Proporzec jednostek straży granicznej -
-
Bandera jednostek gwardii -
Bandera jednostek pomocniczych -
Bandera okrętów hydrograficznych -
Bandera jednostek ratowniczych -
Bandera jednostek wojsk wewnętrznych -
Bandera jednostek straży granicznej -
Bandera ministra obrony -
Bandera szefa sztabu generalnego -
Bandera naczelnego dowódcy marynarki wojennej -
Bandera szefa sztabu marynarki wojennej -
Bandera dowódcy floty -
-
Bandera dowódcy grupy okrętów -
Bandera naczelnego dowódcy straży granicznej -
Bandera dowódcy floty straży granicznej -
Bandera szefa FSB -
Bandera dowódcy jednostek straży granicznej FSB
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Szef Głównego Sztabu Marynarki jest jednocześnie pierwszym zastępcą dowódcy marynarki wojennej.
Przypisy
- ↑ Военно-Морской Флот. [w:] интернет-портал Минобороны России [on-line]. Министерство обороны Российской Федерации (Минобороны России). [dostęp 2015-10-31]. (ros.).
- ↑ Grabowski 2011 ↓, s. 143.
- ↑ Janik 2018 ↓, s. 181.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 228.
- ↑ Janik 2018 ↓, s. 181–182.
- ↑ Janik 2018 ↓, s. 182.
- ↑ Janik 2018 ↓, s. 182–183.
- ↑ Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.
- ↑ a b Żyła 2018 ↓, s. 38.
- ↑ Королев Владимир Иванович. [w:] интернет-портал Минобороны России [on-line]. Министерство обороны Российской Федерации, 2016. [dostęp 2016-04-13]. (ros.).
- ↑ Marynarka wojenna Rosji ma nowego dowódcę (www.tvn24.pl). TVN24, 2019-05-08. [dostęp 2019-07-08].
Bibliografia
- Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
- Tomasz Grabowski: Rosyjska siła. Siły Zbrojne i główne problemy polityki obronnej Federacji Rosyjskiej w latach 1991-2010. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2011. ISBN 978-83-61294-52-8.
- Robert Janik: Zmiany organizacyjno-funkcjonalne w Silach Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. W: Szymon Markiewicz (red.): Rosyjska wizja prowadzenia operacji militarnych. Warszawa: Akademia Sztuki Wojennej, 2018. ISBN 978-83-7523-671-2.
- Marek Żyła: Obwód Kaliningradzki w polityce bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej. Warszawa: Akademia Sztuki Wojennej, 2018. ISBN 978-83-7523-643-9.
| Organy dowodzenia | |
|---|---|
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Samodzielne rodzaje wojsk | |
| Okręgi wojskowe |
.svg){kind=small}
