Przejdź do zawartości

Ludwik Hieronim Morstin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Hieronim Morstin
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 grudnia 1886
Pławowice

Data i miejsce śmierci

12 maja 1966
Warszawa

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

dyplomata, redaktor, poeta, wojskowy

Miejsce zamieszkania

Pławowice, Zakopane, Warszawa

Narodowość

polska

Rodzice

Ludwik hr. Morsztyn, Amelia Lubieniecka

Małżeństwo

10 lipca 1918

Partnerka

Janina Maria Żółtowska h. Ogończyk

Krewni i powinowaci

Maria Morstin-Górska – siostra, Alfred Józef Morstin – brat, Zygmunt Morstin – brat

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Wawrzyn Akademicki Oficer Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Grób Ludwika Hieronima Morstina na cmentarzu Powązkowskim

Ludwik Hieronim Morstin (ur. 12 grudnia 1886 w Pławowicach, zm. 12 maja 1966 w Warszawie) – hrabia, dyplomata, redaktor, poeta, major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 grudnia 1886 w Pławowicach, w rodzinie Ludwika, ziemianina, i Amelii z Lubienieckich[1]. Był bratem Marii (1893–1972).

Uczył się w III Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie, a w latach 1906–1910 studiował w Monachium, Berlinie, Lipsku i Paryżu. Po studiach był współredaktorem miesięcznika „Museion” (1911–1913).

W okresie pierwszej wojny światowej, służył w 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich. Brał udział w pracach Naczelnego Komitetu Narodowego. Był urzędnikiem Rady Regencyjnej. W latach 1919–1922 w Paryżu i 1922–1924 w Rzymie jako wojskowy i dyplomata (attaché wojskowy) reprezentował Polskę. W tym czasie pełnił także funkcję oficera łącznikowego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego przy sztabie marszałka Focha oraz adiutanta szefa Polskiej Misji Wojskowej generała Tadeusza Rozwadowskiego. Został formalnie przeniesiony do rezerwy i pozostawiony czasowo w służbie czynnej. Z dniem 30 listopada 1924 został zwolniony z czynnej służby w stopniu kapitana rezerwy[2]. Służbę wojskową zakończył w stopniu majora.

Przyjaciel prof. Stanisława Estreichera (1869–1939).

W okresie międzywojennym, w latach 1930–1931 był redaktorem miesięcznika „Pamiętnik Warszawski”. Na łamach tego czasopisma dał się poznać jako przedstawiciel nurtu klasycystycznego, powstałego przy końcu Młodej Polski. W czasie drugiej wojny światowej brał czynny udział w konspiracji. Po wojnie musiał opuścić pałac w Pławowicach, przeniósł się do Zakopanego, gdzie założył i był prezesem Towarzystwa Miłośników Teatru im. Heleny Modrzejewskiej. Dla amatorskiej sceny działającej przy tej instytucji napisał sztukę Buntownica. Pracował jako kierownik literacki w teatrach w Krakowie i Katowicach.

W 1938 otrzymał Nagrodę Literacką Miasta Krakowa za książkę Misterium nocy majowej[3].

W 1960 przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszkał do śmierci. Zmarł 12 maja 1966 tamże i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 31 wprost-2-6)[4]. Jego żoną była Janina z domu Żółtowska (zm. 1965 w wieku 69 lat)[4].

Był Honorowym Obywatelem Zakopanego. Rok 2016 ogłoszony został Rokiem Ludwika Hieronima Morstina w Proszowicach[5].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • chorąży – 8 września 1915
  • podporucznik – 1 listopada 1916
  • kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował 448. lokatę na liście starszeństwa oficerów rezerwowych piechoty)
  • major – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1934 zajmował 70. lokatę na liście starszeństwa oficerów rezerwowych piechoty)

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Wywód przodków

[edytuj | edytuj kod]
4. Władysław Teodor Morsztyn      
    2. Ludwik hr. Morsztyn
5. Maria Anna Ostrowska        
      1. Ludwik Hieronim Morstin
6. Hipolit Jakub Lubieniecki    
    3. Amelia Lubieniecka    
7. Jadwiga Łempicka      
 

Wybrana bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Na Racławickiem błoniu: udramatyzowana pieśń, 1906
  • Pieśni, 1907
  • Legion Wyspiańskiego, 1911
  • Szlakiem Legionów, 1913
  • Misterjum Galilei, 1920
  • Obrona Ksantypy, 1939

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-19]..
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 126 z 30 listopada 1924, s. 712.
  3. Nagroda liter. m. Krakowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 120 z 29 maja 1928. 
  4. a b Cmentarz Stare Powązki: JANINA MORSTINOWA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-09-06].
  5. Uchwała Rady Miejskiej w Proszowicach w sprawie ogłoszenia roku 2016 Rokiem Ludwika Hieronima Morstina. [dostęp 2016-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-23)].
  6. M.P. z 1953 r. nr 35, poz. 438 „za zasługi w dziedzinie twórczości literackiej”.
  7. M.P. z 1939 r. nr 73, poz. 161 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-19]..
  9. a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 503.
  10. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 35.
  11. M.P. z 1946 r. nr 114, poz. 212 „za wybitne zasługi w dziedzinie Teatru i Sztuki na terenie całego kraju”.
  12. M.P. z 1936 r. nr 261, poz. 460 „za wybitną twórczość literacką”.
  13. Rozkaz Naczelnika Państwa L. 2138 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 84)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]