Piechota II RP

Piechota II RP – jeden z trzech, obok artylerii i kawalerii, głównych rodzajów Wojska Polskiego II RP (w ówczesnej terminologii rodzaj wojsk określany był mianem „broni”).

W latach 1921–1939 piechota zorganizowana była w 30 dywizji piechoty (ówcześnie nazywanych wielkimi jednostkami) rozlokowanych na terenie 10 okręgów korpusów (trzy dywizje w każdym okręgu).

Fachowym organem dowodzenia ministra spraw wojskowych w sprawach piechoty był Departament Piechoty.

Kształcenie oficerów odbywało się w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej, a doskonalenie w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.

Piechota posiadała własne barwy nawiązujące kolorystyką do barwy mundurów Armii Księstwa Warszawskiego. Żołnierze tej formacji na kołnierzach mundurów nosili patki koloru granatowego z żółtą wypustką, a na czapkach garnizonowych granatowe otoki.

Zobacz też

• Piechota
• Jednostki piechoty II RP
• Pułki piechoty Wojska Polskiego II RP
• Ordre de Bataille polskiej dywizji piechoty w 1920
• Organizacja wojenna polskiej dywizji piechoty w 1939 roku

Bibliografia

• Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2/III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
• Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10206-4.