Łacina afrykańska
| Obszar |
dzisiejszy obszar Maghreby (Tunezja, Algieria, Libia i Maroko) | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | |||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Występowanie | |||
 Romanizacja Afryki w IV wieku | |||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Łacina afrykańska – wymarły język romański, którym posługiwali się potomkowie Rzymian i podbitej przez nich miejscowej ludności w rzymskiej prowincji Afryka (mniej więcej obecna Tunezja i część wybrzeża Libii oraz Algierii) w okresie późnego imperium rzymskiego i wczesnego imperium bizantyjskiego oraz przez kilka wieków po zajęciu tego regionu przez kalifat Umajjadów w 696 r. n.e. Łacina afrykańska jest słabo poświadczona, ponieważ była głównie językiem mówionym, wernakularnym[1]. Nie ma jednak wątpliwości, że już na początku III wieku naszej ery w północnej Afryce była używana rodzima, lokalna odmiana łaciny[2].
Język ten, który rozwinął się pod panowaniem bizantyjskim, był używany do XII wieku w różnych miejscach wzdłuż północnoafrykańskiego wybrzeża[1]. Istnieją poszlaki, że mógł przetrwać do XIV, a być może nawet aż do XV wieku[3], a na niektórych obszarach w głębi lądu nawet dłużej. Wraz z innymi językami regionu, takimi jak berberyjski, został zepchnięty na margines, a następnie wyparty przez język arabski po arabskim podboju Maghrebu.
Istnieje też teoria, że północnoafrykańscy najeźdźcy, którzy podbili Hiszpanię we wczesnym średniowieczu mówili jakąś formą afrykańskiej łaciny, skutkiem czego mogły być wpływy fonetyczne, morfosyntaktyczne, leksykalne i semantyczne na rozwój współczesnych romańskich języków Półwyspu Iberyjskiego[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Peter C. Scales: The Fall of the Caliphate of Córdoba: Berbers and Andalusis in Conflict. BRILL, 1993, s. 146-147. ISBN 978-90-04-09868-8. (ang.).
- ↑ Michele Loporcaro: Vowel Length from Latin to Romance. Oxford studies in diachronic and historical linguistics. Oxford University Press, 2015, s. 47. ISBN 978-0-19-965655-4. (ang.).
- ↑ Virginie Prevost. Les dernières communautés chrétiennes autochtones d'Afrique du Nord. „Revue de l'histoire des religions”, s. 461–483, 2007-12-01. DOI: 10.4000/rhr.5401. ISSN 0035-1423. (fr.).
- ↑ Roger Wright. Late and Vulgar Latin in Muslim Spain: the African connection. „Actes du IXe colloque international sur le latin vulgaire et tardif”, s. 35-54, 2012. ISSN 0184-1785. (ang.).