Admirał Winogradow

Admirał Winogradow
(Адмирал Виноградов)
	; „Admirał Winogradow”, 2013
Klasa	niszczyciel rakietowy
Typ	Udałoj
Projekt	1155 (Friegat)
Oznaczenie NATO	Udaloy
	Historia
Stocznia	Jantar, Królewiec
Położenie stępki	5 lutego 1986
Wodowanie	4 czerwca 1987
	Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	Admirał Winogradow
Wejście do służby	30 grudnia 1988
	MW Rosji
Wejście do służby	1991
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 6930 t; pełna: 7570 t
Długość	163,5 m
Szerokość	19 m
Zanurzenie	5,2 m
	Napęd
	COGAG: 2 turbiny gazowe marszowe (18 000 KM), 2 turbiny gazowe mocy szczytowej (45 000 KM), 2 śruby
Prędkość	29 węzłów
Zasięg	5000 mil morskich przy 14 węzłach
	Uzbrojenie
	• 2 działa uniwersalne 100 mm (2×I); • 4 działka plot. 30 mm AK-630M (4×I); • 2×IV wyrzutnie rakiet plot. Kinżał (64 pociski); • 8 wyrzutni rakietotorped Rastrub-B (2×IV); • 2 miotacze rbg RBU-6000 (2×XII)
Wyrzutnie torpedowe	8 wt 533 mm (2×IV), 8 torped pop
	Wyposażenie
	radary: Friegat-MA, Podkat, stacja hydrolokacyjna Polinom, radary artyleryjskie
	Wyposażenie lotnicze
	2 śmigłowce Ka-27PŁ
Załoga	220 (29 oficerów)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Admirał Winogradow (ros. Адмирал Виноградов) – radziecki, następnie rosyjski niszczyciel rakietowy, dziesiąty okręt projektu 1155 (typu Udałoj, ozn. NATO Udaloy), klasyfikowany oficjalnie jako duży okręt przeciwpodwodny. W czynnej służbie od 1988 roku. Wchodzi w skład Floty Oceanu Spokojnego.

Budowa i opis techniczny

Główny artykuł: Niszczyciele rakietowe projektu 1155.

„Admirał Winogradow” był dziesiątym zbudowanym okrętem projektu 1155 (Friegat)^[1], znanego też od pierwszego okrętu, i na zachodzie, jako typ Udałoj (Udaloy)^[2]. Okręt został wciągnięty na listę floty już 21 lipca 1983 roku^[2], otrzymując nazwę na cześć admirała Nikołaja Winogradowa (1905–1979). Stępkę położono 5 lutego 1986 roku w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 116), okręt został zwodowany 4 czerwca 1987 roku, zaś do służby wszedł 30 grudnia 1988 roku^[2].

Okręty projektu 1155 były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)^[1], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele^[3]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu ich główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami i osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym^[1]. Ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzały dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)^[1]. Uzbrojenie rakietowe służyło tylko do bliskiej obrony i składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych bliskiego zasięgu Kinżał, każdy w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych, po jednym na dziobie i na rufie (64 pociski)^[4].

Okręty wyposażone zostały w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną^[1]. „Admirał Winogradow” otrzymał pełny zestaw wyposażenia późnych okrętów tego typu, obejmujący między innymi stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym i stację do wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym oraz wyrzutnie celów pozornych PK-2 i PK-10^[4].

Napęd stanowią dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500; łączna moc napędu wynosi 63 000 KM^[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna 18 węzłów^[5].

Służba

„Admirał Winogradow” od 1 maja 1989 roku wchodzi w skład Floty Oceanu Spokojnego ZSRR, następnie Rosji^[2]. Od 1994 roku w 44. Brygadzie Okrętów Przeciwpodwodnych Czerwonego Sztandaru we Władywostoku^[6].

W dniach 31 lipca – 4 sierpnia 1990 złożył wizytę w San Diego w USA^[7]. W dniach 27–30 czerwca 1997 roku odwiedził Tokio^[8].

W 2016 roku znajdował się wciąż w służbie, z numerem burtowym 572^[9]. 7 czerwca 2019 roku doszło do incydentu, kiedy śledząc amerykańskie okręty podejmował agresywne manewry grożące kolizją wobec krążownika USS „Chancellorsville” (CG-62) na Morzu Filipińskim^[10].

W 2021 roku okręt został skierowany do remontu, który miał trwać do 2025 roku^[11]. Według niepotwierdzonych oficjalnie informacji, 10 marca 2021 roku w czasie wyładunku torped w bazie Fokino doszło na okręcie do wybuchu, który był przyczyną remontu^[11].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Apalkow 2005 ↓, s. 56–57.
↑ ^a ^b ^c ^d Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18–19.
↑ Vego 1986 ↓, s. 34.
↑ ^a ^b Apalkow 2005 ↓, s. 56–59.
↑ Apalkow 2005 ↓, s. 53.
↑ Pawłow 1997 ↓, s. 8.
↑ Apalkow 2005 ↓, s. 61–62.
↑ Pawłow 1997 ↓, s. 46.
↑ Car′kow 2015 ↓, s. 13.
↑ Sam LaGrone: VIDEO: Russian Destroyer Put U.S. Cruiser at Risk with ‘Unsafe’ Maneuver. USNI News, 7 czerwca 2019. [dostęp 2023-05-25]. (ang.).
↑ ^a ^b Michał Fiszer: Rąbnie czy nie rąbnie? Wybuchające rosyjskie okręty wojenne to stara tradycja. Polityka.pl, 26 marca 2022. [dostęp 2022-03-26].

Bibliografia

Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 1/1995. (ros.).
A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015. (ros.).
Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).

[CITEREFApalkow200556–57-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Apalkow 2005 ↓, s. 56–57.

[CITEREFBierieżnoj199518–19-2] Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18–19.

[CITEREFVego198634-3] Vego 1986 ↓, s. 34.

[CITEREFApalkow200556–59-4] Apalkow 2005 ↓, s. 56–59.

[CITEREFApalkow200553-5] Apalkow 2005 ↓, s. 53.

[CITEREFPawłow19978-6] Pawłow 1997 ↓, s. 8.

[CITEREFApalkow200561–62-7] Apalkow 2005 ↓, s. 61–62.

[CITEREFPawłow199746-8] Pawłow 1997 ↓, s. 46.

[CITEREFCar′kow201513-9] Car′kow 2015 ↓, s. 13.

[10] Sam LaGrone: VIDEO: Russian Destroyer Put U.S. Cruiser at Risk with ‘Unsafe’ Maneuver. USNI News, 7 czerwca 2019. [dostęp 2023-05-25]. (ang.).

[fiszer-11] Michał Fiszer: Rąbnie czy nie rąbnie? Wybuchające rosyjskie okręty wojenne to stara tradycja. Polityka.pl, 26 marca 2022. [dostęp 2022-03-26].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

projektu 1155 (Udaloy)	„Udałoj” „Wiceadmirał Kułakow” „Marszał Wasilewski” „Admirał Zacharow” „Admirał Spiridonow” „Admirał Tribuc” „Marszał Szaposznikow” „Siewieromorsk” (ex „Simferopol”) „Admirał Lewczenko” „Admirał Winogradow” „Admirał Charłamow” „Admirał Pantielejew”
projektu 1155.1 (Udaloy II)	„Admirał Czabanienko”