Przejdź do zawartości

Anastasija Rodionowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anastasija Rodionowa
Ilustracja
Państwo

 Australia

Data i miejsce urodzenia

12 maja 1982
Tambow
ZSRR

Wzrost

167 cm

Gra

praworęczna, oburęczny backhand

Status profesjonalny

maj 1997

Zakończenie kariery

2022

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

0 WTA, 8 ITF

Najwyżej w rankingu

62 (16 sierpnia 2010)

Australian Open

2R (2007, 2008)

Roland Garros

3R (2010, 2011)

Wimbledon

3R (2010)

US Open

3R (2006)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

11 WTA, 13 ITF

Najwyżej w rankingu

15 (8 września 2014)

Australian Open

QF (2011, 2016)

Roland Garros

QF (2011, 2012)

Wimbledon

QF (2002, 2011, 2014)

US Open

SF (2010)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Australia
Igrzyska Wspólnoty Narodów
złoto Nowe Delhi 2010 tenis ziemny
(gra pojedyncza)
złoto Nowe Delhi 2010 tenis ziemny
(gra podwójna)
srebro Nowe Delhi 2010 tenis ziemny
(gra mieszana)
Strona internetowa

Anastasija Rodionowa, ros. Анастасия Ивановна Родионова (ur. 12 maja 1982 w Tambowie) – australijska tenisistka pochodzenia rosyjskiego, finalistka Wimbledonu 2003 w grze mieszanej, półfinalistka US Open 2010 w grze podwójnej, klasyfikowana w rankingu WTA na 62. miejscu w grze pojedynczej (2010) i 15. w grze podwójnej (2014), medalistka Igrzysk Wspólnoty Narodów, reprezentantka Australii w Pucharze Federacji i na letnich igrzyskach olimpijskich (2012, 2016). Siostra Ariny Rodionowej.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Anastasija Rodionowa rozpoczęła treningi tenisowe w wieku siedmiu lat. Jej ojciec był graczem amatorem, więc pośród wielu zabawek jego córek znajdowały się także piłeczki tenisowe. Trenowana była przez ojca do ukończenia osiemnastego roku życia, kiedy to wyprowadziła się z Tambowa do Niemiec, gdzie trenowała przez trzy lata. W 2003 przeprowadziła się z powrotem do Moskwy. W notowaniach z 3 stycznia 2000 zajmowała 181. miejsce w singlowym rankingu juniorek i 167. w deblowym.

Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w maju 1997 roku.

Gra pojedyncza

[edytuj | edytuj kod]

Anastasija Rodionowa nie ma na koncie wygranego tytułu WTA w grze pojedynczej. Dwukrotnie występowała w półfinałach takich zawodów: w Quebecu w 2002 i w Kantonie w 2007. Osiągnęła trzecie rundy wszystkich turniejów wielkoszlemowych poza Australian Open. 16 sierpnia 2010 zajmowała najwyższe, 62. miejsce w światowej klasyfikacji gry pojedynczej.

Jej turniejowy debiut w WTA miał miejsce w 2000 w Taszkencie – przeszła eliminacje gry pojedynczej i przegrała w pierwszej rundzie z Sarah Pitkowski. W 2001 wystąpiła w tej samej imprezie z podobnym skutkiem; w lipcu przeszła też kwalifikacje w Sopocie. W lipcu 2002 po raz pierwszy dostała się do turnieju WTA na podstawie miejsca rankingowego; miało to miejsce w Casablance, tam też wygrała pierwszy seniorski mecz z Marlene Weingärtner 6:1, 6:0, w następnym pojedynku skreczowała jednak przeciwko Marii Elenie Camerin. Pierwszy większy sukces odnotowała we wrześniu w Quebec, dochodząc tam do półfinału, przegranego z Jeleną Bowiną.

W kwietniu 2003 zagrała w swoim drugim zawodowym ćwierćfinale w Casablance; wygrała tam z rozstawioną Patricią Wartusch. Wynik ten wyrównała w listopadzie w Pattaya. W tym samym roku zadebiutowała w drabince głównej turnieju wielkoszlemowego w Londynie (w siódmym roku profesjonalnej kariery). Po serii słabych występach w kolejnych miesiącach awansowała do drugiej rundy w San Diego w sierpniu 2005, pokonując wcześniej Samanthę Stosur. W czerwcu 2006 wygrała swój pierwszy mecz w drabince głównej turnieju wielkoszlemowego, pokonując w pierwszej rundzie Wimbledonu Émilie Loit. Po osiągnięciu drugiej rundy w Los Angeles po raz pierwszy w karierze została sklasyfikowana w gronie stu najlepszych tenisistek świata rankingu WTA. W US Open ustanowiła swój życiowy wynik w Wielkim Szlemie, dochodząc do trzeciej rundy.

We wrześniu 2007 znalazła się w półfinale turnieju WTA po raz drugi w karierze, tym razem w Kantonie. W ćwierćfinale pokonała Anabel Medinę Garrigues, przegrała z Tziporą Obziler. W sierpniu 2009 awansowała ponownie do trzeciej rundy US Open. W 2010 roku kilkakrotnie znajdowała się w ćwierćfinałach imprez zawodowych: w Kuala Lumpur, Estoril, Strasburgu i Stambule, awansowała też do trzeciej rundy French Open. Dnia 16 sierpnia 2010 zajmowała najwyższe w karierze, 62. miejsce w singlowym rankingu WTA.

Po serii porażek w pierwszych startach w 2011 roku zdołała wygrać spotkanie w pierwszej rundzie w Charleston przeciwko Zuzanie Ondraškovej. W Rzymie pokonała wyżej notowaną Jarosławę Szwiedową, awansowała też do trzeciej rundy French Open, triumfując między innymi nad rozstawioną Nadieżdą Pietrową. Kolejne przegrane sprawiły, że wypadła z czołowej setki rankingu WTA. W październiku doszła do ćwierćfinału w Linzu, po przejściu eliminacji. Wygrała w pierwszej rundzie z Barborą Záhlavovą-Strýcová, a następne spotkanie jej przeciwniczka, Flavia Pennetta, oddała walkowerem. W meczu jednej czwartej finału uległa w trzech setach Dominice Cibulkovej.

W styczniu 2012 została sklasyfikowana na 98. miejscu listy rankingowej WTA. W kwietniu odnotowała trzecią rundę w Charleston, gdzie odprawiła rozstawioną z dziesiątym numerem Anabel Medinę Garrigues, by następnie przegrać z Venus Williams.

W 2013 roku, jako kwalifikantka, osiągnęła drugie rundy w Pattai i w Dosze. W Charleston, Waszyngtonie, Toronto, Québecu i Tokio przegrywała w pierwszym meczu. W kwalifikacjach do wielkoszlemowych turniejów osiągnęła odpowiednio trzecią rundę French Open i US Open oraz pierwszą Wimbledonu.

W sezonie 2014 Rodionowa osiągnęła drugą rundę kwalifikacji do Australian Open. W Norymberdze pomyślnie przeszła przez kwalifikację, swój udział w turnieju kończąc na drugiej rundzie. W kwalifikacjach do Wimbledonu nie wygrała meczu. Pomyślnie przechodząc przez kwalifikacje do US Open, przegrała dopiero w drugiej rundzie singla. W Tiencinie, nie musząc grać w kwalifikacjach, przegrała w pierwszej rundzie.

W 2015 roku Rodionowa ponownie osiągnęła drugą rundę kwalifikacji do turnieju w Melbourne. W Bogocie przegrała w pierwszej rundzie po wcześniejsze grze w eliminacjach. Nie wygrała meczu w kwalifikacjach do Wimbledonu.

Gra podwójna

[edytuj | edytuj kod]

Anastasija Rodionowa wygrała 11 turniejów WTA w grze podwójnej w latach 2005–2017 (5 z Ałłą Kudriawcewą, 2 z Dariją Jurak oraz po jednym z Jeleną Wiesniną, Andreeą Ehritt-Vanc, Sanią Mirzą i Carą Black), a także 14 razy przegrywała w finałach. W każdej z czterech imprez wielkoszlemowych w tej konkurencji osiągnęła przynajmniej ćwierćfinał, jej rekordowym rezultatem jest półfinał wywalczony w ramach US Open 2010. 8 września 2014 zajmowała najwyższe, 15. miejsce w światowej klasyfikacji deblistek.

W ramach rozgrywek cyklu WTA Tour zadebiutowała w grze podwójnej w czerwcu 1999 w Taszkencie, odpadając już w pierwszej rundzie. W swoim czwartym takim występie, a pierwszym w innym mieście niż stolica Uzbekistanu – w Sopocie awansowała do finału w parze z Juliją Bejhelzimer. Rosjanka i Ukrainka przegrały walkę o tytuł z Joanette Kruger i Francescą Schiavone. Wynik ten pozwolił Rodionowej znaleźć się w drugiej setce rankingu. Jesienią zagrała w półfinale w Bratysławie, a w styczniu 2002 odnotowała debiut wielkoszlemowy podczas Australian Open. Po licznych sukcesach w rozgrywkach ITF, w Wimbledonie po raz pierwszy znalazła się w ćwierćfinale Wielkiego Szlema razem z Marlene Weingärtner. W trzeciej rundzie wyeliminowały Silvię Farinę i Barbarę Schett, zatrzymały się na rozstawionych z numerem drugim Virginii Ruano Pascual i Paoli Suarez. Rodionowa awansowała w rankingu o ponad trzydzieści pozycji, utraciła jednak miejsce w pierwszej setce z powodu słabych występów w dalszej części sezonu.

W kwietniu 2003 zagrała w półfinale w Casablance z Taccianą Puczak, następny taki wynik odnotowała ponad rok później, we wrześniu 2004 w Hasselt. W sierpniu 2005 z Kateryną Bondarenko doszła do ćwierćfinału w San Diego, gdzie w pierwszej rundzie wyeliminowały Annę Grönefeld i Martinę Navrátilovą. W parze z Galiną Woskobojewą została wicemistrzynią w Taszkencie (uległy Marii Elenie Camerin i Emilie Loit). Swój pierwszy tytuł w grze podwójnej zdobyła Rodionowa w listopadzie tego roku w Quebecu razem z Jeleną Wiesniną.

W lutym 2006 tenisistki te wystąpiły w finale w Bengaluru, pokonane przez Liezel Huber i Sanię Mirzę. W kwietniu 2007 Rodionowaa i Andrea Ehritt triumfowały w Estoril, ogrywając w decydującym meczu Lourdes Domínguez Lino i Arantxę Parrę Santonję, a wcześniej także duet Wiktoryja Azaranka i Caroline Wozniacki. Walkę o mistrzostwo w Fezie miesiąc później przegrały z Mirzą i Vanią King, podobnie na finale zakończyły zmagania w Taszkencie.

Już jako reprezentantka Australii po raz pierwszy zagrała w finale w lutym 2010 w Kuala Lumpur u boku siostry Ariny. W ćwierćfinale wyeliminowały najwyżej rozstawione Alisę Klejbanową i Yan Zi. Z Ałłą Kudriawcewą zostały wicemistrzyniami w maju w Strasburgu po porażce z Alizé Cornet i Vanią King. Trzeci tytuł w swojej kolekcji, a pierwszy w nowych barwach narodowych, zdobyła Rodionowa w czerwcu w ’s-Hertogenbosch. W sierpniu razem z Carą Black osiągnęła najlepszy wynik wielkoszlemowy – półfinał – w ramach US Open 2010 i awansowała do czołowej trzydziestki klasyfikacji WTA.

W styczniu 2011 odnotowała pierwszy ćwierćfinał Australian Open (z Black), a potem doszła do tego samej fazy turnieju podczas French Open i Wimbledonu (z Pietrową). Z Galiną Woskobojewą awansowała do finału w Moskwie.

W lutym 2012 zdobyła swoje czwarte mistrzostwo – w parze z Sanią Mirzą w Pattaya. Z Nurią Llagosterą Vives zagrała w półfinałach w Dubaju i Dosze, a razem z siostrą doszła do tego etapu w Kopenhadze. Z rodaczką Jarmilą Gajdošovą znalazła się w ćwierćfinale French Open, wyrównując swój najlepszy wynik z paryskiej imprezy. W półfinale w Montrealu z Galiną Woskobojewą przegrały z późniejszymi mistrzyniami, Klaudią Jans-Ignacik i Kristiną Mladenovic.

Na początku 2013 roku razem z Carą Black zwyciężyła w turnieju w Auckland. Podczas Australian Open osiągnęły trzecią rundę zawodów. W Dosze osiągnęła drugą rundę, a w Dubaju przegrała w półfinale. Podczas zawodów w Indian Wells wygrała jeden mecz, natomiast w Miami nie awansowała do drugiej rundy. W Charleston przegrała w półfinale, a w Stuttgarcie w pierwszej rundzie. Również półfinał osiągnęła w Oeiras. W zawodach WTA Premier Mandatory w Madrycie pokonana została w drugim spotkaniu. W Rzymie awansowała natomiast do półfinału. Podczas French Open przegrała w trzeciej rundzie. W Birmingham osiągnęła ćwierćfinał, a na Wimbledonie pierwszą rundę. W turniejach WTA Premier 5 w Toronto i Cincinnati zanotowała drugie rundy, tak jak na US Open. Razem z Ałłą Kudriawcewą triumfowały w Québecu, a w Tokio awansowały do półfinału. W Pekinie przegrały w pierwszej rundzie. Kończąc sezon, osiągnęły finał w Moskwie.

Sezon 2014 Rodionowa rozpoczęła od triumfu w Brisbane, a na Australian Open przegrała w pierwszej rundzie. W Pattayi Australijka osiągnęła finał. W Dosze awansowała do ćwierćfinału, zaś w Dubaju odniosła kolejne karierowe zwycięstwo. W Indian Wells, Madrycie i Rzymie przegrała w pierwszej rundzie, a w Miami – w ćwierćfinale. W Charleston zaszła o rundę dalej. We French Open i na kortach w Birmingham nie wygrała meczu, ale na Wimbledonie zanotowała ćwierćfinał. Na kortach w Stanach Zjednoczonych osiągnęła odpowiednio: półfinał w Stanford i Cincinnati, pierwszą rundę w Montrealu oraz trzecią na US Open. Pod koniec sezonu wywalczyła ćwierćfinał w Tokio i Wuhan, półfinał w Pekinie oraz tytuł w Tiencinie. W zawodach WTA Finals osiągnęła półfinał.

W pierwszej części sezonu 2015 Rodionowa osiągnęła finał w Monterrey, ćwierćfinały w Brisbane, Pattayi, Dubaju i Miami, drugą rundę Australian Open oraz pierwszą w Dosze i Indian Wells. W Charleston, Madrycie i Rzymie poległa w pierwszej rundzie, we French Open – w trzeciej, a w Bogocie dopiero w ćwierćfinale. W drugiej części sezonu wygrała dwa mecze na kortach w ’s-Hertogenbosch, jeden na trawnikach Wimbledonu, a bez wygranej opuszczała Birmingham, Waszyngton i Toronto.

Gra mieszana

[edytuj | edytuj kod]

Od 2002 roku występuje w turniejach gry mieszanej w ramach imprez wielkoszlemowych. Najlepszy rezultat osiągnęła w 2003 roku na kortach Wimbledonu, gdy wraz z Andym Ramem doszła do finału. Przegrali z Martiną Navratilovą i Leanderem Paesem. Ponadto w 2011 była w ćwierćfinale Australian Open razem z Maheshem Bhupathim, a w 2012 awansowała do ćwierćfinału US Open, gdy partnerował jej Jean-Julien Rojer. Razem z Michaiłem Jełginem osiągnęła ćwierćfinał Wimbledonu w sezonie 2014, a z Aisamem-ul-Haq Qureshim awansowała do tej samej fazy podczas French Open 2015.

Występy reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Rodionowa od 2010 roku reprezentuje Australię w rozgrywkach Pucharu Federacji. W 2010 występowała w Grupie Światowej, ale w 2011 jej drużyna spadła do Grupy Światowej II.

W 2010 wystąpiła w Igrzyskach Wspólnoty Narodów w New Delhi w barwach Australii. Zdobyła tam medale we wszystkich możliwych konkurencjach: złoto w grze pojedynczej kobiet po finale z Sanią Mirzą, złoto w grze podwójnej kobiet w parze z Sally Peers oraz srebro w grze mieszanej w parze z Paulem Hanleyem.

W 2012 zadebiutowała w letnich igrzyskach olimpijskich w Londynie, reprezentując Australię. W pierwszej rundzie gry podwójnej w parze z Jarmilą Gajdošovą uległy Rosjankom Jekatierinie Makarowej i Jelenie Wiesninie.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jej ulubionym i najmocniejszym uderzeniem jest forehand. Ojciec Ivan jest trenerem tenisa ziemnego, matka Natalia pracuje w domu. Ma młodszą siostrę, Arinę, która również gra w tenisa. Podziwia Martinę Hingis. 10 grudnia 2009 otrzymała obywatelstwo australijskie. Na początku września 2019 roku urodziła syna, o czym poinformowała przez swój profil na portalu społecznościowym.

Historia występów wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]
Legenda

     W, wygrany turniej

      F, przegrana w finale

      SF, przegrana w półfinale

      QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     A, brak startu

Występy w grze pojedynczej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A A Q1 Q1 Q2 Q1 Q3 2R 2R 1R 1R 1R 1R Q2 Q2 Q2 Q3 A A 0 / 6 2 – 6
French Open A A A A A Q1 Q1 A Q1 1R 1R 1R A 3R 3R 1R Q3 A Q3 A A A 0 / 6 4 – 6
Wimbledon A A A A Q1 Q2 1R Q1 Q1 2R 1R 1R A 3R 1R 1R Q1 Q1 Q1 A A A 0 / 7 3 – 7
US Open A A A A Q2 Q3 Q1 Q2 Q1 3R 2R 1R 3R 2R 1R 2R Q3 2R Q1 A A A 0 / 8 8 – 8
Ranking na koniec roku 793 473 355 234 193 117 165 215 167 82 79 97 97 63 108 134 161 183 228 791 388 1123 0 / 27 17 – 27

Występy w grze podwójnej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A A 1R 1R 1R 1R 2R 1R 2R 2R 3R QF 2R 3R 1R 2R QF 1R 3R 1R A A A 0 / 18 17 – 18
French Open A A A A A 1R 1R A A 2R 2R 2R 3R 1R QF QF 3R 1R 3R 1R 2R 2R A A A A 0 / 15 16 – 15
Wimbledon A A A A A QF 1R 2R 1R 2R 1R 1R 2R 1R QF 2R 1R QF 2R 2R 1R 2R A A A A 0 / 17 16 – 17
US Open A A A A A 1R A 1R A 2R 1R 2R 3R SF 1R 2R 2R 3R 2R 2R 2R 1R A A 3R A 0 / 16 17 – 16
Ranking na koniec roku 614 558 433 390 125 107 137 97 79 56 61 40 44 26 28 23 25 18 47 40 47 52 1207 349 1250 0 / 66 66 – 66

Występy w grze mieszanej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A A A A A A A A A 2R 1R QF 1R 1R 2R 1R 1R A A A A A A 0 / 8 4 – 8
French Open A A A A A A A A A A 1R A 2R A 1R 1R 2R 1R QF A 1R A A A A A 0 / 8 4 – 8
Wimbledon A A A A A 1R F 3R A 1R A 1R 2R 1R 2R 1R 1R QF 3R 3R 2R 2R A A A A 0 / 15 17 – 15
US Open A A A A A A A A A 2R A A A A 1R QF 1R 2R QF 1R SF A A A A A 0 / 8 9 – 8
0 / 39 34 – 39

Finały turniejów WTA

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988

2008
Kategoria I
Kategoria II
Kategoria III
Kategoria IV
Kategoria V
2009

2020
WTA Premier Mandatory
WTA Premier 5
WTA Premier
WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)

Gra podwójna 24 (11–13)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Finalistka 1. 29 lipca 2001 Sopot Ceglana Ukraina Julija Bejhelzimer Włochy Francesca Schiavone
Południowa Afryka Joannette Kruger
4:6, 0:6
Finalistka 2. 9 października 2005 Taszkent Twarda Rosja Galina Woskobojewa Włochy Maria Elena Camerin
Francja Émilie Loit
3:6, 0:6
Zwyciężczyni 1. 6 listopada 2005 Québec Twarda (hala) Rosja Jelena Wiesnina Łotwa Līga Dekmeijere
Stany Zjednoczone Ashley Harkleroad
6:7(4), 6:4, 6:2
Finalistka 3. 19 lutego 2006 Bangalore Twarda Rosja Jelena Wiesnina Południowa Afryka Liezel Huber
Indie Sania Mirza
3:6, 3:6
Zwyciężczyni 2. 30 kwietnia 2007 Estoril Ceglana Rumunia Andreea Ehritt-Vanc Hiszpania Lourdes Domínguez Lino
Hiszpania Arantxa Parra Santonja
6:3, 6:2
Finalistka 4. 14 maja 2007 Fez Ceglana Rumunia Andreea Ehritt-Vanc Stany Zjednoczone Vania King
Indie Sania Mirza
1:6, 2:6
Finalistka 5. 1 października 2007 Taszkent Twarda Białoruś Tacciana Puczak Białoruś Kaciaryna Dziehalewicz
Białoruś Anastasija Jakimawa
6:2, 4:6, 7–10
Finalistka 6. 28 lutego 2010 Kuala Lumpur Twarda Rosja Arina Rodionowa Zheng Jie
Chan Yung-jan
7:6(4), 2:6, 7–10
Finalistka 7. 22 maja 2010 Strasburg Ceglana Rosja Ałła Kudriawcewa Francja Alizé Cornet
Stany Zjednoczone Vania King
6:3, 4:6, 7–10
Zwyciężczyni 3. 19 czerwca 2010 's-Hertogenbosch Trawiasta Rosja Ałła Kudriawcewa Stany Zjednoczone Vania King
Kazachstan Jarosława Szwiedowa
3:6, 6:3, 10–6
Finalistka 8. 22 października 2011 Moskwa Twarda (hala) Kazachstan Galina Woskobojewa Stany Zjednoczone Vania King
Kazachstan Jarosława Szwiedowa
6:7(3), 3:6
Zwyciężczyni 4. 12 lutego 2012 Pattaya Twarda Indie Sania Mirza Chan Hao-ching
Chan Yung-jan
3:6, 6:1, 10–8
Zwyciężczyni 5. 5 stycznia 2013 Auckland Twarda Zimbabwe Cara Black Niemcy Julia Görges
Kazachstan Jarosława Szwiedowa
2:6, 6:2, 10–5
Zwyciężczyni 6. 15 września 2013 Québec Dywanowa (hala) Rosja Ałła Kudriawcewa Czechy Andrea Hlaváčková
Czechy Lucie Hradecká
6:4, 6:3
Finalistka 9. 20 października 2013 Moskwa Twarda (hala) Rosja Ałła Kudriawcewa Rosja Swietłana Kuzniecowa
Australia Samantha Stosur
1:6, 6:1, 8–10
Zwyciężczyni 7. 4 stycznia 2014 Brisbane Twarda Rosja Ałła Kudriawcewa Francja Kristina Mladenovic
Kazachstan Galina Woskobojewa
6:3, 6:1
Finalistka 10. 2 lutego 2014 Pattaya Twarda Rosja Ałła Kudriawcewa Peng Shuai
Zhang Shuai
6:3, 6:7(5), 6–10
Zwyciężczyni 8. 22 lutego 2014 Dubaj Twarda Rosja Ałła Kudriawcewa Stany Zjednoczone Raquel Kops-Jones
Stany Zjednoczone Abigail Spears
6:2, 5:7, 10–8
Zwyciężczyni 9. 12 października 2014 Tiencin Twarda Rosja Ałła Kudriawcewa Rumunia Sorana Cîrstea
Słowenia Andreja Klepač
6:7(7), 6:2, 10–8
Finalistka 11. 8 marca 2015 Monterrey Twarda Australia Arina Rodionowa Kanada Gabriela Dabrowski
Polska Alicja Rosolska
3:6, 6:2, 3–10
Zwyciężczyni 10. 25 czerwca 2016 Eastbourne Trawiasta Chorwacja Darija Jurak Chan Hao-ching
Chan Yung-jan
5:7, 7:6(4), 10–6
Finalistka 12. 24 lipca 2016 Stanford Twarda Chorwacja Darija Jurak Stany Zjednoczone Raquel Atawo
Stany Zjednoczone Abigail Spears
3:6, 4:6
Zwyciężczyni 11. 5 marca 2017 Acapulco Twarda Chorwacja Darija Jurak Paragwaj Verónica Cepede Royg
Kolumbia Mariana Duque Mariño
6:3, 6:2
Finalistka 13. 26 maja 2018 Strasburg Ceglana Ukraina Nadija Kiczenok Rumunia Mihaela Buzărnescu
Rumunia Raluca Olaru
5:7, 5:7

Gra mieszana 1 (0–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalistka 1. 4 lipca 2003 Wimbledon Trawiasta Izrael Andy Ram Stany Zjednoczone Martina Navrátilová
Indie Leander Paes
3:6, 3:6

Finały turniejów WTA 125K Series

[edytuj | edytuj kod]

Gra podwójna 1 (0–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Finalistka 1. 19 marca 2016 San Antonio Twarda Polska Klaudia Jans-Ignacik Niemcy Anna-Lena Grönefeld
Stany Zjednoczone Nicole Melichar
1:6, 3:6

Występy w Turnieju Mistrzyń

[edytuj | edytuj kod]

W grze podwójnej

[edytuj | edytuj kod]
Rok Rezultat Partnerka Przeciwniczki Wynik
2014 Półfinał Rosja Ałła Kudriawcewa Hsieh Su-wei
Peng Shuai
1:6, 4:6

Występy w igrzyskach olimpijskich

[edytuj | edytuj kod]

Gra podwójna kobiet

[edytuj | edytuj kod]
Runda Partnerka Przeciwniczki Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Londynie 2012, reprezentując państwo  Australia
I runda Australia Jarmila Gajdošová  Rosja: Jekatierina Makarowa / Jelena Wiesnina [6] 1:6, 4:6
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro 2016, reprezentując państwo  Australia
I runda Australia Arina Rodionowa  Rosja: Jekatierina Makarowa / Jelena Wiesnina [7] 1:6, 2:6

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]