Przejdź do zawartości

Antoni Donimirski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Antoni Donimirski (ur. 6 czerwca 1846, zm. 14 maja 1912) – polski publicysta, ekonomista i prawnik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo

[edytuj | edytuj kod]

Antoni Donimirski urodził się 6 czerwca 1846 r. w Buchwałdzie, powiat sztumski, w rodzinie Teodora Donimirskiego (1805–1884) h. Brochwicz i jego drugiej żony Zofii ze Ślaskich (1812–1893). Braćmi Antoniego byli znani na Pomorzu działacze ruchu narodowego i społeczno-gospodarczego: Edward (1844–1907) z Łysomic i Jan (1847–1929) z Buchwałdu i Telkwic. W latach 1859–1863 uczęszczał do Gimnazjum Chełmińskiego, w którym należał do tajnego kółka samokształceniowego filomatów, za co, po zdekonspirowaniu, został skazany na trzy dni aresztu. Jeden z jego kolegów, a później znany publicysta i wydawca oraz sekretarz Rady Regencyjnej, ks. Zygmunt Chełmicki (1851–1922), wspominając lata szkolne, tak pisał o Donimirskim: „Umiał w nas wzbudzić zapał do przedmiotu i dla siebie zjednać [...] powagę”[1].

Studia

[edytuj | edytuj kod]

Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w gimnazjum w Chełmnie, Donimirski wyjechał do Wrocławia i tu w latach 1864–1866 studiował kameralistykę na Wydziale Prawa miejscowego uniwersytetu. W tym okresie związał się z polskim środowiskiem akademickim i, m.in. był skarbnikiem Towarzystwa Literacko-Słowiańskiego. W 1866 r. Donimirski przeniósł się na kilka miesięcy na uniwersytet w Heidelbergu i jeszcze w tym samym roku na Wydział Prawa Uniwersytetu Berlińskiego. Tu nie tylko zajmował się nauką, ale także działalnością oświatową i patriotyczną, zakładając razem ze swym przyjacielem, a później znanym działaczem politycznym i pisarzem, Józefem Kościelskim, Towarzystwo Naukowe Akademików Polaków. Podczas berlińskich studiów Donimirski dostarczał Józefowi Kraszewskiemu informacje dotyczące życia Polaków w Niemczech i w Prusach Zachodnich, które pisarz wykorzystywał w swych Rachunkach. W Berlinie Donimirski zdał egzamin państwowy i uzyskał doktorat na podstawie rozprawy „De mercibus privatis in bellis navalibus transportands, atque de libertate bonorum privatorum hostium in üs servanda”[2]. Praca dotyczyła prawa cywilnego, a jej autor analizował sprawy związane z odszkodowaniem dla osób prywatnych, które poniosły straty w transporcie morskim podczas wojny.

Praca i działalność

[edytuj | edytuj kod]

Bank Kredytowy w Toruniu

[edytuj | edytuj kod]

Odbywszy praktykę sądową (1869–1870) w Kwidzynie i Gdańsku, miał przed sobą karierę prawniczą w państwie pruskim, ale z niej zrezygnował, poddając się nowej, rocznej, praktyce handlowo-bankowej, by w 1872 r. objąć kierownictwo toruńskiego banku, założonego wcześniej przez ojca, pod nazwą Bank Kredytowy Donimirski, Kalkstein, Łyskowski i Spółka. Lata 1872–1881, to początek działalności zawodowej, społecznej, kulturalnej i politycznej Donimirskiego, który wysunął się na czoło działaczy pomorskich. Gdy bank likwidowano, toruński korespondent petersburskiego „Kraju” tak pisał o jego roli: „Kiedy bank zakładano, w Toruniu lud wstydził się mówić po polsku. Za bankiem powstała „Gazeta Toruńska”, za gazetą sejmiki gospodarskie i tyle innych instytucji drobniejszych. Powstało i zagęściło się kupiectwo polskie i inteligencja. Dziś banku nie ma, ale skutki jego działalności widoczne na każdym kroku, a zamiast jednego, kilka domów handlowych działa na jego miejscu”[3]. W lipcu 1872 r. został prokurentem czyli pełnomocnikiem handlowym. Wybrany dyrektorem 8 kwietnia 1873 r. objął swą funkcję (po ojcu) 1 lipca 1873 r[4]. W tym czasie, z jego inicjatywy, bank toruński rozprowadzał akcje Galicyjskiego Towarzystwa Parcelacji i Budowy w Krakowie[5] i za sumę 565 000 marek zakupił dwa majątki – Żmijewo koło Brodnicy i Brzeźno w powiecie świeckim[6]. W październiku 1881 r. Antoni Donimirski złożył urząd dyrektora, a 9 listopada 1881 r. walne zebranie przyjęło jego rezygnację[7]. W najbliższych kilku latach Bank Kredytowy uległ likwidacji[8].

Działalność społeczna i zawodowa w do 1881

[edytuj | edytuj kod]

Poza działalnością bankową, Donimirski prowadził aktywną działalność w różnych organizacjach i stowarzyszeniach gospodarczo-społecznych na terenie Pomorza i Wielkopolski. W latach 1873–1878 uczestniczył jako współorganizator, prelegent i dyskutant w sześciu Sejmikach Gospodarskich w Toruniu[9]. Był akcjonariuszem Banku Włościańskiego w Poznaniu, a także członkiem komisji rewizyjnej (1874–1877), a potem rady nadzorczej (1877–1881) Banku Wzajemnych Zabezpieczeń na Życie „Westa” w Poznaniu.

Kilkakrotnie był wybierany członkiem Rady Miejskiej w Toruniu (1874–1881), a w latach 1873–1881 był członkiem dyrekcji (zarządu) Towarzystwa Pomocy Naukowej dla Dziewcząt Polskich w Prusach Zachodnich[10] W lutym 1874 r. wybrano go do komisji mającej zreformować program działalności Towarzystwa ku Wspieraniu Moralnych Interesów Ludności Polskiej[11], a w marcu 1881 r. wszedł w skład Komitetu Stypendialnego im. dra Łożyńskiego[12]. Gdy na Śląsku zapanowała klęska głodu, Antoni Donimirski został skarbnikiem (1879) Komitetu na Prusy Zachodnie ku Wspieraniu Górnego Śląska. Donimirski został członkiem założycielem Towarzystwa Naukowego w Toruniu w 1875 r[13]. Także w 1875 r. Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk powołało go jednogłośnie na swego członka[14].

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1874–1876 był posłem do parlamentu niemieckiego. Prowincjonalny Komitet Wyborczy w Prusach Zachodnich, składający się z Hiacentego Jackowskiego, Erazma Parczewskiego, Ignacego Łyskowskiego, Leona Czarlińskiego i Apolinarego Działowskiego – wysunął kandydaturę Donimirskiego w okręgu chojnicko-tucholskim na posła do parlamentu niemieckiego. Donimirski wybory wygrał, uzyskując 12 stycznia 1874 r. 7675 głosów i został jednym z czterech posłów Prus Zachodnich do Reichstagu[15]. Został członkiem, liczącego 15 posłów, Koła Polskiego. Jako poseł pracował w dwóch komisjach – budżetowej i specjalnej (mającej zająć się reformą systemu monetarnego). Prowincjonalny Komitet Wyborczy dla Prus Zachodnich wysunął jego kandydaturę w zbliżających się nowych wyborach parlamentarnych, lecz Donimirski odmówił kandydowania, gdyż zamierzał zająć się działalnością społeczną i naukową w dziedzinie spółdzielczości zarobkowej[16].

Okres „wiedeński” 1881-1887

[edytuj | edytuj kod]

W 1881 Donimirski, po krótkim pobycie w Warszawie, wyjechał do Wiednia by poświęcić się pracom naukowym i dziennikarskim w dziedzinie nauk społecznych i ekonomicznych[17]. W tym okresie, jako publicysta, podjął współpracę z Dziennikiem Poznańskim, warszawskimi Tygodnikiem Ilustrowanym i Niwą, krakowskimi Przeglądem Polskim i Przeglądem Powszechnym i petersburskim Krajem.

Okres „warszawski” 1887-1912

[edytuj | edytuj kod]

W 1887 Donimirski przeniósł się do Warszawy, gdzie dołączył do redakcji Słowa, które w tym czasie współpracowało z Henrykiem Sienkiewiczem (z którym się przyjaźnił[18]), Bolesławem Prusem, Mścisławem Godlewskim, Lucjanem Wrotnowskim i Ludwikiem Straszewskim, a spoza Warszawy Elizą Orzeszkową i Erazmem Piltzem. W grudniu 1902 r, został redaktorem naczelnym dziennika[19]. Specjalizował się w problematyce ekonomicznej i sprawach polskich w zaborze pruskim. Często nawiązywał w swoich artykułach i odczytach do sytuacji Kaszubów, Mazurów i Ślązaków.

W 1905 wstąpił do Stronnictwa Polityki Realnej[20], w którym w maju 1908 został wiceprezesem zarządu. Podczas swej całej działalności politycznej Donimirski zawsze głosił, by mimo polityki germanizacyjnej i rusyfikacyjnej nie obnosić się z nienawiścią do narodów: niemieckiego i rosyjskiego[21]. Mimo ugodowości, Donimirski nie ustrzegł się trzech procesów sądowych (1906, 1907 i 1912) za tzw. przestępstwa prasowe i obrazę oficerów rosyjskich, w wyniku których skazano go na kary więzienia od pięciu tygodni do trzech miesięcy lub grzywny.

Działalność spółdzielcza

[edytuj | edytuj kod]

Oprócz publicystki, był czołowym działaczem Towarzystwa Kooperatystów, a w 1907 r. został prezesem Rady Towarzystw Kooperatystów. W 1912 r. Antoni Donimirski został wybrany prezesem Związku Towarzystw Spółdzielczych w Królestwie Polskim.

Chroba i śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Już w latach 1904–1905 uskarżał się na dolegliwości związane z chorobą serca, które leczył wyjeżdżając na kuracje i odpoczynek do Niemiec i Włoch. W marcu 1912 r., za radą lekarzy, udał się do Włoch, a wracając do kraju zatrzymał się w Berlinie. Gdy poczuł się źle, zabrano go do szpitala i operowano, ale po dwóch dniach zmarł – 14 maja 1912 r. Pochowany został na katolickim cmentarzu św. Jadwigi przy Liesenstrasse[22]. W czerwcu kolejnego roku, z inicjatywy Ignacego Paderewskiego, zwłoki ekshumowano, po czym złożono na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[23].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

9 grudnia 1876 r. ożenił się z Eugenią z Benisławskich. Donimirscy mieli jedną córkę,Taidę (zm. w 1972 r.), późniejszą żonę Jana Choińskiego-Dzieduszyckiego.

Upamiętnienia

[edytuj | edytuj kod]

Patron ulicy w gdyńskiej dzielnicy Leszczynki.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Z. Chełmicki, Wspomnienia o Donimirskim, „Słowo” (163), 1912.
  2. ↑ K. Estreicher, Bibliografia polska XIX stulecia, wyd. 2, t. 4, Kraków 1966, s. 250.
  3. ↑ Sambor, Toruń, 9 VI, „Kraj” (23), 1891, s. 10-11.
  4. ↑ Artykuł, „Dziennik Poznański” (161), 18 lipca 1872, s. 3.
  5. ↑ art., „Tygodnik Wielkopolski” (19), 11 maja 1872, s. 264-265.
  6. ↑ art., „Pielgrzym” (56), 1879, s. 3-4.
  7. ↑ art., „Pielgrzym” (117), 13 października 1881.
  8. ↑ art., „Gazeta Toruńska” (28), 5 października 1887, s. 3-4.
  9. ↑ Roczniki Sejmików Gospodarskich w Toruniu od 1867 aż do roku 1879, Toruń 1879.
  10. ↑ Z Torunia, „Niwa” (34), 1873, s. 232.
  11. ↑ art., „Dziennik Poznański” (36), 14 lutego 1874, s. 2.
  12. ↑ art., „Pielgrzym” (32), 1881.
  13. ↑ M. Biskup (red.), Działacze Towarzystwa Naukowego w Toruniu 1875–1975, Toruń 1975.
  14. ↑ A. Pihan-Kijas (red.), Poczet członków Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk 1857–2007, Poznań 2008, s. 135.
  15. ↑ Stenographische Berichte über die Verhandlungen des Deutschen Reichstages, Berlin 1874–1876.
  16. ↑ art., „Dziennik Poznański” (277), 3 grudnia 1876, s. 1.
  17. ↑ G. Smólski, Pamiątki polskie i Polacy w Wiedniu, Wiedeń 1886, s. 26.
  18. ↑ H. Sienkiewicz, Listy, t. 1, Warszawa 1977.
  19. ↑ Iks, Zmiany w prasie warszawskiej, „Kraj” (51), 1902, s. 535.
  20. ↑ A. Donimirski, Co inni piszą o programie Stronnictwa Polityki Realnej, „Słowo” (273), 1905.
  21. ↑ art., „Kraj” (16), 1897, s. 5.
  22. ↑ art., „Słowo” (132), 15 maja 1912, s. 1.
  23. ↑ Stanisław Gierszewski (red.), Pomorscy patroni ulic Trójmiasta, Wydanie I, Ossolineum, Wrocław 1977, brak nr ISBN,

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Chełmiński słownik biograficzny, Chełmno 2000
  • Słownik biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, pod red. S. Gierszewskiego, t. 1, Gdańsk 1992, s. 338–339
  • Toruński słownik biograficzny, pod red. K. Mikulskiego, t. 2, Toruń 2000
  • Donimirski, S., Donimirscy z ziemi sztumskiej rodem, w: Z dziejów Sztumu i okolic, Sztum 1999
  • Jastrzębski, W. (red.), Pomorskie rody ziemiańskie w czasach nowożytnych, Toruń 2004
  • Kwilecki, A. Ziemiaństwo wielkopolskie. Między wsią a miastem, Poznań 2001
  • Oracki, T., Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX wieku (do 1945 roku), Warszawa 1983
  • Oracki, T., Antoni Donimirski (1846-1912) - niesłusznie zapomniany Pomorzanin, Polak i Europejczyk, w: Komunikaty Mazursko-Warmińskie 1, 2010
  • Szwarc, A., Od Wielopolskiego do Stronnictwa Polityki Realnej. Zwolennicy ugody z Rosją, ich poglądy i próby działalności politycznej (1864–1905), Warszawa 1990
  • Wierzchosławski, S., Polski ruch narodowy w Prusach Zachodnich w latach 1860–1914, Wrocław 1980
  • Wierzchosławski, S., Elity polskiego ruchu narodowego w Poznańskiem i w Prusach Zachodnich w latach 1850–1914, Toruń 1992
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Donimirski&oldid=74385757”