Beniamin (Krasnopiewkow)

Beniamin

Wasilij Krasnopiewkow
Arcybiskup niżnonowogrodzki i arzamaski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1739 Krasnoje
Data i miejsce śmierci	17 marca 1811 Niżny Nowogród
Biskup niżnonowogrodzki
Okres sprawowania	1798–1811
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1759
Prezbiterat	do 1770
Chirotonia biskupia	13 lipca 1774

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	13 lipca 1774
Miejscowość	Petersburg
Konsekrator	Gabriel (Pietrow-Szaposznikow)

Beniamin, imię świeckie Wasilij Fiodorowicz Krasnopiewkow lub Krasnopiewkow-Rumowski (ur. 15 lipca^?/26 lipca 1739 w Krasnym, zm. 5 marca^?/17 marca 1811 w Niżnym Nowogrodzie) – rosyjski biskup i teolog prawosławny.

Życiorys

Wczesna działalność

Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył seminarium duchowne przy Ławrze św. Aleksandra Newskiego w Petersburgu, gdzie w 1759 złożył wieczyste śluby mnisze. W 1768 został zatrudniony w seminarium jako wykładowca filozofii i prefekt, wszedł ponadto w skład konsystorza eparchii petersburskiej. W 1770 został rektorem seminarium. W tym samym roku otrzymał godność archimandryty i krótko był przełożonym monasteru św. Mikołaja w Starej Ładodze, zaś od 1770 do 1774 - monasteru Trójcy Świętej w Zieleńcu. W 1774 przeniesiony, również w charakterze przełożonego, do pustelni Trójcy Świętej i św. Sergiusza w Petersburgu. Władając dobrze greką i łaciną, archimandryta Beniamin pomagał metropolicie petersburskiemu Gabrielowi w pisaniu dzieła O służenii i czinoposledowanijach prawosławnoj Grieko-Rossijskoj Cerkwi. Podjął również prace nad przekładem Euchologion sive Rituale Graecorum J. Goara.

Biskup

13 lipca 1774 przyjął chirotonię biskupią, po której przyjął tytuł biskupa ołonieckiego i kargopolskiego, wikariusza eparchii petersburskiej. Głównym konsekratorem był metropolita petersburski Gabriel. Jako stałe miejsce pobytu biskupa wyznaczony został monaster Trójcy Świętej Aleksandra Świrskiego. W 1775 został biskupem archangielskim i ołonieckim. W swojej eparchii dbał o dyscyplinę cerkiewną, instytucje kształcenia duchownego, odnowę monasterów, wznoszenie nowych cerkwi, zbierał zabytkowe rękopisy. W 1781 polecił wszystkim klasztorom prowadzenie kronik. Prowadził także pracę misyjną wśród duchoborców. W 1781 został nagrodzony przez carycę Katarzynę II panagią z drogocennymi kamieniami.

W 1798 przeniesiony na katedrę niżnonowogrodzką i ałatyrską, w roku następnym jego tytuł uległ zmianie na biskup niżnonowogrodzki i arzamaski. W 1804 otrzymał godność arcybiskupią. Wspierał rozwój parafii jednowierczych na terenie eparchii. W 1800 wyremontował sobór Przemienienia Pańskiego w Niżnym Nowogrodzie, zaś w 1803 wzniósł nowy budynek eparchialnego konsystorza. Wprowadził naukę podstaw medycyny do seminarium w Niżnym Nowogrodzie, współpracował przy przekładzie Historia animalium.

Jego zainteresowania teologiczne ogniskowały się wokół liturgiki. W 1803 opublikował swoją najważniejszą pracę – Nowe Tablice, czyli o cerkwi, liturgii, nabożeństwach i utensyliach cerkiewnych. Tekst ten, stanowiący kompilację mistagogicznych dzieł Ojców Kościoła, jest obszernym komentarzem i wyjaśnieniem znaczenia poszczególnych elementów wyposażenia świątyń prawosławnych oraz porządku nabożeństw. Arcybiskup Beniamin oparł się w swoim opracowaniu przede wszystkim na Historia Ecclesiastica patriarchy konstantynopolitańskiego Germana, De sacra Liturgia i De templo divino Symeona z Tesaloniki. Nowe Tablice osiągnęły ogromną popularność i były (jako stale aktualne) kilkunastokrotnie wznawiane, w języku rosyjskim oraz języku cerkiewnosłowiańskim. Zostały również przetłumaczone na język polski.

W ostatnich latach arcybiskup Beniamin planował odejść w stan spoczynku i zamieszkać w pustelni Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej w Orańsku, jednak zmarł, zanim zrealizował ten plany. Został pochowany w soborze Przemienienia Pańskiego w Niżnym Nowogrodzie. Jego grób uległ zniszczeniu razem z innymi nagrobkami biskupów niżnonowogrodzkich, gdy w 1929 sobór został wysadzony w powietrze.

Jego brat Siergij także był duchownym prawosławnym, protoprezbiterem, proboszczem soboru Zwiastowania na Kremlu moskiewskim i spowiednikiem cara Aleksandra I.