Božidar Maljković

Božidar Maljković

Божидар Маљковић

Data i miejsce urodzenia	20 kwietnia 1952 Otočac
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. ?-1971 Usce Belgrad
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1971–79 Usce Belgrad 1979–80 asystent w KK Radnicki 1980–81 KK Radnicki 1981–86 asystent w KK Crvena Zvezda 1986–90 Jugoplastika Split 1990–92 FC Barcelona 1992–95 CSP Limoges 1995–97 Panathinaikos BC 1997–98 Racing Paryż Basket I 1999-VI 99 dyr. techniczny CSP Limoges 1999–03 Unicaja Malaga 2004–06 Real Madryt III 2007-VI 07 TAU Ceramica 2008–? dyr. sportowy KK Crvena Zvezda

Božidar "Boža" Maljković, cyr. Божидар Божa Маљковић (ur. 20 kwietnia 1952 w Otočacu) – jugosłowiański koszykarz i trener.

Od maja 2017 przewodniczący komitetu olimpijskiego Serbii.

Kariera zawodnicza

Maljković swoją koszykarską karierę zakończył, zanim na dobre się ona rozpoczęła. Kiedy miał 19 lat, zdecydował się zakończyć treningi i zacząć nowy etap swoim życiu, poświęcony jednak wciąż koszykówce.

Kariera trenerska

Z miejsca został trenerem regionalnego Usce Belgrad, gdzie wcześniej trenował koszykówkę. Zespół ten prowadził od 1971 roku do końca sezonu 1978/79. Potem odszedł do miejscowego KK Radnicki, gdzie pomagał Bratislavowi Djordjeviciowi. Po roku zastąpił go, po czym trafił do renomowanej Crvenej zvezdy. Tam pierwszym szkoleniowcem był Ranko Zeravica, któremu Maljković pomagał przez następne pięć lat.

Przełom w jego karierze trenerskiej nastąpił w 1986 roku, gdy pojawiła się oferta ze Splitu. Miejscowa Jugoplastika zamierzała zwojować europejskie parkiety, a Maljković miał poprowadzić zdolną młodzież ku sukcesom. Cel został osiągnięty, bo Jugoplastika za czasów Maljkovicia osiągnęła najlepsze wyniki w swojej historii. Przez cztery lata Maljković pracował z przyszłym gwiazdami europejskiej i światowej koszykówki, a byli to m.in. Toni Kukoč, Dino Rađa, Zoran Savić, Duško Ivanović, Žan Tabak, Aramis Naglić i Petar Naumoski.

Wszystko rozpoczęło się od mistrzostwa i pucharu Jugosławii w 1988, a rok i dwa lata później zespół ze Splitu miał na koncie po trzy mistrzostwa i puchary kraju, jeden superpuchar i, co najcenniejsze, dwukrotne zwycięstwo w najważniejszych europejskich rozgrywkach - Pucharze Europy (obecnie Euroliga).

Za drugim razem (1990) jego Jugoplastika w finale pokonała hiszpańską Barcelonę, do której odszedł kilka miesięcy później. Oba zespoły spotkały się w finale euroligowych rozgrywek już rok później, ale tym razem Maljković był po drugiej stronie barykady i z nowym zespołem musiał uznać wyższość swoich byłych podopiecznych. Jugoplastika zatem, już bez niego, wygrała po trzeci z rzędu europejskie rozgrywki koszykarskie.

Maljković się jednak tym nie załamał i skoro nie wyszło mu w Barcelonie, to spróbował swoich sił gdzie indziej. Odszedł do Francji, gdzie przez trzy lata pracował w CSP Limoges - były to obfite w sukcesy sezony, bo jego drużyna, w składzie której był m.in. Słoweniec Jure Zdovc, wygrała w 1993 roku Euroligę, a na krajowym podwórku trzykrotnie sięgnęła po mistrzostwo i puchar Francji.

Tak liczne sukcesy dostrzeżono w greckim Panathinaikosie Ateny tym bardziej, że prowadzone przez Maljkovicia Limoges sięgnęło po Puchar Europy, wygrywając w wielkim finale z odwiecznym rywalem Koniczynek' - Olympiakosem Pireus. Jugosłowiański szkoleniowiec nie wahał się ani chwili i podpisał dwuletnią umowę.

W Atenach powiodło mu się tylko w pierwszym sezonie, kiedy PAO było bliskie zdobycia poczwórnej korony. Mimo że Dominique Wilkins, Panajotis Janakis, Frangiskos Alwertis, Stojko Vranković, John Korfas i Nikos Ekonomou na szyi powiesili jedynie srebrne medale mistrzostw Grecji (lepsi byli rywale z Pireusu 3:2 po pięciu meczach), to zdobyli puchar Grecji, w Europie - Euroligę, a w Świecie Puchar Interkontynentalny.

Potem Maljković pracował w Hiszpanii – w Unicai Malaga i Realu Madryt. Z tymi pierwszymi zdobył w 2001 roku Puchar Koracia (choć już rok wcześniej grał z nimi w finale), a w 2002 wicemistrzostwo Hiszpanii. Trzy lata później jednak to sobie odrobił, wygrywając rozgrywki ACB z Realem, dla którego był to tytuł po sześciu latach przerwy.

Za to dla Maljkovicia był to ostatni sukces na ławce trenerskiej w karierze. Potem, mimo że przejął TAU Ceramikę w połowie sezonu, był często krytykowany, przez co pracował w Vitorii tylko pół roku. Obecnie jest dyrektorem sportowym w KK Crvena Zvezda.

Sukcesy trenerskie

Klubowe

Jugoplastika mistrz Euroligi w 1989, 1990 mistrz Jugosławii w 1988, 1989, 1990 zdobywca Pucharu Jugosławii w 1988, 1989, 1990 zdobywca Superpucharu Jugosławii w 1990 CSP Limoges mistrz Euroligi w 1993 mistrz Francji w 1993, 1994 zdobywca Pucharu Francji w 1994, 1995

FC Barcelona zdobywca Pucharu Hiszpanii w 1991 Finalista Euroligi w 1991 Panathinaikos BC mistrz Euroligi w 1996 wicemistrz Grecji w 1996 zdobywca Pucharu Grecji w 1996 zdobywca Pucharu Interkontynentalnego w 1996

Unicaja Malaga zdobywca Pucharu Koracia w 2001 zdobywca Pucharu Andaluzji w 2001, 2003 wicemistrz Hiszpanii w 2002 Finalista Pucharu Koracza w 2000 Real Madryt mistrz Hiszpanii w 2005 finalista Pucharu Hiszpanii w 2005

Wyróżnienia

• Trener Roku w Jugosławii w 1988, 1989, 1990 (Jugoplastika)
• Trener Roku w Europie w 1989, 1990 (Jugoplastika), 1993 (CSP Limoges), 1996 (Panathinaikos BC)
• Trener Roku we Francji 1993, 1994 (CSP Limoges)

Linki zewnętrzne

• Euroleague, official media guide 2002-2003, Euroleague Basketball SL 2002, s.344