Coleman Hawkins

Coleman Hawkins

Imię i nazwisko	Coleman Randolf Hawkins
Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1904 St. Joseph, Stany Zjednoczone
Data i miejsce śmierci	19 maja 1969 Nowy Jork, Stany Zjednoczone
Instrumenty	saksofon tenorowy
Gatunki	swing, bebop
Zawód	muzyk
Aktywność	1921–1969
Powiązania	Jazz at the Philharmonic, Ben Webster, Max Roach

Coleman Hawkins, właśc. Coleman Randolf Hawkins (ur. 21 listopada 1904 w St. Joseph, zm. 19 maja 1969 w Nowym Jorku) – amerykański muzyk jazzowy grający na saksofonie tenorowym.

Życiorys

Młodość

Hawkins przy narodzinach dostał imię Coleman, będące panieńskim nazwiskiem jego matki Cordelii. Muzyk uczęszczał do liceum w Chicago, później do Topeka High School w Topece (Kansas). Później Hawkins stwierdził, że przez dwa lata studiował harmonię i kompozycję w Washburn College w Topece, nadal ucząc się w liceum. W młodości grał on na pianinie i wiolonczeli, a grę na saksofonie rozpoczął w wieku dziewięciu lat. Przed ukończeniem czternastego roku życia Hawkins koncertował na terenie stanu Kansas.

Lata późniejsze

W 1924 roku jako 20-latek wszedł w skład orkiestry Fletchera Hendersona. Ten nowojorski zespół lansował wówczas najnowszy, częściowo improwizowany jazz. Hawkins szybko stał się gwiazdą zespołu Hendersona. Louis Armstrong, który także dołączył do Hendersona w 1924 roku, sprowadził tę orkiestrę z Nowego Orleanu do Chicago. Jego dojrzały styl (jednocześnie szybki i wolny) wyjawił się w 1929 roku, kiedy to uznano go za twórcę ballady jazzowej. W 1934 roku opuścił zespół Hendersona i wyruszył do Europy. W 1939 roku po wybuchu II wojny światowej powrócił do USA. Wtedy nagrał utwór „Body and Soul”, który stał się sukcesem i utrwalił jego pozycję w przemyśle muzycznym. W 1940 roku wyjechał w trasę z własnym 16-osobowym zespołem, występując na najlepszych nowojorskich estradach jak Arkadia i Savoy Ballroom. Dokonania te w grudniu 1943 roku zapowiadały nadejście bebopu. W 1943 roku sformował sekstet z Theloniousem Monkiem, a rok później doprowadził do nagraniowego debiutu Monka jako lidera. Hawkins zafascynował się nowym jazzem: w 1944 roku poprowadził bebopową sesję, gdzie zagrali twórcy nowego jazzu Dizzy Gillespie i Max Roach. Większą część 1944 i 1945 roku spędził na Zachodnim Wybrzeżu. W latach 1950 i 1954 wyjeżdżał jako główny solista z Normanem Granzem w ramach grupy Jazz at the Philharmonic (JATP).

Popularność

Popularność jaką w latach 50. zyskała muzyka np. Lestera Younga i Hawkinsa w interpretacji Stana Getza sprawiła, że Hawkins ze swym brzmieniem stał się w tamtych czasach niemodny i na swój sposób „archaiczny”. Przełomem okazało się dopiero w 1957 roku zaproszenie Theloniousa Monka do współpracy w jego septecie. Połączenie mocnego swingującego tenoru Hawkinsa z pełnymi paradoksów kompozycjami pianisty dostarczyło nowych brzmień. Równocześnie Hawkins, występując obok młodych znakomitości jazzu (jak np. John Coltrane) udowadniał, że nadal jest twórcą awangardowym.

Ostatnie lata życia

Pod koniec życia stracił zdrowie z powodu nadużywania alkoholu. Hawkins nie grywał już tak często swych słynnych partii solowych, z których był znany jako młodszy muzyk, ale wciąż sprawiał pozytywne wrażenie. Pewien muzyk jazzowy stwierdził „z całym szacunkiem do Adolfa Saxa, ale to Coleman Hawkins wynalazł saksofon”. Hawkins zmarł w 1969 roku.