Désiré-Joseph Mercier

Desiré Felicien François Joseph Mercier

Kardynał prezbiter
Apostolus Jesu Christi Apostoł Jezusa Chrystusa
Kraj działania	Belgia
Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1851 Braine l'Alleud
Data i miejsce śmierci	23 stycznia 1926 Bruksela
Miejsce pochówku	Katedra św. Rumolda w Mechelen
Arcybiskup Mechelen
Okres sprawowania	1906–1926
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	4 kwietnia 1874
Nominacja biskupia	7 lutego 1906
Sakra biskupia	25 marca 1906
Kreacja kardynalska	15 kwietnia 1907 Pius X
Kościół tytularny	San Pietro in Vincoli
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	25 marca 1906
Konsekrator	Antonio Vico
Współkonsekratorzy	Antoine Stillemans Gustave-Joseph Waffelaert
Konsekrowani biskupi Louis Joseph Legraive 17 listopada 1907 Auguste-Léopold Huys 12 kwietnia 1909 Antoine Alphonse de Wachter 25 lipca 1909 Amédée Marie Léon Crooy 9 stycznia 1916 Auguste De Clercq 12 stycznia 1919 Jaak Moris 30 kwietnia 1922 Léon-Paul Classe 28 maja 1922 Josef Ludwig Brems 25 stycznia 1923 Gastone Antonio Rasneur 25 marca 1924 Noël de Cleene 24 lutego 1925 Robert Constant Lagae 11 czerwca 1925

Fresk Rosena Pogrzeb św. Odilona w Katedrze Ormiańskiej. Św. Odilon ma twarz Merciera.

Desiré Felicien François Joseph Mercier (ur. 21 listopada 1851 w Castegier, zm. 23 stycznia 1926 w Brukseli) – belgijski duchowny katolicki, arcybiskup Mechelen, kardynał.

Życiorys

Urodzony w wielodzietnej rodzinie, w 1863 wyjechał do szkół w Mechelen. Uczęszczał m.in. do niższego i wyższego seminarium, 4 kwietnia 1874 otrzymał w Brukseli święcenia kapłańskie. Kontynuował następnie naukę na uniwersytecie w Leuven, gdzie obronił licencjat z teologii (1877) i doktorat z psychologii. Kurs z psychologii odbył również w paryskiej klinice Charcota. W latach 1877–1882 wykładał filozofię i był dyrektorem duchowym niższego seminarium w Mechelen. Po otrzymaniu tytułu doktora teologii (na mocy listu apostolskiego Leona XIII) we wrześniu 1882 przeniósł się na uniwersytet w Leuven, gdzie objął katedrę psychologii. Kierował na tej uczelni także Wyższym Instytutem Teologii. Papież Leon XIII obdarzył go tytułem prałata domowego w maju 1887. W latach 1892–1906 ks. Mercier stał na czele Seminarium im. Leona XIII w Mechelen. Był redaktorem pisma teologicznego "Revue Néoscolastique" oraz kanonikiem kapituły katedralnej w Mechelen.

W lutym 1906 został mianowany arcybiskupem Mechelen. Święceń biskupich udzielił mu 25 marca 1906 w Malines ówczesny nuncjusz w Belgii, arcybiskup Antonio Vico. Rok później w kwietniu 1907 papież Pius X powołał Merciera w skład kolegium kardynalskiego, z tytułem kardynała prezbitera San Pietro in Vincoli. Jako kardynał Mercier uczestniczył dwukrotnie w konklawe - w 1914 po śmierci Piusa X i w 1922 po śmierci Benedykta XV. W czasie I wojny światowej, kiedy okupowaną przez wojska niemieckie Belgię opuściły władze z królem Albertem I na czele, kardynał był nieformalnym przywódcą antyniemieckiego oporu. W okresie powojennym zainicjował działalność Międzynarodowej Unii Badań Społecznych (1920) oraz rozmowy ekumeniczne w Mechelen z przedstawicielami anglikanizmu. W publikacjach naukowych występował jako zwolennik neotomizmu.

Zmarł w Brukseli w wieku 74 lat, został pochowany w katedrze w Mechelen.

W czerwcu 1912 udzielił święceń kapłańskich Polakowi, Kazimierzowi Lutosławskiemu, przyszłemu opiekunowi duchowemu harcerstwa. W 1918 otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego a w 1921- Order Orła Białego. Otrzymał także tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

Bibliografia

• sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvador Mirandy. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-26)].
• Obraz przedstawiający kardynała Merciera. americanart.si.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-03-24)].