Egzekucja na Szwedzkich Górach
 Pomnik ofiar egzekucji w Górach Szwedzkich z 6 stycznia 1940 roku, zlokalizowany przy ul. Powstańców Śląskich w Warszawie | |
| Państwo |
Polska pod okupacją III Rzeszy |
|---|---|
| Miejsce | |
| Data |
6 stycznia 1940 |
| Liczba zabitych |
96 osób |
| Typ ataku |
egzekucja przez rozstrzelanie |
| Sprawca | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
 52°14′52,2″N 20°54′25,2″E/52,247833 20,907000
| |
Egzekucja na Szwedzkich Górach – masowy mord na obywatelach polskich dokonany przez okupantów niemieckich na tzw. Szwedzkich Górach pod Warszawą (obecnie część dzielnicy Bemowo). 6 stycznia 1940 zostało tam rozstrzelanych 96 osób. Większość szczegółów tej zbrodni nadal pozostaje owiana tajemnicą.
Zbrodnia w Święto Trzech Króli
[edytuj | edytuj kod]Historycy nie zdołali ustalić zbyt wielu informacji na temat przebiegu egzekucji oraz tożsamości ofiar. Podczas prac ekshumacyjnych, które przeprowadzono na Szwedzkich Górach w 1947 roku, odnaleziono zbiorową mogiłę kryjącą 96 ciał (w tym jednej kobiety). Według informacji uzyskanych od miejscowej ludności Niemcy mieli dokonać mordu w dniu 6 stycznia 1940 (w dzień Święta Trzech Króli) – a więc 10 dni po głośnej zbrodni w Wawrze[1]. Oznaczałoby to, że egzekucja na Szwedzkich Górach była jedną z najwcześniejszych zbrodni okupanta w okolicach Warszawy[2].
Do dziś nie wiadomo kim były ofiary ani skąd je przywieziono. Na podstawie dokumentów odnalezionych przy zwłokach udało się ustalić tożsamość zaledwie trzech zamordowanych. Byli to: Władysław Guteszust, Marian Gutowski (Sutowski) oraz Kazimierz Makowski[1].
Po wojnie
[edytuj | edytuj kod]W dniach 31 marca – 3 kwietnia 1947 pracownicy Polskiego Czerwonego Krzyża prowadzili prace ekshumacyjne na Szwedzkich Górach. Odnalezione zwłoki wydobyto ze zbiorowej mogiły i pogrzebano na cmentarzu w Palmirach, gdzie obecnie spoczywają wraz ze szczątkami ponad 2000 ofiar niemieckiego terroru, odnalezionymi po wojnie w pozostałych miejscach kaźni nieopodal Warszawy[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Władysław Bartoszewski: Palmiry. Warszawa: Książka i Wiedza, 1976, s. 70.
- ↑ Władysław Bartoszewski: Warszawski pierścień śmierci 1939–1944. Warszawa: Interpress, 1970, s. 215.