Ernest I Wyznawca

Ernest I Wyznawca
	; Ernest I (Max Baumbach)
	książę Lüneburga-Celle; (do 1527 z bratem Ottonem, w latach 1536-1539 z bratem Franciszkiem)
Okres	od 1522; do 1546
Poprzednik	Henryk II Średni
Następca	Franciszek Otto
	Dane biograficzne
Dynastia	Welfowie
Data urodzenia	26 czerwca 1497
Data śmierci	11 stycznia 1546
Ojciec	Henryk II Średni
Matka	Małgorzata
Żona	Zofia
Dzieci	Franciszek Otto,; Fryderyk,; Henryk,; Małgorzata,; Wilhelm Młodszy,; Urszula,; Katarzyna,; Elżbieta Urszula,; Magdalena Zofia,; Zofia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ernest I Wyznawca, niem. Ernst I. der Bekenner (ur. 26 czerwca 1497 r., zm. 11 stycznia 1546 r.) – książę Lüneburga-Celle od 1522 z dynastii Welfów.

Życiorys

Ernest był drugim synem księcia lüneburskiego Henryka II Średniego oraz Małgorzaty, córki elektora saskiego Ernesta. Wraz ze starszym bratem Ottonem od 1512 studiował w Wittenberdze, gdzie kształcił ich m.in. Georg Spalatin, poznali też zapewne Marcina Lutra. Po zakończeniu pobytu w Wittenberdze bracia udali się w 1518 na dwór króla Francji Franciszka I, o którego wyniesienie na tron cesarski starał się ich ojciec.

Po ucieczce ojca do Francji w 1520 i jego zrzeczeniu się tronu w 1522 Otto i Ernest wspólnie objęli rządy w księstwie lüneburskim, mocno przez ojca zadłużonym. W 1527 r. dokonali podziału ojcowizny: skłócony z ojcem w związku z wyborem małżonki Otto zrezygnował ze współrządów i objął samodzielne rządy w mniejszej części księstwa z Harburgiem (zapoczątkował wygasłą w 1642 r. linię książąt lüneburskich na Harburgu); Ernest zatrzymał większą część księstwa z ośrodkiem w Celle. W tym samym roku nie pozwolił sobie odebrać tronu przez ojca, który podjął próbę powrotu na tron, wspierany przez katolików, niechętnych wspieraniu protestantyzmu przez młodych książąt.

W 1529 Ernest zaprowadził luteranizm w swoim księstwie (jego przydomek pochodzi od przyjęcia przezeń wyznania augsburskiego). Jednym z najbliższych współpracowników księcia został mianowany superintendentem Urbanus Rhegius. Był bardzo aktywnym uczestnikiem związku szmalkaldzkiego, pozyskując dla niego wielu członków oraz broniąc jego interesów w północnych Niemczech. Starał się także umocnić swoją władzę i zreformować ustrój księstwa, powołując m.in. sąd dworski.

W 1539 r. Ernest oddał kolejnemu, młodszemu bratu Franciszkowi część księstwa z miastem Gifhorn.

Potomkowie

Ernest w 1528 r. poślubił Zofię (ur. 1508, zm. 1541), córkę księcia Meklemburgii-Schwerin Henryka V Zgodnego. Z małżeństwa tego pochodziło dziesięcioro dzieci:

Franciszek Otto (ur. 1530, zm. 1559), następca Ernesta, książę Lüneburga-Celle od 1546,
Fryderyk (ur. 1532, zm. 1553),
Henryk (ur. 1533, zm. 1598), książę Lüneburga-Celle od 1559, książę Lüneburga-Dannenberga od 1569,
Małgorzata (ur. 1534, zm. 1596), żona Johannesa von Mandfeld-Hinterort,
Wilhelm (ur. 1535, zm. 1592), następca Franciszka Ottona, książę Lüneburga-Celle od 1559,
Urszula (ur. 1536, zm. 1538),
Katarzyna (ur. 1537, zm. 1540),
Elżbieta Urszula (ur. 1539, zm. 1586), żona Ottona IV, hrabiego Schaumburga,
Magdalena Zofia (ur. 1540, zm. 1586), żona Arnolda von Bentheim und Steinfurt,
Zofia (ur. 1541, zm. 1631), żona Poppona XII, hrabiego Hennebergu.

Bibliografia

Klaus Friedland: Ernst der Bekenner, Herzog von Braunschweig-Lüneburg-Celle. W: Neue Deutsche Biographie. T. 4. Berlin: Duncker & Humblot, 1959, s. 608. [dostęp 2011-01-12]. (niem.).
Ernst I. Herzog v.Braunschweig-Lüneburg-Celle. [w:] WW-Person [on-line]. [dostęp 2013-11-15].