Przejdź do zawartości

Ewa Bonacka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewa Bonacka
Ilustracja
Ewa Bonacka w 1937 r.
Imię i nazwisko

Felicja Zofia Ewa Bonacka-Daszewska

Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1912
Koziatyn,
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

23 października 1992
Warszawa, Polska

Zawód

aktorka, reżyser

Lata aktywności

19271976

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)

Felicja Zofia Ewa Bonacka-Daszewska (ur. 28 grudnia 1912 w Koziatynie, zm. 23 października 1992 w Warszawie) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna oraz reżyser teatralny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 28 grudnia 1912 w Koziatynie, ówcześnie na terenie guberni kijowskiej Imperium Rosyjskiego (obecnie w obwodzie winnickim, Ukraina)[1][2] jako córka Adama[3].

W 1927 ukończyła Oddział Dramatyczny Konserwatorium Muzycznego w Warszawie. Występowała na scenach Teatru Praskiego w Warszawie (1927–1928), Teatru Polskiego w Katowicach (1929–1930), Polskiego Teatru Dramatycznego we Lwowie (1931–1936) oraz Teatru Ateneum w Warszawie (1935–1939).

Po wojnie grała na deskach Teatru Wojska Polskiego w Łodzi (1946–1948). Od 1949 była aktorką, a następnie także reżyserem w Teatrze Narodowym w Warszawie. Od 1948 roku należała do PZPR[4]. Była także członkinią Komisji Kultury PRON[5]. W 1976 przeszła na emeryturę, ale nadal zajmowała się reżyserią teatralną. Wyreżyserowała m.in. Żółtą szlafmycę Witolda Rudzińskiego w Teatrze Muzycznym w Lublinie (1979) i Franciszka Zabłockiego w Teatrze Narodowym w Warszawie (1984) oraz Zemstę Aleksandra Fredry w Słupskim Teatrze Dramatycznym (1986).

Występowała również w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca Aleksandra Fredry w reż. Henryka Szletyńskiego (1960), Powrót Ulricha Bechera w reż. Lucyny Tychowej (1962), Ruchome piaski Piotra Choynowskiego w reż. Jana Bratkowskiego (1963), Fantazy Juliusza Słowackiego w reż. Jerzego Antczaka (1965) oraz w Kresach Józefa Lenarta w reż. Bogdana Trukana (1965).

Od 15 kwietnia 1935 była drugą żoną scenografa Władysława Daszewskiego.

Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 32-1-16)[6].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ewa Bonacka. Biography w bazie IMDb (ang.). (ang.)
  2. Według innych danych urodziła się w Kazatinie w obecnym Kazachstanie, zob. Ewa Bonacka w bazie filmpolski.pl; Ewa Bonacka w bazie Filmweb
  3. a b M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki” - wskazana jako Ewa Daszewska.
  4. Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 78. ISBN 83-223-2073-6.
  5. a b Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 111.
  6. Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-09-18].
  7. M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27 - Uchwała Rady Państwa z dnia 22 lipca 1955 r. nr 0/1400 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki - wskazana jako Ewa Daszewska.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]