Ewa Kuklińska
_(cropped).jpg)
| |
| Imię i nazwisko |
Ewa Elżbieta Kuklińska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 grudnia 1951 |
| Zawód |
aktorka, tancerka, piosenkarka, choreograf |
| Odznaczenia | |
| |
Ewa Elżbieta Kuklińska (ur. 26 grudnia 1951 w Gdańsku) – polska aktorka, tancerka, choreograf i piosenkarka, współzałożycielka formacji Naya-Naya i Sabat[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się w Gdańsku[2]. Wychowywała się w Szczawnicy Zdroju, gdzie jej ojciec był naczelnym lekarzem i dyrektorem uzdrowiska[1]. Jeden z pacjentów, Jerzy Waldorff, nakłonił jej rodziców, by zapisali córkę do szkoły baletowej w Warszawie, którą ukończyła. Została zaangażowana na trzy lata do Teatru Wielkiego Opery i Baletu[1]. Przez pięć lat tańczyła w najpopularniejszych grupach baletowych Naya-Naya i Sabat. Prywatne lekcje śpiewu pobierała u prof. Olgi Lady. Sztukę estradową doskonaliła na studiach w Paryżu (L'Academie Internationale de la Danse, Schola Cantorum de Paris), jako stypendystka rządu francuskiego[3].
19 listopada 1977 zadebiutowała jako piosenkarka w programie Telewizji Polskiej Bardzo przyjemny wieczór[4].
W latach 1979–1997 związana była z Teatrem Syrena w Warszawie, gdzie zagrała w ponad trzydziestu tytułach, kreując główne i znaczące role m.in. w Czarnej Mańce, Szalonych latach, Broadway - róg Litewskiej, Ostrym makijażu - make up i Manierach miłosnych. Jako choreograf przygotowała ponad 15 sztuk, m.in. Sprawę Romana K., Taniec kogutów czy Cafe pod Minogą[3].
Nagrała kilka płyt oraz koncertowała w Europie, Ameryce Północnej i Australii. Jako piosenkarka, tancerka i aktorka reprezentowała Polskę w programach realizowanych przez telewizje w Hamburgu, Berlinie, Pradze, Belgradzie, Toronto, Chicago i Nowym Jorku[3].
W TV Polonia prowadziła program Schody, pióra, brylanty. Wzięła udział w ponad 100 widowiskach, takich jak np. Kabaret Starszych Panów[5], Melodie wielkiego ekranu czy Muzyka lekka, łatwa i przyjemna[3].
Grała w przedstawieniach impresaryjnych: Dieta cud (2011) Jana Jakuba Należytego w reż. Piotra Dąbrowskiego w warszawskim Teatrze Palladium, Zwariowany komisariat (2013) Leszka Kwiatkowskiego w reż. Zbigniewa Lesienia, Czysta komercja (2014) Katarzyny Wojtaszak w reż. Wojciecha Dąbrowskiego we Wrocławskim Teatrze Komedia oraz Randka w ciemno na dwie pary (2014) Norma Fostera w reż. Mirosława Połatyńskiego w Teatrze Palladium.
1 października 2015 ukazała się książka Anny Morawskiej Twarze depresji, w której Kuklińska opowiedziała o swoim życiu[6].
W 1995 otrzymała odznaczenie „Zasłużony Działacz Kultury”.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Trzykrotnie rozwiedziona[7][8]. Pozostawała także w nieformalnym związku m.in. z aktorem Tomaszem Stockingerem i przedsiębiorcą Arturem Krajewskim[9].
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]Filmografia
[edytuj | edytuj kod]- 1971: Nie lubię poniedziałku − członkini zespołu ludowego
- 1977: Nie zaznasz spokoju − choreografka Ewa
- 1978: Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy − tancerka Zenia
- 1983: Lata dwudzieste... lata trzydzieste... − Lena
- 1986: Złoty pociąg − Renata, sekretarka Kowalskiego, agentka Niemców
- 1990: Niezłomny z Nazaretu (spektakl telewizyjny) − Herodiada
- 2007: Hela w opałach − ciotka Adela (odc. 28)
- 2009: Niania − sprzedawczyni
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Ewa Orłoś (2012-04-09): Ewa Kuklińska: Miłość igra ze mną!. Planeta Kobiet. [dostęp 2019-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-11)]. (pol.).
- ↑ Personalidade: Ewa Kuklińska (Polônia). InterFilmes.com. [dostęp 2019-08-11]. (port.).
- ↑ a b c d Ewa Kuklińska - kobieta kameleon. Wirtualna Polska. [dostęp 2019-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-11)]. (pol.).
- ↑ Rozmowa Gdańskiego Klub Szaradzistów Neptun z Alicją Majewską. interia.pl. [dostęp 2017-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-03)].
- ↑ Ewa Kuklińska: Podoba mi się moje życie. interia.pl. [dostęp 2019-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-10)]. (pol.).
- ↑ Ewa Kuklińska próbowała popełnić samobójstwo. Plejada.pl. [dostęp 2019-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-23)]. (pol.).
- ↑ Dorota Wellman („Gala” Nr 9, 2005-02-28): Moi wielbiciele przychodzą do dziś. Onet.pl. [dostęp 2019-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-23)]. (pol.).
- ↑ Ewa Kuklińska chciała popełnić samobójstwo. Fakt.pl. [dostęp 2019-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-10)]. (pol.).
- ↑ Ewa Kuklińska ma trudną przeszłość. Jej były mąż okazał się bigamistą [online], fakt.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
- ↑ a b Ewa Kuklińska. AllMusic. [dostęp 2019-08-11]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ewa Kuklińska w bazie IMDb (ang.)
- Ewa Kuklińska w bazie filmpolski.pl
- Ewa Kuklińska w bazie Filmweb
- Ewa Kuklińska w bazie Discogs.com (ang.)
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Śpiewająca tancerka w kronice PKF w bazie Repozytorium Cyfrowe Filmoteki Narodowej