Gaius Claudius Marcellus (ur. 88 p.n.e. – zm. 40 p.n.e.) – członek wpływowej plebejskiej gałęzi rzymskiego rodu Klaudiuszy (Claudii) noszącej przydomek Marcellus. Ród Marcellusów odgrywał ważną rolę w okresie republiki. Urodzony około 93 p.n.e.
Syn Gajusza Klaudiusza Marcellusa, pretora w 80 p.n.e., i Junii. Brat stryjeczny konsulów z 51 i 49 p.n.e.; edyl w 56 r. p.n.e.; pretor w 53 p.n.e. Po małżeństwie z Oktawią (zawartym przed 54 p.n.e.) związał się z Cezarem, by potem jednak przejść na stronę Pompejusza, dzięki poparciu którego został konsulem w 50 r. Był to okres narastającej wrogości między Cezarem, za którym stała lojalna i zaprawiona w wojnach w Galii armia i stronnictwem optymatów pod przywództwem Pompejusza Wielkiego.
Negocjacje w latach 51–50 nie dały rezultatu, a sytuację zaostrzył wybór na konsulów na 49 p.n.e. zagorzałych antycezarian, Gajusza Klaudiusza Marcelusa i Lucjusza Korneliusza Lentulusa. Optymaci zgłosili w senacie rezolucję żądającą od Cezara złożenia komendy nad wojskiem zgodnie z upływającym terminem. Zwolennik Cezara, Kurion zdołał przeprowadzić rezolucję, zgodnie z którą obaj politycy: Cezar i Pompejusz powinni równocześnie zdać dowództwo nad wojskami. Na następny dzień konsul Marcellus, działając bez upoważnienia senatu czy ludu zaoferował Pompejuszowi dowództwo nad wszystkimi oddziałami w Italii z prawem do zaciągu następnych wojsk. Od tego momentu wojna domowa była nieunikniona. Marcellus nie podążył jednak za Pompejuszem do Grecji, ale pozostał w Italii i nie wziął bezpośredniego udziału w walce Cezara i Pompejusza.
Po wojnie Marcellus uzyskał od Cezara przebaczenie. Później wspierał sukcesora Cezara Oktawiana. Zmarł w maju 40 p.n.e. Wdowa po nim, Oktawia, wyszła w kilka miesięcy później za Marka Antoniusza.
