H-5 (1981)
 H-5 (2017) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Bucha |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1980 |
| Wodowanie |
1980 lub 1981 |
 Polska
| |
| Wejście do służby |
15 czerwca 1981 |
| Los okrętu |
w służbie (2019) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 185 ton |
| Długość |
25,5 m |
| Szerokość |
6,8 m |
| Zanurzenie |
3,35 m |
| Materiał kadłuba | |
| Napęd | |
| silnik wysokoprężny o mocy 688 kW 1 śruba | |
| Prędkość |
11,5 węzła |
| Zasięg |
1500 Mm przy prędkości 9 węzłów |
| Sensory | |
| radar | |
| Załoga |
17 |
H-5 – holownik polskiej Marynarki Wojennej z okresu zimnej wojny i czasów współczesnych, jedna z czterech jednostek projektu H-900/II. Okręt został zbudowany w Stoczni Remontowej Nauta w Gdyni i wszedł w skład Marynarki Wojennej 15 czerwca 1981 roku. Intensywnie eksploatowana jednostka służyła początkowo w 45. Dywizjonie Pomocniczych Jednostek Pływających w Gdyni w ramach 3. Flotylli Okrętów, a po jego likwidacji w 1996 roku została przyporządkowana do Komendy Portu Wojennego Gdynia. Okręt nadal służy w polskiej flocie (stan na 2019 rok).
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]
Jednostki projektu H-900/II powstały w Stoczni Remontowej Nauta jako rozwinięcie wcześniejszego projektu H-800/IV[1]. Główną zmianą w stosunku do poprzedników była instalacja silnika o większej mocy i wzmocnienie części dziobowej, pozwalające na operowanie w pokruszonym lodzie[1][2]. Z założenia jednostki przeznaczone były do holowania okrętów MW, udziału w akcjach ratowniczo-gaśniczych oraz holowania tarcz artyleryjskich[1].
H-5 został zamówiony i zbudowany w Stoczni Remontowej Nauta w Gdyni[1][2]. Stępkę okrętu położono w 1980 roku, a zwodowany został w 1980 lub w 1981 roku[3].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręt jest holownikiem portowo-redowym o długości całkowitej 25,5 metra (23 metry między pionami), szerokości 6,8 metra i zanurzeniu maksymalnym 3,35 metra (na rufie)[1]. Wyporność standardowa wynosi 185 ton, a pełna 218 ton[1]. Siłownię jednostki stanowi silnik wysokoprężny Cegielski-Sulzer 6AL25/30 o mocy 688 kW (935 KM) przy 750 obr./min, napędzający poprzez przekładnię redukcyjną i linię wałów pojedynczą trójłopatową śrubę nastawną Zamech-Liaaen 3CP56 ACG50 umieszczoną w dyszy Korta, mogącą obracać się w zakresie 35° na obie burty[1][4]. Prędkość maksymalna okrętu wynosi 11,5 węzła, a zasięg wynosi 1500 Mm przy prędkości 9 węzłów[1][2]. Holownik zabiera na pokład 21,35 tony paliwa[1]. Uciąg na palu ma wartość 12 T[1][2]. Energię elektryczną zapewniają dwa zespoły prądotwórcze ZE400/E o mocy 52 kVA każdy i napięciu 3 x 400/231V/50Hz (składające się z prądnicy prądu przemiennego i silnika Leyland SW400/E o mocy 55 kW przy 1500 obr./min)[1].
Wykonany ze stali St 41 kadłub jednostki podzielony jest na pięć przedziałów wodoszczelnych. Za tylną ścianą nadbudówki na pokładzie głównym umieszczony jest główny hak holowniczy Kronos o uciągu 15 T z amortyzatorem sprężynowym i hydraulicznym oraz hak pomocniczy o takim samym uciągu[1][4]. Sprzęt ratowniczy stanowią dwie pompy przeciwpożarowo-ratownicze 63WPs-254A/Z o wydajności 63 m³/h i wysokości podnoszenia słupa wody wynoszącej 60 metrów, zasilające działko wodno-pianowe[1][4]. Jednostka wyposażona jest w radar nawigacyjny SRN-206[1][2]. Autonomiczność okrętu wynosi 14 dób[1].
Załoga holownika składa się z 17 osób[1][a]. Okręt ma możliwość krótkotrwałego przyjęcia na pokład grodziowy 50 osób[2][3].
Służba
[edytuj | edytuj kod]H-5 został przyjęty w skład Marynarki Wojennej 15 czerwca 1981 roku[1][2]. Holownik został wcielony do 45. Dywizjonu Pomocniczych Jednostek Pływających 3. Flotylli Okrętów w Gdyni[1][2]. W dniach 4–26 maja 1983 roku okręt wziął udział w wielkich ćwiczeniach sił Marynarki Wojennej o kryptonimie Reda-83[5]. Po likwidacji dywizjonu 1 lipca 1996 roku holownik został przyporządkowany Komendzie Portu Wojennego Gdynia[1][6]. W dniach od 16 do 20 kwietnia 2007 roku H-5 wziął udział w ćwiczeniach MW zgrywających działania 3. Flotylli Okrętów, 8. Flotylli Obrony Wybrzeża i lotnictwa[7]. Od 16 do 20 marca 2009 roku holownik wraz z bliźniaczym H-7 wziął udział w ćwiczeniach 3. Flotylli Okrętów[8]. W dniach 20-24 kwietnia 2015 roku H-5 zabezpieczał strzelania artyleryjskie ćwiczeń Okrętowej Grupy Zadaniowej 3. Flotylli Okrętów[9].
Holownik nadal służy w polskiej flocie, wchodząc w skład Grupy Jednostek Pływających Dywizjonu Okrętów Wsparcia 3. Flotylli Okrętów (stan na 2019 rok)[4].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Koszela 2017 ↓, s. 260 podaje, że liczebność załogi wynosi 14 osób.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jarosław Ciślak, Janusz Walczak. Kronika Polskiej Marynarki Wojennej: Ćwiczenia 3. Flotylli Okrętów. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 5/2009 (89), 2009. Magnum-X. ISSN 1426-529X.
- Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995: okręty, samoloty i śmigłowce, uzbrojenie, organizacja. Wyd. I. Warszawa: Lampart & Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej, 6. ISBN 83-86776-08-0.
- Tomasz Grotnik. Mistrzowie drugiego planu. „Morze”. Nr 9/2017 (24), 2017. Zespół Badań i Analiz Militarnych. ISSN 2543-5469.
- Historia. Komenda Portu Wojennego Gdynia. [dostęp 2019-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-30)].
- Witold Koszela: Okręty Floty Polskiej. T. II. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-68-9.
- Robert Rochowicz. Reda-83 – kiedyś to były ćwiczenia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8 (1999), 2020. Magnum-X. ISSN 1426-529X.
- Mieczysław Serafin: Polska Marynarka Wojenna 1945-2007. Kronika wydarzeń. Gdynia: Zespół Redakcyjno-Wydawniczy Marynarki Wojennej, 2008. ISBN 978-83-88698-03-3.
- Okręty wyszły na morze. 3. FLOTYLLA OKRĘTÓW. [dostęp 2019-04-20].
