Hlothere
| król Kentu | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca |
Eadric |
| Dane biograficzne | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
Hlothere, Hlotheri[1] (zm. 6 lutego 685) – król Kentu od 673 roku.
Był synem Earconberta i jego żony Seksburgi. Gdy jego ojciec zmarł w 664 w wyniku zarazy, Hlothere razem z rodzeństwem znalazł się pod opieką matki Seksburgi, która sprawowała regencję w imieniu starszego syna Egberta I[2].
W lipcu 673 roku, po śmierci swojego brata Egberta I, został królem Kentu. Hlothere współrządził ze swoim bratankiem Eadricem; przypuszcza się, że Kentem rządzili równocześnie dwaj królowie już wcześniej, jednak współrządy Hlothere'a i Eadrica są pierwszymi, które nie budzą wątpliwości[3]. Zdołał zachować niezależność od Mercji[4]
W 679 brał udział w synodzie w Hatfield[5].
Działalność fundacyjna
[edytuj | edytuj kod]Według wcześniejszej wersji Legendy Mildredy, spisanej pod koniec VIII wieku, przypuszczalnie w Minster-in-Shheppey, podkreśla udział Hlothere'a w ufundowaniu przez jego matkę Seksburgę klasztoru w Minster. Z kolei w Vita beatae Seaxburgae reginae, spisana w XII wieku w Ely, przypuszczalnie na podstawie Legendy świętej Mildredy, zasługi Hlothere'a przypisano jego bratu Egbertowi[2]. Według tradycji, znajdującej odbicie w Legendzie Mildredy, Hlothere założył klasztor w Minster dla swojej kuzynki Ebby jako zadośćuczynienie za zabójstwo jej braci, Etelreda i Etelberta[2]. Ojcem zabitych był Eormenred, brat Earconbeta i stryj Hlothere'a[2], tymczasem Ebba była córką Etelfryda, króla Northumbrii, i mniszką w Coldingham[6]. Mimo to, uważa się, że w przekazie tym znajduje odbicia sytuacja w Kencie w VII wieku, z kolei w najstarszych fragmentach Legendy założenie klasztoru w Minster datuje się na czasy panowania Hlothere'a i jego bratanka Eadrica[2].
W 679 Hlothere przekazał opatowi Berhtwaldowi ziemię w Thanet[7]; jest to najstarszy anglosaski akt nadania ziemi, którego autentyczność nie budzi wątpliwości[8]. W dokumencie tym Hlothere przekazał opatowi Berhtwaldowi ziemię w Thanet[9].
Działalność prawodawcza
[edytuj | edytuj kod]Około 680[10] albo około 685[11] wraz ze swoim bratankiem Eadriciem wydał kodeks. Był to pierwszy od czasów panowania Ethelreda, pradziada Hlothere'a, przejaw działalności prawotwórczej królów Kentu[10].
Wojna z bratankiem i śmierć
[edytuj | edytuj kod]Eadric, bratanek Hlothere'a, sprzymierzył się z Południowymi Sasami przeciwko stryjowi. Hlothere został ranny w bitwie i zmarł później w wyniku odniesionych obrażeń[12][4].
Śmierć Hlothere'a zbiegła się z objęciem rządów w Wessexie przez Caedwallę, który niedługo później pokonał Południowych Sasów i zajął Kent, osadzając na tamtejszym tronie swojego brata Mula.
Hlothere pojawia się w Żywocie świętej Etelredy autorstwa Marie de France (XII wiek)[13].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ A Dictionary of Christian Biography, Literature, Sects and Doctrines Hermogenes to Julianus Part Five, wyd. William Smith i Henry Wace, t. 3, London 1882, s. 112.
- ↑ a b c d e B. Yorke, Nunneries and the Anglo-Saxon Royal Houses, London - New York 2003, s. 26.
- ↑ B. Yorke, Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England, London 1990, s. 32-33.
- ↑ a b N. J. Higham, An English empire: Bede and the early Anglo-Saxon kings, Manchester 1995, s. 120.
- ↑ N. J. Higham, An English empire: Bede and the early Anglo-Saxon kings, Manchester 1995, s. 119.
- ↑ H. Fros, F. Sowa, Księga imion i świętych, t. 2, Kraków 1997, kolumna 94.
- ↑ Harald Kleinschmidt, Perception and action in medieval Europe, 2005, s. 108 przypis 47.
- ↑ B. Yorke, Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England, London 1990, s. 21.
- ↑ H. Kleinschmidt, Perception and action in medieval Europe, 2005, s. 108 przypis 47.
- ↑ a b T. Hodgin, The History of England - From the Earliest Times to the Norman Conquest, 2007, s. 218.
- ↑ D. G. Russo, Town Origins and Development in Early England, C. 400-950 A.D., 1998, s. 118.
- ↑ A Dictionary of Christian Biography, Literature, Sects and Doctrines Hermogenes to Julianus Part Five, wyd. W. Smith i H. Wace, t. 3, London 1882, s. 112.
- ↑ The Life of Saint Audrey: A Text by Marie de France, wyd. J. Hall McCash, J. Clark Barban, przedmowa E. J. Mikel, 2006, s. 121, 127.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- A Dictionary of Christian Biography, Literature, Sects and Doctrines Hermogenes to Julianus Part Five, wyd. William Smith i Henry Wace, t. 3, London 1882, s. 112-113.
- Higham N. J., An English empire: Bede and the early Anglo-Saxon kings, Manchester 1995, s. 119-120.
- Hodgkin T., The History of England - From the Earliest Times to the Norman Conquest, 2007, s. 218.
- Yorke B., Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England, London 1990, s. 21, 29, 32-33.
- Yorke B., Nunneries and the Anglo-Saxon Royal Houses, London - New York 2003, s. 26.