Przejdź do zawartości

Hotel Bristol

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hotel Bristol
Zabytek: nr rej. 698 z 1 lipca 1965[1]
Ilustracja
Hotel Bristol (2017)
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. Krakowskie Przedmieście 42/44
00-325 Warszawa

Typ budynku

hotel

Styl architektoniczny

neorenesans, secesyjny wystrój wnętrz

Architekt

Władysław Marconi na podstawie proj. Tadeusza Stryjeńskiego i Franciszka Mączyńskiego

Inwestor

Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów

Kondygnacje

7

Rozpoczęcie budowy

1898

Ukończenie budowy

1901

Ważniejsze przebudowy

1981–1993

Pierwszy właściciel

Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów

Kolejni właściciele

Bank Cukrownictwa (1928–1948),
m. Warszawa (1947–1952),
Orbis (1952–1977),
Uniwersytet Warszawski (1977–1981),
Orbis (1981–2011)

Obecny właściciel

Rosmarinum Investments (od 2011)

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Hotel Bristol”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Hotel Bristol”
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Hotel Bristol”
Ziemia52°14′31,69″N 21°00′56,47″E/52,242136 21,015686
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Plan budynku hotelu, rzut parteru
Hotel Bristol ok. 1901
Hotel Bristol w perspektywie Krakowskiego Przedmieścia (1910)
Józef Piłsudski w Hotelu Bristol oznajmił, że wycofuje się z życia politycznego (lipiec 1923)

Hotel Bristol – pięciogwiazdkowy hotel w Warszawie znajdujący się przy ul. Krakowskie Przedmieście 42/44, w bezpośrednim sąsiedztwie Pałacu Prezydenckiego.

Mieszczą się w nim m.in. dwie restauracje, dwie sale bankietowe, centrum biznesu (10 sal), biblioteka, basen, solarium, sauna, łaźnia parowa oraz siłownia. Część wnętrz posiada secesyjną dekorację.

Opis

[edytuj | edytuj kod]

Pierwotnie w miejscu hotelu (druga połowa XIX wieku) znajdował się pałac Tarnowskich, gdzie mieściły się instytucje publiczne. W 1895 nieruchomość została kupiona przez spółkę: Ignacy Paderewski, Stanisław Roszkowski i Edmund Zaremba. W 1895 na fragmencie zakupionego gruntu powstała rotunda, w której prezentowana była Panorama Golgota Jana Styki. W 1898 na pozostałej części placu postanowiono zbudować hotel. Inicjatorem inwestycji był Stanisław Roszkowski. Z powodu braku zagranicznych udziałowców powołano Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów w Warszawie, które miało zająć się budową obiektu. Roszkowski znalazł kilku akcjonariuszy oraz nakłonił Ignacego Paderewskiego do sprzedania spółce placu i nabycia akcji.

Ogłoszono konkurs na projekt hotelu, na który wpłynęło 17 prac. W listopadzie 1898 sąd konkursowy (skład: Józef Dziekoński, Kazimierz Loewe, Stefan Schyller) ogłosił wyniki. Laureatami zostali: Tadeusz Stryjeński i Franciszek Mączyński. Zwycięski projekt przedstawiał budynek w stylu secesyjnym. Jednak Towarzystwo Akcyjne Budowy i Prowadzenia Hotelów zdecydowało się na jego przerobienie. Pracę tę zlecono Władysławowi Marconiemu, który zmienił charakter elewacji na neorenesansową, a formę budynku na monumentalną. Secesyjny wystrój wnętrz został zamówiony u Otto Wagnera młodszego[2].

Fundamenty rozpoczęto kopać w 1898. 22 kwietnia 1899 miało miejsce uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego. Pod koniec 1900 obiekt był w stanie surowym. W drugim kwartale 1901 rozpoczęto prace wykończeniowe. Przy budowie pracowały głównie firmy krajowe i one były także dostawcami materiałów wykończeniowych (głównym wykonawcą była firma budowlana Władysława Czosnowskiego, a budową kierował jego syn Tadeusz[3]).

W budynku po raz pierwszy w Warszawie zastosowano stropy żelbetowe[4].

W listopadzie 1901 miały miejsce uroczystości związane z otwarciem hotelu:

  • 16 listopada 1901 – przyjęcie dla pracujących przy budowie hotelu;
  • 17 listopada 1901 – poświęcenie pomieszczeń;
  • 19 listopada 1901 – uroczyste powitanie pierwszego gościa.

Hotel posiadał elektrownię, centralne ogrzewanie, podwójną wentylację, na piętrach hydranty przeciwpożarowe, drabinę ratunkową oraz ogniotrwałe stropy, ściany działowe i podłogi.

Hotel wyposażony był w 11 wind, z czego jedna była dla gości, a reszta dla pracowników. Kryształowa winda dla gości maksymalnie zabierała 8 osób i poruszała się z prędkością 110 cm/sekundę. Miała żelazną balustradę wykładaną mosiądzem (zezłomowana w 1969).

W hotelu było zainstalowanych 6 numerów telefonicznych (na 800 w Warszawie).

Do obsługi gości wykorzystywano ośmioosobowe omnibusy elektryczne z silnikiem o mocy 30 KM osiągające prędkość do 20 km/h.

Do dyspozycji gości były pokoje znajdujące się na 4 piętrach hotelu. Na każdym z nich było 50 pokoi. 80 składało się z przedpokoju, sypialni i salonu, a 20 miało łazienkę i WC. 120 pokoi składało się z jednego pomieszczenia, ale dzięki drzwiom w amfiladzie można było je łączyć. W apartamentach ustawiono meble z różnych epok. Najbardziej oryginalne wnętrze o wystroju secesyjnym posiadał narożny apartament na I piętrze pod nr 109 (przetrwała jedynie mahoniowa toaletka).

Budowa hotelu przyczyniła się do zmiany wyglądu Krakowskiego Przedmieścia, co zbiegło się też z planami przebudowy i poszerzenia ulicy Karowej. Zlikwidowano stojącą przy wylocie ulicy Karowej bramę w kształcie arkady zwieńczoną rzeźbą Syrenki dłuta Konstantego Hegla, wybudowaną w 1856. Po obu jej stronach znajdowały się zdroje z wodą tłoczoną z Wisły. Prace przy przebudowie ulicy i budowie ślimaka na Karowej zakończone zostały w 1904. Całość prac dekoracyjno-rzeźbiarskich zakończono w 1905 i wiadukt zwieńczyła nowa rzeźba Syreny dłuta Jana Woydygi, początkowo cynkowa, od 1915 z piaskowca[5].

W początkach swego istnienia hotel przynosił straty. Przyczynił się do tego m.in. dług hipoteczny, który zaciągnięto na cele związane z budową. Dopiero po ok. 10 latach Bristol zaczął przynosić zyski czerpane m.in. z wynajmu pomieszczeń handlowych i usługowych znajdujących się w budynku.

Pierwotnie, cena za nocleg zmniejszała się z wysokością piętra. Apartament Paderewskiego kosztował w 1912 roku około 25 rubli, pozostałe pokoje na pierwszym piętrze – około 12-15 rubli. Na drugim i trzecim piętrze – od 10 do 16 rubli, na czwartym – ok. 8 rubli[6][7]. W kolejnych latach ceny hotelowe zaczęły spadać ze względu na utratę statusu nowości. Straciła też na znaczeniu wysokość piętra. Zyski czerpano głównie z działalności gastronomicznej.

Po odzyskaniu niepodległości w hotelu odbywały się m.in. debaty polityczne z udziałem Ignacego Paderewskiego. Następnie Paderewski wycofał się z działalności politycznej, a w związku z tym postanowił sprzedać akcje hotelu i nieruchomości przy ulicy Karowej.

W 1928 właścicielem hotelu został Bank Cukrownictwa, który zdecydował się na przeprowadzenie w budynku gruntownego remontu. W latach 30. XX wieku Bristol był w czołówce najlepszych polskich hoteli[8].

W 1939 w budynku mieścił się szpital. Podczas okupacji z hotelu mogli korzystać tylko Niemcy[9]. Obiekt uległ nieznacznemu zniszczeniu podczas powstania warszawskiego. W niewielkim stopniu uszkodziły go także pożary podczas ofensywy styczniowej.

Po wojnie został wyremontowany i wznowił działalność w 1945. Mieszkała tam m.in. ok. 30-osoba radziecka misja wojskowa, pomagająca w uruchomieniu zniszczonej Elektrowni Warszawskiej[10]. Był siedzibą wielu instytucji, m.in. Państwowego Zjednoczenia Przemysłu Młyńskiego (1946)[11]. 26 września 1947 został przejęty przez miasto, ale jego właścicielem do połowy 1948 pozostał Bank Cukrownictwa. W restauracjach hotelu powstała Gospoda Ludowa. Od 1952 Bristol przeszedł pod zarząd Orbisu. Obsługiwał zagranicznych turystów. Hotelowi nadano nowy wystrój w stylu realizmu socjalistycznego. Następnie podjęto starania zmierzające do przeprowadzenia w obiekcie kapitalnego remontu. Jednak nie znaleziono wykonawcy, który sprostałby wymaganiom.

W 1965 roku budynek hotelu został wpisany do rejestru zabytków[12].

W 1973 Bristol stał się hotelem II kategorii. W 1977 premier Piotr Jaroszewicz przekazał budynek Uniwersytetowi Warszawskiemu w celu ulokowania tam biblioteki.

W grudniu 1980 na podstawie decyzji inspektora pracy hotel został zamknięty[13]. Do tego czasu jego kawiarnia pozostawała miejscem spotkań warszawskiej bohemy i elity towarzyskiej. Po wieloletnim remoncie został odrestaurowany i 17 kwietnia 1993 ponownie otwarty. W uroczystości uczestniczyła Margaret Thatcher, która dokonała oficjalnego otwarcia hotelu[14].

W latach 1998–2013 hotel należał do sieci hotelowej Le Royal Méridien wchodzącej w skład międzynarodowego konsorcjum Starwood Hotels and Resorts.

W styczniu 2013 po zakończonym remoncie wnętrz Hotel Bristol dołączył do sieci hotelowej The Luxury Collection[15].

W ciągu swojej wieloletniej historii hotel zasłynął ze znanych gości, bali i przyjęć organizowanych m.in. z takich okazji jak otrzymanie Nagrody Nobla przez Marię Skłodowską-Curie czy sukcesy śpiewaczki operetkowej Lucyny Messal. W latach 30. XX wieku na piątym piętrze swoje atelier miał Wojciech Kossak. Spłacał on zobowiązania finansowe wobec hotelu obrazami, które wisiały w jednej z sal restauracyjnych[2]. Z balkonu Bristolu śpiewał Jan Kiepura.

W hotelu znajduje się 165 pokoi i 41 apartamentów[16].

Hotel siedzibą m.in. przedstawicielstw dyplomatycznych

[edytuj | edytuj kod]

Lokale gastronomiczne

[edytuj | edytuj kod]
  • Marconi Restaurant – oferuje dania kuchni śródziemnomorskiej, znajduje się tam także patio;
  • Sala Malinowa – dawniej restauracja Malinowa;
  • Cafe Bristol – kawiarnia w stylu wiedeńskim;
  • Column Bar.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – Warszawa [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 38 [dostęp 2022-09-20].
  2. ↑ a b Małgorzata Omilanowska, Jerzy S Majewski; Warszawa Przewodnik, Wiedza i Życie, Warszawa 2000, s. 119, ISBN 83-7184-861-7.
  3. ↑ Słownik Biograficzny Techników Polskich tom IV s. 32–34, NOT Warszawa 1994.
  4. ↑ Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 29. ISBN 83-06-00089-7.
  5. ↑ Stanisław Grzelachowski. Zjazd i wiadukt po remoncie. „Spotkania z Zabytkami”. Luty 2008. nr 2/2008. s. 29–31. 
  6. ↑ Franciszek Semko, Hotel Bristol [online], vinci.org.pl, 18 stycznia 2019 [dostęp 2019-01-18].
  7. ↑ Średnie wynagrodzenie miesięczne subiekta sklepowego wynosiło 25 rubli, służącej od 6 do 9 rubli.
  8. ↑ Mary Pinińska, Joanna Puchalska, Stig Castoe: Hotel Bristol. Warszawa: Fortel Hotel Bristol Limited Sp. z o.o., 2001, s. 50.
  9. ↑ Magdalena Szymańska (oprac.): Warszawa zapamiętana. W okupowanej stolicy. Warszawa: Dom Spotkań z Historią, 2019, s. 146. ISBN 978-83-66068-15-5.
  10. ↑ Antoni Nowakowski: Światło dla Warszawy. Warszawa: Książka i Wiedza, 1973, s. 166, 168.
  11. ↑ Monitor Polski nr 34 z 14 kwietnia 1946.
  12. ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) − stan na 30 czerwca 2022 roku. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 38. [dostęp 2022-08-20].
  13. ↑ Danuta Zawierucha. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 X–31 XII 1980. „Kronika Warszawy”. 2 (46), s. 176, 1981. 
  14. ↑ Mary Pinińska, Joanna Puchalska, Stig Castoe: Hotel Bristol. Warszawa: Fortel Hotel Bristol Limited Sp. z o.o., 2001, s. 95.
  15. ↑ Michał Wojtczuk: Najbardziej luksusowy hotel w Polsce. Zobacz wnętrza. warszawa.gazeta.pl, 2013-01-18. [dostęp 2013-01-24].
  16. ↑ Hotel Bristol, A Luxury Collection Hotel, Warsaw. [w:] Hotel Bristol Warsaw [on-line]. [dostęp 2019-08-28].
  17. ↑ https://www.britishcouncil.pl/en/80-years
  18. ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów w Warszawie na 1946 rok
  19. ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów w Warszawie na 1947 rok

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hotel_Bristol&oldid=75010668”