Igor Markevitch

Igor Markevitch
Imię i nazwisko	Igor Borisowicz Markiewicz
Data i miejsce urodzenia	27 lipca 1912 ; Kijów
Pochodzenie	rosyjskie
Data i miejsce śmierci	7 marca 1983 ; Antibes
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, dyrygent, pianista, pedagog
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Igor Markevitch, Markevich^[1], właśc. ros. Игорь Борисович Маркевич, pol. Igor Borisowicz Markiewicz^[1] (ur. 14 lipca^?/27 lipca 1912 w Kijowie, zm. 7 marca 1983 w Antibes^[1]^[2]^[3]) – dyrygent, pianista, kompozytor i pedagog pochodzenia rosyjskiego. Posiadał obywatelstwo włoskie (1947) i francuskie (1982)^[1]^[2].

Życiorys

Jako dziecko wyjechał z rodzicami do Paryża, od 1916 roku mieszkał w Vevey w Szwajcarii^[2]. Uczył się gry na fortepianie od ojca i u Paula Loyonneta, następnie uczęszczał do Collège de Vevey^[2]. W 1925 roku za namową Alfreda Cortota rozpoczął studia w jego klasie fortepianu w École normale de musique w Paryżu, gdzie uczęszczał też na zajęcia Nadii Boulanger, Vittorio Rietiego i Paula Dukasa^[1]^[2]^[3]. W Paryżu nawiązał współpracę z Siergiejem Diagilewem, na zamówienie którego napisał Koncert fortepianowy (1929) i balet Rébus (1931)^[1]^[3]. W 1930 roku debiutował jako dyrygent z Koninklijk Concertgebouworkest^[1]^[2]. W latach 1934–1935 odbył kurs dyrygentury u Hermanna Scherchena^[2]^[3]. W 1938 roku wystąpił w Warszawie, gdzie dyrygował wykonaniem swojej symfonii koncertującej Le nouvel âge^[1]. Okres II wojny światowej spędził we Włoszech, angażując się w działalność antyfaszystowskiego ruchu oporu^[1]^[2]^[3]. Od 1944 do 1948 roku działał we Florencji jako organizator i dyrektor artystyczny festiwalu Maggio musicale fiorentino^[1]. W późniejszym okresie poświęcił się przede wszystkim dyrygenturze^[1]^[2].

Dyrygował orkiestrami symfonicznymi w Sztokholmie (1952–1955), Montrealu (1956–1960), Hanowerze (1957–1958), koncertami Lamoureux w Paryżu (1957–1962), orkiestrą radia i telewizji hiszpańskiej w Madrycie (1965–1972) i Orchestre Philharmonique de Monte-Carlo (1968–1973)^[1]. W 1955 roku debiutował w Stanach Zjednoczonych z Boston Symphony Orchestra^[1]^[2]. W latach 1948–1955 prowadził kurs dyrygentury w Mozarteum w Salzburgu^[1]. Gościnnie wykładał w Meksyku (1957–1958), Moskwie (1963), Madrycie (1965–1969) i Weimarze (1975)^[1].

Jako kompozytor pozostawał pod wpływem twórczości Nadii Boulanger, Igora Strawinskiego i grupy Les Six^[1]. Dokonał licznych nagrań płytowych, w tym pierwszych rejestracji fonograficznych dzieł Nadii Boulanger, Luigiego Dallapiccoli, Dariusa Milhauda i Federica Mompou^[1]^[3]. Wspólnie z London Symphony Orchestra nagrał wszystkie symfonie Piotra Czajkowskiego^[1]. Opublikował prace Introduction à la musique (1940), Made in Italy (1949), Point d’orgue (1959)^[2].

Odznaczony został Krzyżem Wielkim hiszpańskiego Orderu Zasługi Cywilnej (1983)^[4].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Cantate na sopran, chór mieszany i orkiestrę (1930)
Psaume na sopran i orkiestrę kameralną (1933)
oratorium Le Paradis perdu na sopran, mezzosopran, tenora, chór mieszany i orkiestrę (1935)
3 poèmes na głos i fortepian (1935)
La taille de l’homme na sopran i 12 instrumentów (1939, niedokończone)
symfonia koncertująca Lorenzo il magnifico na sopran i orkiestrę (1940)
Inno della liberazione nazionale (1943–1944)

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 95–96. ISBN 83-224-0656-8.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2285–2286. ISBN 0-02-865529-X.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Daniel Jaffé: Historical Dictionary of Russian Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 204. ISBN 978-0-8108-5311-9.
↑ Real Decreto 25/1983, de 5 de enero, por el que se concede la Gran Cruz de la Orden del Mérito Civil a don Igor Markevitch.. Agencia Estatal Boletín Oficial del Estado. [dostęp 2021-10-21]. (hiszp.).