Przejdź do zawartości

Janusz Kapuściński (pułkownik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Kapuściński
Ilustracja
Janusz Kapuściński podczas VIII Jeździeckich Mistrzostw Polski w Bydgoszczy (1938)
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1898
Kordos

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 1998
Kanada

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

1 Pułk Ułanów Wielkopolskich → 15 Pułk Ułanów Poznańskich,
26 Pułk Ułanów Wielkopolskich,
2 Pułk Strzelców Konnych,
Pułk Ułanów Karpackich

Stanowiska

instruktor
dowódca szwadronu
dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

powstanie wielkopolskie,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Janusz Kapuściński h. Odrowąż (ur. 24 lutego 1898 w Kordosie, zm. 25 grudnia 1998 w Kanadzie) – major kawalerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
VIII Jeździeckie Mistrzostwa Polski w Bydgoszczy w 1938. Pierwszy z prawej Janusz Kapuściński

Urodził się 24 lutego 1898 w wielkopolskim majątku Kordos (w okresie II RP na obszarze powiatu witkowskiego, obecnie okolica Ostrowitego Prymasowskiego), w rodzinie Władysława i Albertyny z Szudzińskich. Jego braćmi byli Stefan (ur. 1900), prawnik, komornik sądowy i Zbigniew (1904–1940), chemik, ofiara zbrodni katyńskiej[1].

Brał udział w powstaniu wielkopolskim, w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. W latach 20. służył w 1 pułku Ułanów Wielkopolskich, później przemianowanym na 15 pułk Ułanów Poznańskich, stacjonującym w garnizonie Poznań[4][5][6]. Podczas służby w 15 pułku ułanów w stopniu porucznika był instruktorem w Szkole Podoficerów Zawodowych Kawalerii, funkcjonującej w garnizonie Lwów oraz w Centralnej Szkole Kawalerii w ramach Centrum Wyszkolenia Kawalerii, działającej w ramach garnizonu Grudziądz[7]. Został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[8][9]. Od 1932 przydzielony do 26 pułku Ułanów Wielkopolskich, stacjonującym w garnizonie Baranowicze[10]. W 1938 roku został przeniesiony do 2 pułku Strzelców Konnych w Hrubieszowie na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego.

Uprawiał jeździectwo. W składzie reprezentacji Polski uczestniczył w zawodach hippicznych poza granicami kraju.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej[11] w stopniu majora był dowódcą II Dywizjonu Konnego Ośrodka Zapasowego Wołyńskiej Brygady Kawalerii w Hrubieszowie, kierowanego przez ppłk. Kazimierza Halickiego[12] (późniejsze Zgrupowanie Kawalerii pod jego dowództwem). Walczył pod Kamionką Strumiłową i pod Rawą Ruską. Dostał się do niewoli niemieckiej, był przetrzymywany w Oflagu VII A Murnau. U kresu wojny odzyskał wolność po oswobodzeniu obozu przez wojska amerykańskie.

Wówczas przystąpił do 2 Korpusu Polskiego w strukturze Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Od sierpnia 1945 był zastępcą dowódcy pułku Ułanów Karpackich, jednostki rozpoznawczej 2 Korpusu. Po zakończeniu wojny i przeprowadzonej demobilizacji zamieszkał w Londynie. Od 1975 przebywał na emigracji w Kanadzie.

Publikował w dziedzinie historii wojskowości. Był autorem artykułów publikowanych w Przeglądzie Kawalerii i Broni Pancernej: Garść wspomnień ze służby pod dowództwem gen. Andersa (82/1978), Z działań 15 Pułku Ułanów Poznańskich (1987)[13], Relacja – 2 P.S.K. (132/1989). Ponadto jego artykuł pt. Znak Pułkowy ukazał się w czasopiśmie „Ułan Poznański” (1/1974)[14][15].

Zmarł w wieku 100 lat. Został pochowany na kanadyjskim cmentarzu weteranów Field of Honor w Pointe-Claire w prowincji Quebec w regionie Montreal.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Przedwojenni Chrobracy. chrobria.org. [dostęp 2015-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 lutego 2015)].
  2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 685.
  3. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 608.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 629.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 569.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 304.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1380.
  8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 352.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 151.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 653.
  11. Lista oficerów według przydziału w 1939 r.. 26puw.pl. [dostęp 2015-01-11].
  12. Andrzej Suchcitz. Portret ostrogskiego kawalerzysty: rotmistrz Jerzy Skinder. „Ułan Wołyński”, Nr 49 z 2013. 
  13. Przegląd kawalerii i broni pancernej: kwartalnik historyczny, Wydania 125–130, 1987
  14. Juliusz S. Tym. Nadania odznaki pamiątkowej 15. pułku ułanów Poznańskich w latach 1923–1939. „MARS”, s. 94, Nr 19 z 2005. 
  15. Groby żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Cmentarzu Weteranów „Field of Honor” w Pointe Claire, QC. Twórczość pisarska zmarłych. biblioteka.info. [dostęp 2015-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 lutego 2015)].
  16. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 32, Nr 4 z 31 grudnia 1983. 
  17. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 67)
  18. M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  19. Juliusz S. Tym. Nadania odznaki pamiątkowej 15. pułku ułanów Poznańskich w latach 1923–1939. „MARS”, s. 93, Nr 19 z 2005. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]