Przejdź do zawartości

Johann Heinrich Schmelzer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Johann Heinrich Schmelzer
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

ok. 16201623
Scheibbs

Pochodzenie

austriackie

Data i miejsce śmierci

między 29 lutego a 20 marca 1680
Praga

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, skrzypek

Johann Heinrich Schmelzer, także Schmeltzer, Schmelzer von Ehrenruef[1][2] (ur. około 16201623 w Scheibbs, zm. między 29 lutego a 20 marca 1680 w Pradze[1][2]) – austriacki kompozytor i skrzypek.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Nie wiadomo nic na temat jego wczesnego wykształcenia ani przybycia do Wiednia, gdzie około 1635−1636 roku został członkiem kameralnej kapeli dworskiej, przypuszczalnie w charakterze skrzypka[1][2]. Mógł tam uczyć się u Antonio Bertalego, Giovanniego Sansoniego lub Burckhardta Kuglera[1]. Od 1643 roku był instrumentalistą w katedrze św. Szczepana w Wiedniu[1]. W 1649 roku otrzymał posadę skrzypka kapeli cesarskiej[1][2][3]. Dyrygował orkiestrą podczas koronacji cesarskiej Leopolda I we Frankfurcie w 1658 roku[1]. W latach 1673−1679 był wicekapelmistrzem[3], następnie od 1679 roku, jako pierwszy Austriak na tym stanowisku, kapelmistrzem orkiestry dworskiej[1]. W 1673 roku otrzymał tytuł szlachecki, od tej pory dodawał do swojego nazwiska przydomek von Ehrenruef[3]. Zmarł w trakcie zarazy[3][4].

Jego synowie, Andreas Anton (1653−1701), Georg Joseph (1655−ok. 1700) i Peter Clemens (1672−1746), także działali jako muzycy na dworze wiedeńskim[1][3].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Należał do najważniejszych austriackich kompozytorów muzyki instrumentalnej 2. połowy XVII wieku oraz najwybitniejszych austriackich wirtuozów gry na skrzypcach tego okresu[1]. Twórczość Schmelzera przyczyniła się do rozwoju gatunku suity i sonaty[1][2][3]. Jego zbiór Sonatae unarum fidium (1664) zawiera najstarsze znane sonaty na skrzypce i basso continuo powstałe na obszarze niemieckim[2]. Ponadto był znany jako autor muzyki kościelnej. Zachowało się 13 jego mszy i opracowania Pasji, zaginęło jednak ponad 170 utworów wokalnych znanych z katalogu prywatnej kolekcji Leopolda I[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 106−107. ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. a b c d e f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 800. ISBN 0-674-37299-9.
  3. a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3178. ISBN 0-02-865530-3.
  4. a b Melvin P. Unger: Historical Dictionary of Choral Music. Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. 390−391. ISBN 978-0-8108-5751-3.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]