Kanał Charleroi–Bruksela
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Lata budowy |
1827-1832, |
| Długość |
74 km |
| Początek | |
| Akwen | |
| Miejsce | |
| współrzędne | |
| Koniec | |
| Miejsce | |
| współrzędne | |
| |
Położenie na mapie Belgii  | |
Kanał Charleroi–Bruksela – kanał wodny w Belgii, który łączy ze sobą miasta Charleroi i Brukselę. Dzisiejszy kanał ma długość 74 kilometrów.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1531 król Karol V Habsburg[1] udzielił pozwolenia na budowę kanału Charleroi–Bruksela. Kanał miał łączyć rzekę Skaldę, znajdującą się w belgijskiej gminie Willebroek nad Brukselą, z miastem Charleroi. Dopiero w 1550, według rozkazu Marii Habsburżanki, wtedy gubernatorka Holandii rozpoczęto budowę kanału. W 1561 zatrudniono pracowników.
Dzięki rewolucji przemysłowej pojawiły się nowe możliwości i postanowiono wtedy kontynuować budowę i rozbudowę kanału Charleroi–Bruksela, ponieważ niedaleko od Charleroi występowały duże zasoby węgla kamiennego[1]. Roboty ziemne, które były potrzebne do rozbudowy kanału, rozpoczęto 2 kwietnia 1827. 1 sierpnia położono kamień węgielny w tunelu La-Bête-Refaite, który ma długość 1267 metrów i szerokość 3 metrów. W 1830 prace nad kanałem zostały wstrzymane ze względu na rewolucję belgijską i krótko poprzez brak pieniędzy. 22 września 1832 kanał został uroczyście zainaugurowany. Miał zapewnić tańszą linię odpływową w kierunku Brukseli i portu w Antwerpii.
Kanał został na początku zbudowany ze stosunkowo małym przekrojem i był przeznaczony dla statków przewożących zawartość do 70 ton. Dlatego wkrótce rozpoczęły się prace ekspansyjne. W latach 1854–1914 rozbudowano kanał Charleroi–Bruksela do tego stopnia, że pomiędzy Charleroi i Clabecq kursowały statki o pojemności 300 ton[2].
Po I wojnie światowej zaczęto budować dalej. Tym razem rozszerzono odcinek Clabecq–Bruksela[3]. Po tej trasie kursowały statki, mieszczące 1350 ton. Po II wojnie światowej przebudowano odcinek Charleroi w kierunku Antwerpii tak, aby i na tej trasie mogły płynąć statki mające 1350 ton.
Podnośnik statków Ronquières
[edytuj | edytuj kod]
Najważniejszą budowlą na kanale Charleroi–Bruksela jest podnośnik statków Ronquières[4], który ma formę kolejki. Ma długość 1432 metrów oraz 67,73 metrów pionowego wyciągu. Składa się z dwóch dużych kasetonów, zamontowanych na szynach. Każdy kaseton ma 91 metrów długości, 12 metrów szerokości i 3,70 metrów głębokości. Jednorazowo może zabrać ze sobą łódź, ważącą 1350 ton lub kilka mniejszych, których gabaryty mieszczą się w wartościach granicznych.
Podnośnik statków Ronquières został zbudowany w latach 1962–1968 i zastępuje 14 śluz wodnych. Droga wodna Charleroi–Bruksela nadal wykorzystywana jest do przewozu ładunków (transportu)[5].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Kanał w Brukseli -
Kanał Charleroi–Bruksela. Most niedaleko Fauquez -
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Kanal Charleroi-Brüssel. lepsusuber.com. [dostęp 2018-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-07)]. (niem.).
- ↑ Thomas Hengartner, Johannes Moser: Grenzen & Differenzen: Zur Macht sozialer und kultureller Grenzziehungen. Drezno: Leipziger Uni-Vlg, 2005, s. 299. ISBN 978-3-86583-088-3. (niem.).
- ↑ La modernisation du canal. ronquieres.org. [dostęp 2018-05-01]. (fr.).
- ↑ Michał Woźniak: Niesamowite śluzy: Ronquières Inclined Plane. tawernaskipperow.pl, 2012-08-04. [dostęp 2018-08-06]. (pol.).
- ↑ Canal de Charleroi à Bruxelles & Zeekanal Brussel-Schelde. water-ways.net. [dostęp 2018-08-06]. (niem.).