Katastrofa lotu Surinam Airways 764
5°45′35″N 55°23′29″W/5,759722 -55,391389 Douglas DC-8, który uległ katastrofie (nr. rej. N1809E) Zdjęcie wykonano na lotnisku w Miami w lutym 1989 roku. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejsce | |
| Data | |
| Rodzaj | |
| Przyczyna |
Błąd pilota |
| Ofiary śmiertelne |
176 osób |
| Ranni |
11 osób |
| Statek powietrzny | |
| Typ | |
| Nazwa |
Anthony Nesty |
| Użytkownik | |
| Numer |
N1809E |
| Start | |
| Cel lotu | |
| Numer lotu |
764 |
| Liczba pasażerów |
178 osób |
| Liczba załogi |
9 osób |
Położenie na mapie Surinamu  | |
| 5°45′35″N 55°23′29″W/5,759722 -55,391389
| |
Katastrofa lotu Surinam Airways 764 – katastrofa lotnicza, która wydarzyła się 7 czerwca 1989, Douglas DC-8 należący do surinamskich linii lotniczych Surinam Airways, wykonywał rejs z Amsterdamu do stolicy Surinamu – Paramaribo. Do katastrofy doszło podczas podejścia do lądowania na lotnisko Paramaribo-Zanderij w Paramaribo. Zginęło 176 ze 187 osób na pokładzie.
Podczas badania przyczyn katastrofy wykryto znaczące uchybienia w wyszkoleniu pilotów Surinam Airways. Przyczyną katastrofy były błędy pilota, który opierał się na niewłaściwych wskazaniach nawigacyjnych oraz ignorował alarmy o zbliżającym się niebezpieczeństwie, co skutkowało rozbiciem się maszyny.
Samolot
[edytuj | edytuj kod]Samolot, który brał udział w zdarzeniu to Douglas DC-8 napędzany przez cztery silniki Pratt & Whitney JT3D-7, który został wyprodukowany w 1969[1] dla Braniff International Airways. Samolot uległ wypadkowi w 1979. Po naprawieniu sprzedano go liniom Surinam Airways. W oficjalnym raporcie na temat lotu 764 nie odnotowano, aby incydent z 1979 miał jakikolwiek wpływ na tę katastrofę.
Przebieg wydarzeń
[edytuj | edytuj kod]Samolot planowo wystartował z portu lotniczego Schiphol w Amsterdamie o godzinie 23:25 w dniu 6 czerwca. Lot przebiegał spokojnie do momentu podejścia do lądowania. Piloci po długim locie przez Atlantyk mieli początkowo wykonać podejście VOR/DME do pasa 10 na lotnisko Paramaribo-Zanderij w Paramaribo. Jednak warunki pogodowe na lotnisku były trudne, widoczność wynosiła zaledwie 900 m. Załoga poniechała podejście VOR/DME i rozpoczęła podejście proceduralne ILS, z reguły dokładniejsze i bezpieczniejsze od VOR/DME; jednak nadajnik ILS na lotnisku w Zanderij nie funkcjonował prawidłowo. Piloci sugerując się wskazaniami przyrządów sądzili, że za chwilę zobaczą próg pasa startowego; nie zdawali sobie sprawy, że źle działający nadajnik ILS spowodował, że maszyna zeszła z prawidłowego kursu. Zeszli poniżej wysokości minimalnej i wtedy w kabinie pilotów rozległ się alarm o zbliżającej się ziemi, jednak załoga zignorowała to ostrzeżenie myśląc, że znajdują się na ścieżce. Chwilę później silnik nr 2 uderzył w drzewo na wysokości 25 m nad ziemią. Po krótkim czasie samolot ponownie ściął inne drzewo; część skrzydła uległa oderwaniu[2], samolot wykonał półobrót i rozbił się w dżungli zabijając 175 osób. 12 osób przeżyło katastrofę; jedna zmarła po trzech dniach w szpitalu[1].
Kolorowa 11
[edytuj | edytuj kod]Wśród pasażerów feralnego rejsu 764 znajdowali się piłkarze[3] surinamskiej drużyny piłkarskiej, która zawodowo grała w Holandii znana jako kolorowe 11 (ang. Colourful 11). Zespół powstał z inicjatywy surinamskiej mniejszości narodowej w Holandii. 15 piłkarzy z 18 zginęło w katastrofie, w tym rezerwowy bramkarz Ajaksu Amsterdam, Lloyd Doesburg. Jedynym z ocalałych piłkarzy, który po katastrofie wrócił na boisko był Radjin de Haan, który występował m.in. w FC Eindhoven i FC Den Bosch[4].
Dochodzenie
[edytuj | edytuj kod]Przez rząd Surinamu została powołana komisja do wyjaśnienia przyczyn wypadku:
Prognoza pogody, którą piloci otrzymali przed lądowaniem różniła się bardzo od poprzedniej informacji pogodowej, według której widoczność wynosiła 6 km. Ponadto ILS na lotnisku Paramaribo-Zanderij w Paramaribo był niezdatny do użytku, załoga wiedząc o tym mimo to kontynuowała podejście ILS.
Gdy z powodu awarii ILS samolot zszedł zbyt nisko, w kabinie rozległy się dźwięki ostrzegawcze, które załoga zignorowała. Ponadto piloci mimo braku widzialności pasa startowego zeszli poniżej wysokości minimalnej zarówno dla VOR/DME jak i dla ILS. Piloci chcieli lądować również z powodu kończącego się paliwa[5].
NTSB wykryło również, że kapitan nie miał aktualnych uprawnień na samolot typu Douglas DC-8, a tylko na małe samoloty jednosilnikowe, jednak linie lotnicze tego nie zauważyły. Nie uwzględniły również, że ma on 66 lat – przepisy zabraniają pełnienia funkcji kapitana statku powietrznego po ukończeniu 60. roku życia. Okazało się też, że drugi pilot przedstawił fałszywe licencje i dokumenty tożsamości – na podstawie odcisków palców udało się ustalić, że był 45-letnim byłym pilotem wojskowym US Air Force, bez uprawnień do pilotażu samolotów pasażerskich.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Flight 764. Aviation Safety Network. [dostęp 2012-01-06]. (ang.).
- ↑ В этот день, 7 июня. aviasafety.ru. [dostęp 2013-07-30]. (ros.).
- ↑ Famous People Died in Aviation Accidents 1980s. Plane Crash Info. [dostęp 2012-01-06]. (ang.).
- ↑ Voetbal International. [dostęp 2012-12-17]. (niderl.).
- ↑ AirDisaster.com – Flight 764. [dostęp 2011-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-07)].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Katastrofa na airdisaster.com. airdisaster.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-07)]. (ang.).
- Zapis rozmów w kokpicie (ang.)