Leon Piasecki
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 marca 1889 |
| Data śmierci |
10 września 1957 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
1916 |
| Prezbiterat |
21 czerwca 1921 |
| Odznaczenia | |
| |
Leon Piasecki SDB (ur. 26 marca 1889 w Pyszącej[1], zm. 10 września 1957) – polski duchowny rzymskokatolicki, teolog, salezjanin, misjonarz.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Wojciecha i Marii z domu Osińskiej. Chrztu św. udzielił mu ks. Piotr Wawrzyniak w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Śremie. W 1908 został przyjęty do gimnazjum salezjanów w Daszawie, po trzech latach rok uczył się w Oświęcimiu, po czym 20 lipca 1912 rozpoczął nowicjat w Radnej (późniejsza Jugosławia). 15 sierpnia 1913 złożył śluby czasowe. Po nauce w Radnej, w 1916 zdał maturę w Białej oraz złożył śluby wieczyste. Podczas I wojny światowej przebywał w domu rodzinnym po zwolnieniu z wcześniejszego powołania do armii Cesarstwa Niemieckiego. Po wojnie uczył się nadal w Oświęcimiu. 14 czerwca 1919 otrzymał święcenia niższe. Następnie studiował teologię w Foglizzo we Włoszech, gdzie otrzymał subdiakonat i diakonat. Po powrocie do Polski 21 czerwca 1921 otrzymał sakrament święceń. Następnie złożył podanie o wysłanie na misje i 19 sierpnia 1922 został skierowany do Indii.
Od 1923 do 1940 pracował w miejscowości Guwahati w stanie Asam[2] w dolinie rzeki Brahmaputra oraz w Dibrugarh. Podczas swojego pobytu prowadził korespondencję z Polską nadsyłając doniesienia na temat swojej pracy, które publikowano w prasie. Ponadto w Indiach wydawany był periodyk „Wiadomości Salezjańskie”. W trakcie swojej pracy jeden raz został wysłany na urlop, podczas której w 1933 odwiedził ojczyznę i rodzinny dom. Podczas II wojny światowej i przystąpieniu Włoch do działań po stronie III Rzeszy w 1940, Leon Piasecki wraz z innymi salezjanami w Indiach został internowany przez Brytyjczyków i od tego czasu działał w Kalkucie. Po wojnie pracował w Bandel, od 1953 w Sonada, gdzie istniało seminarium. Od października 1955 posługiwał w Dum Duma ok. 80 km od Dibrugarh. We wrześniu 1957 został skierowany do Digboi, gdzie zmarł. 10 września 1957 jadąc rowerem został najechany przez ciężarówkę, po czym zmarł w wyniku odniesionych obrażeń.
11 września 1957 został pochowany przy katedrze Najświętszego Serca w Dibrugarh, której budowę wcześniej prowadził przez 18 lat. W okresie swojej pracy misyjnej w Indiach przyczynił się do powstania sześciu kaplic, kościoła i sierocińca[3].
11 listopada 1937 otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[4].
Dwie siostry Leona Piaseckiego także wstąpiły do zakonu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stanisław Zieliński, Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci - pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 356.
- ↑ Z Assam (Indje wsch.) w rezydencji misyjnej Ganhati. „Pokłosie Salezjańskie”, s. 7, Nr 2 z 1932. Pomocnicy Salezjańscy.
- ↑ Działalność misyjna polskich salezjanów. pila.salezjanie.pl. [dostęp 2015-03-30].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu propagandy polskiej zagranicą”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisława Szmidt. Życie i działalność misyjna ks. Leona Piaseckiego SDB w Indii Północno-Wschodniej (Assam). „Seminare”, s. 264–282, Tom 4 z 1979.