Przejdź do zawartości

Listy (Sydoniusz Apolinary)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Listy – zbiór listów w języku łacińskim autorstwa Sydoniusza Apolinarego z lat 469–482.

Sydoniusz Apolinary należał do czołowych twórców galo-rzymskich żyjących w V w. n.e. Działał na terenie południowej Galii[1]. Jako członek arystokracji zdobył wszechstronne wykształcenie[1]. W czasach Sydoniusza załamywało się w Galii panowanie Cesarstwa Rzymskiego – w granice Galii przedostawały się i osiadały plemiona barbarzyńskie, takie jak Wizygoci, Burgundowie, Alanowie, Frankowie, pustosząc ziemie i zyskując coraz większą niezależność[2].

Sydoniusz swoje listy opublikował w IX księgach (przyjmuje się, że księga I przypada na rok 469, zaś IX – rok 482)[3]. Listy kierowane były do przedstawicieli arystokracji oraz biskupów, aczkolwiek przed publikacją zostały przez autora gruntownie przeredagowane, stając się osobnymi utworami literackimi[3]. Osoby adresatów stały się pretekstem do zaprezentowania umiejętności literackich Sydoniusza, np. w opisach posiadłości ziemskich czy podróży[3].

Listy stanowią jedno w ważniejszych źródeł informacji na temat życia w Galii u schyłku cesarstwa[1]. Zawierają wzmianki o innych twórcach działających ówcześnie w Galii (Domnulus, Lamprydiusz, Sewerianus), których dzieła w większości nie dochowały się do czasów współczesnych[4]. Przekazują informacje dotyczące rozwoju chrześcijaństwa w Galii, idylliczny obraz życia na wsi, ale też niepokoje związane z napływem barbarzyńców[1].

W listach Sydoniusz przedstawia ówczesny wzorzec wychowania rzymskiego arystokraty[5]. Wskazuje na ważną rolę pełnioną przez osoby wykształcone i boleje nad upadkiem łaciny oraz kultury na terenach opanowanych przez barbarzyńców[6], a także zachęca do zdobywania wykształcenia i rozwoju piśmiennictwa oraz czytelnictwa (również wśród kobiet)[7][5]. Znaczną uwagę poświęca konieczności doskonalenia wśród młodzieży sztuki oratorskiej[8]. Wśród cnót Rzymianina godnych pielęgnowania wymienia m.in. roztropność, obyczajność, godność, kulturę czy umiarkowaną surowość[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Grabowska 2015 ↓, s. 12.
  2. Sas 2009 ↓, s. 313.
  3. a b c Sas 2009 ↓, s. 314.
  4. Styka 2008 ↓, s. 49,51.
  5. a b Bąk 2022 ↓, s. 24 i passim.
  6. Grabowska 2015 ↓, s. 15-16.
  7. Grabowska 2015 ↓, s. 16.
  8. Bąk 2022 ↓, s. 28.
  9. Bąk 2022 ↓, s. 25.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]