Przejdź do zawartości

MS Goya

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Goya
ilustracja
Bandera

 III Rzesza

Armator

Kriegsmarine

Dane podstawowe
Typ

statek towarowy

Historia
Stocznia

Akers Mekaniske Verksted, Oslo

Data wodowania

4 kwietnia 1940

Data zatonięcia

16 kwietnia 1945

Dane techniczne
Długość całkowita (L)

146 m

Szerokość (B)

17,4 m

Pojemność

5230 RT

Napęd mechaniczny
Silnik

Burmeister&Wain 7600 KM (5590 kW)

Prędkość maks.

18 w.

MS Goyaniemiecki motorowy statek transportowy używany podczas II wojny światowej, którego zatopienie przez okręt podwodny było drugą pod względem liczby ofiar, po zatopieniu MS Wilhelma Gustloffa, katastrofą morską w historii.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Goya – wtedy frachtowiec – zbudowany został w 1940 w stoczni Akers Mekaniske Verksted w Oslo. Już w tym roku pływał jako okręt pomocniczy (transportowiec) dla niemieckich okrętów podwodnych. Od 1943 należał jako okręt-baza dla okrętów podwodnych Kriegsmarine. Później pełnił funkcję okrętu-celu w porcie Memel (Kłajpeda). W 1945 został przekwalifikowany na statek transportowy dla wojska i w ramach Operacji Hannibal przeznaczony do przewożenia uciekinierów niemieckich m.in. z Pomorza. Wbrew często powtarzanym opiniom nie miał on statusu statku szpitalnego, lecz wojskowego transportowca. W momencie zatopienia przewoził nie tylko cywilów i rannych, lecz także wojskowych, w tym 200 żołnierzy 35. Pułku Pancernego[1].

Zatopienie

[edytuj | edytuj kod]

W swoim ostatnim rejsie „Goya” płynął w konwoju statków wiozących niemieckich uciekinierów z Prus Wschodnich i Gdańska. 16 kwietnia 1945 u wybrzeży południowego cypla Mierzei Helskiej – po czterech godzinach od wyjścia z portu – został zaatakowany i uszkodzony przez radzieckie bombowce. „Goya” płynął w konwoju z mniejszymi transportowcami – „Kronenfels” i „Aegir”. Prędkość konwoju ograniczały kłopoty silnika Kronenfelsa, który był nawet zmuszony do zatrzymania maszyny na 20 minut celem dokonania naprawy. Wieczorem 16 kwietnia „Goya” został wykryty przez uzbrojony w torpedy radziecki podwodny stawiacz min L-3. Mimo stosunkowo silnej eskorty – osłonę konwoju tworzyły dwa stawiacze min – M-256 i M-328 – o godz. 23.52, w odległości kilkunastu mil od Rozewia, L-3 wystrzelił cztery torpedy, z których dwie trafiły w statek. Pierwsza trafiła w dziób, natomiast druga w śródokręcie niszcząc maszynownię i powodując eksplozję, która przełamała „Goyę” na pół. Statek zatonął krótko po północy w ciągu czterech minut. Tak szybkie zatonięcie uniemożliwiło jakąkolwiek planowaną akcję ratunkową na pokładzie „Goi”. W lodowatej wodzie zginęło co najmniej 6000 osób; możliwa jest większa liczba ofiar (ok. 7000)[2], bowiem na pokładzie prawdopodobnie znajdowały się osoby nieujęte na liście pasażerów. Okręty eskorty zdołały wyłowić zaledwie 182 osoby, z których 9 wkrótce zmarło. Niektóre źródła podają, iż uratowały się 98, 165 lub 334 osoby.

Dowódca okrętu podwodnego kapitan Władimir Konowałow został za tę akcję uhonorowany najwyższym radzieckim wyróżnieniem wojennym – tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.

  • długość: 131 m
  • szerokość: 17 m
  • pojemność: 5330 BRT
  • napęd: dwa silniki wysokoprężne Burmeister&Wain, 7-cylindrowe, dwusuwowe o mocy 8400 KM
  • prędkość: 18 w

Wrak został odkryty 26 sierpnia 2002 przez polskich nurków – Grzegorza Dominika, Michała Poradę i Marka Jagodzińskiego.

Dokładnie w 58. rocznicę zatonięcia, 16 kwietnia 2003, międzynarodowa ekspedycja pod kierunkiem Ulricha Restemeyera na pokładzie statku „Fritz Reuter” ustaliła pozycję przy użyciu sonaru trójwymiarowego. Okręty eskorty, prawdopodobnie w wyniku pośpiesznej ucieczki, błędnie odnotowały miejsce tragedii.

Wrak znajduje się w stosunkowo dobrym stanie, choć jest pokryty sieciami rybackimi.

Wrak MS „Goya” jest uznany przez Polskę za mogiłę wojenną, w związku z czym zakazane jest nurkowanie na wrak i w promieniu 500 m od niego[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]