Matylda von Ringelheim

	księżna Saksonii
Okres	od 912; do 936
Jako żona	Henryka I Ptasznika
	królowa Wschodnich Franków (Niemiec)
Okres	od 919; do 936
Jako żona	Henryka I Ptasznika
	Dane biograficzne
Ojciec	Teodoryk (Dietrich)
Matka	Reinhilda
Mąż	Henryk I Ptasznik; od 909; do 2 lipca 936
Dzieci	Jadwiga; Otton I Wielki; Gerberga; Henryk I; Bruno

Święta
Matylda
Data i miejsce urodzenia	ok. 895 ; Enger (Westfalia)
Data i miejsce śmierci	14 marca 968 ; Kwedlinburg
Czczona przez	Kościół katolicki
Wspomnienie	14 marca
Szczególne miejsca kultu	Bawaria, Saksonia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Matylda von Ringelheim, Święta Matylda, Matylda Westfalska (ur. ok. 895 w Enger w Westfalii, zm. 14 marca 968 w Kwedlinburgu) – żona króla Niemiec Henryka I Ptasznika, matka cesarza Ottona I i święta katolicka.

Żywot świętej

Nasza wiedza o życiu Matyldy pochodzi głównie z Res Gestae Saxonicae Widukinda z Korbei oraz dwóch późniejszych żywotów świętych (vita antiquivor i vita posterior), napisanych odpowiednio ok. 974 i ok. 1003 roku.

Matylda była córką westfalskiego hrabiego Teodoryka (Dietricha) i jego żony Reinhildy. Jako młoda dziewczyna została wysłana do klasztoru w Herford pod opiekę swej babki, tamtejszej ksieni. Jej uroda i cnota zwróciły na nią uwagę księcia saskiego Ottona Znakomitego, który zaręczył Matyldę ze swoim synem, Henrykiem (876 - 2 lipca 936). Matką Henryka była Jadwiga, córka Henryka Frankońskiego.

Matylda i Henryk pobrali się w 909 r. i doczekali się razem trzech synów i dwóch córek:

Jadwiga (ok. 910 - 10 maja 965), żona księcia Paryża Hugona Wielkiego, matka Hugona Kapeta
Otton I Wielki (23 listopada 912 - 7 maja 973), cesarz rzymski
Gerberga (ok. 913 - 5 maja 984), żona księcia Lotaryngii Giselberta i króla Franków Zachodnich Ludwika IV Zamorskiego, miała dzieci z obydwu małżeństw
Henryk I (919/921 - 1 listopada 955), książę Bawarii
Bruno (925 - 11 października 965), arcybiskup Kolonii i książę Lotaryngii

Henryk i Matylda tworzyli zgodne małżeństwo, a królowa oddała Henrykowi wiele usług zarówno w sprawach duchownych, jak i świeckich^[1]. Po śmierci męża w 936 r. Matylda pozostała na dworze swojego syna Ottona^[2], dopóki doradcy syna nie oskarżyli jej o kradzież skarbów królewskich, które Matylda przeznaczyła na cele charytatywne. Po krótkim wygnaniu do westfalskiego klasztoru w Enger Matylda powróciła na dwór dzięki staraniom swojej synowej, królowej Edyty.

W 938 roku w sporze między synem Ottonem a zięciem Giselbetem stanęła po stronie tego ostatniego.

Matylda była chwalona za swoją pobożność i oddanie Bogu. Jej biograf zapisał, że potrafiła w środku nocy opuścić męża i udać się do kościoła na modlitwę. Matylda ufundowała wiele instytucji religijnych, m.in. kapitułę i opactwo w Kwedlinburgu, klasztory w Pöhlde, Nordhausen, Grone i Duderstadt.

W 962 r. towarzyszyła synowi w wyprawie do Rzymu po koronę cesarską. Po powrocie osiadła w klasztorze w Nordhausen. Pod koniec życia wróciła do Kwedlinburga. Tam zmarła w 968 r. i została pochowana w kościele św. Serwacego obok męża. Od roku 1539 kościół ten jest w ręku protestantów.

Kult

Kult Matyldy królowej szerzył się głównie w Bawarii i Saksonii. Pierwsza świątynia pod jej wezwaniem powstała w 1858 roku. Pierwszy życiorys królowej ukazał się już w X wieku, a więc tuż po śmierci Świętej, drugi polecił napisać św. Henryk II, cesarz rzymski.

Jej wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 14 marca.

Zobacz też

Matylda - inne postaci o tym imieniu
modlitwa za pośrednictwem świętego
święci i błogosławieni Kościoła katolickiego

Przypisy

↑ Thietmar Kronika, Lib. I, Cap. IX
↑ Niektóre późniejsze źródła, np. Vita Mathildae, twierdziły, że Matylda wolała widzieć na tronie swojego młodszego syna Henryka. Wspomina też o tym Thietmar (Kronika, Lib. I, Cap. XXI)

Bibliografia

Fros H., Sowa F., Księga imion i świętych, t. 4, Kraków 2000, szpalta 223.
Święta Matylda na brewiarz.katolik.pl [ostatnia aktualizacja: 07.02.2009]

[1] Thietmar Kronika, Lib. I, Cap. IX

[2] Niektóre późniejsze źródła, np. Vita Mathildae, twierdziły, że Matylda wolała widzieć na tronie swojego młodszego syna Henryka. Wspomina też o tym Thietmar (Kronika, Lib. I, Cap. XXI)

[1]

[2]