Przejdź do zawartości

Neil Robertson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Neil Robertson
Ilustracja
Neil Robertson, German Masters 2013
Pseudonim

The Melbourne Machine The Aussie Ace
Centurion[1][2]
The Thunder from Down Under

Obywatelstwo

Australia

Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1982
Melbourne

Gra zawodowa

1998/1999, 2000–2002, od 2003

Najwyższy ranking

1 (2013/2014)[3]

Bieżący ranking 17 (stan na 2024-10-27)
Najwyższy break

147[4] (China Open 2010, Wuxi Classic 2013, UK Championship 2015, Welsh Open 2019, Mistrzostwa Świata w Snookerze 2022)

Zwycięstwa w turniejach
Rankingowe

24

Nierankingowe

4

Mistrz świata

2010

UK Championship

2013, 2015, 2020

Grand Prix

2006, 2009, 2010, 2020

Welsh Open

2007, 2019

China Open

2013, 2019

Masters

2012, 2022

Bahrain Championship

2008

Wuxi Classic

2013, 2014

Champion of Champions

2015, 2019

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Zdjęcie z meczu. Zbliżenie na Robertsona mierzącego do białej z krzyżaka. W tle siedzi jego przeciwnik. Obok widać tablicę wyników: 1:0. Na stole wciąż są bile czerwone.
Neil Robertson, German Masters 2013.

Neil Robertson (ur. 11 lutego 1982 w Melbourne) – australijski snookerzysta; snookerowy mistrz świata z 2010 roku. Plasuje się na 4 miejscu pod względem zdobytych breaków stupunktowych w profesjonalnych turniejach, ma ich łącznie 953[5].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W wieku 14 lat został najmłodszym graczem w historii australijskiego snookera, który uzyskał 100-punktowy break. Od 1998 r. jest profesjonalnym snookerzystą. W 2003 r. odniósł pierwszy poważny sukces, wygrywając Mistrzostwa świata do lat 21, rozgrywane na Nowej Zelandii. Po tym sukcesie otrzymał tzw. dziką kartę, dzięki której od sezonu 2003/2004 mógł występować w eliminacjach do zawodów najwyższej rangi, organizowanych przez WPBSA.

W swym pierwszym sezonie w gronie najlepszych graczy największymi sukcesami Robertsona były osiągnięcie ćwierćfinału w European Open oraz druga runda Mistrzostw świata. W sezonie 2004/2005 największe sukcesy Neila to ćwierćfinały Welsh Open i Malta Cup oraz III runda Grand Prix. Na mistrzostwach świata w 2006 osiągnął ćwierćfinał, przegrywając ze Szkotem Graeme’em Dottem 12-13.

Po sezonie 2003/2004 zajmował 68. miejsce w rankingu 2-letnim, zaś 48. w tzw. rankingu prowizorycznym (kroczącym). Po sezonie 2004/2005 zajmował, odpowiednio, 28. i 13. miejsce.

29 października 2006 roku wygrał turniej Grand Prix w Aberdeen. W finale pokonał Jamiego Cope’a 9-5.

18 lutego 2007 roku w finale Welsh Open pokonał Andrew Higginsona 9-8. Po bardzo udanej pierwszej serii finałowej (6-2) i zaskakującym powrocie (6-8 po czternastym framie dla Higginsona, będącego swego rodzaju „finałowym debiutantem”), „Melbourne Machine” zgarnął pulę £35000 oraz awansował na wysokie siódme miejsce w prowizorycznym rankingu najlepszych graczy. Wraz z tym zwycięstwem stał się on pierwszym od dwóch lat, oraz czwartym pochodzącym spoza Wielkiej Brytanii lub Irlandii, zawodnikiem, który wygrał co najmniej dwa turnieje rankingowe w sezonie.

Od początku sezonu 2007/2008 wyniki Australijczyka znacznie pogorszyły się, co skutkowało dużym spadkiem na oficjalnej liście rankingowej. W sezonie 2008/2009 zajmował 10. pozycję, lecz w rankingu prowizorycznym spadł na 21. miejsce.

15 listopada 2008 roku odniósł swoje trzecie zwycięstwo w turnieju rankingowym. W finale Bahrain Championship pokonał Walijczyka Matthew Stevensa 9-7.

11 października 2009 roku zanotował czwarte zwycięstwo w turnieju rankingowym, po raz drugi w swojej karierze wygrywając Grand Prix. W finale pokonał Dinga Junhui 9-4. Po tym sukcesie awansował na trzecie miejsce prowizorycznej listy rankingowej. Jednocześnie został pierwszym snookerzystą spoza Wielkiej Brytanii oraz Irlandii, mającym na koncie cztery zwycięstwa w turniejach rankingowych.

1 kwietnia 2010 roku podczas China Open wbił swojego pierwszego maksymalnego breaka w turnieju rankingowym.

W rozgrywanych na przełomie kwietnia i maja 2010 roku Mistrzostwach świata dotarł do pierwszego w swojej karierze finału, gdzie po długim, defensywnym pojedynku pokonał Graeme’a Dotta 18-13, tym samym zostając drugim Australijczykiem po Horacym Lindrumie, który sięgnął po tytuł Mistrza świata w snookerze (pierwszym w nowożytnej erze snookera) i jedynym Australijczykiem, który wygrał mistrzostwa świata w Crucible Theatre[6]. Zaznaczyć należy, że chociaż teoretycznie pierwszym australijskim mistrzem świata w historii snookera był Horace Lindrum, to jednakże wygrał on w kwestionowanych przez wielu zawodach w 1952 roku, bowiem wobec bojkotu niemal wszystkich liczących się wtedy graczy, do zmagań przystąpiło wówczas zaledwie dwóch konkurentów[7].

W Mistrzostwach świata w 2011 roku w pierwszej rundzie przegrał 8-10 z późniejszym wicemistrzem Juddem Trumpem[8].

28 maja 2013 w kwalifikacjach do turnieju Wuxi Classic, grając przeciwko Mohamedowi Kairy, Robertson zrobił swojego drugiego oficjalnego maksymalnego brejka[9]. W głównej fazie turnieju doszedł do finału. Tam zmierzył się z Johnem Higginsem. W finale przegrywał już 2-5 jednak wygrał 8 z 10 kolejnych frejmów co dało zwycięstwo 10-7 nad Szkotem[10]. Była to jego druga wygrana w turnieju rozgrywanym w Chinach. W jego rodzinnych stronach, w turnieju Australian Open po raz kolejny doszedł do finału, gdzie uległ Marco Fu, przegrywając nieznacznie 6-9. W tym turnieju wbił 5 breaków 100 punktowych, w tym najwyższego – 138 – w całym turnieju. 8 grudnia 2013 Robertson w finale turnieju UK Championship pokonuje Marka Selby’ego 10-7 i staje się dzięki temu pierwszym spoza Europy zawodnikiem, który wygrał wszystkie trzy turnieje Trzech Koron (UK Championship, The Masters, Mistrzostwa Świata)[11]. W styczniu 2014 roku posiadał na swoim koncie 63 breaki stupunktowe w jednym profesjonalnym sezonie wyprzedzając Judda Trumpa, który miał wbitych 61 setek, wynik ten ciągle się zwiększał, został okrzyknięty przez Ronnie’ego O’Sullivana, „prawdopodobnie najlepiej punktującym zawodnikiem wszech czasów”[12]. 25 lutego 2014 grając przeciwko Rory’emu McLeodowi w Welsh Open wbija 87 break ponad stupunktowy. Dość pewnie doszedł do finału China Open 2014. Start w tym turnieju zaczął od pokonania w kwalifikacjach reprezentanta gospodarzy, Chińczyka Li Yana. Później po kolei pokonał: Anthony’ego Hamiltona 5-4, Marka Williamsa 5-4, Graeme’a Dotta 5-3, gdzie w finale musiał uznać wyższość znakomicie grającego Ding Junhuia, który wygrał przed swoją publicznością 5-10.

W Mistrzostwach w Sheffield wbił swojego setnego breaka stupunktowego w jednym sezonie[13]. W całym turnieju wbił 10 breaków stupunktowych, a sezon 2013/2014 zakończył ze 103 „setkami”.

W 2014 roku po raz pierwszy udało mu się zatryumfować w jednym turnieju drugi raz z rzędu. Dokonał tego na chińskim Wuxi Classic, pokonując 10-9 Joe Perry’ego.

W finale Gdynia Open odbywającego się 26 lutego 2015 r. pokonał Marka Williamsa 4-0[14]. Był to jego drugi zwycięski finał, poprzedni wygrał w 2012 r., pokonując 4-3 Jamiego Burnett’a[15][16].

Neil Robertson 15 listopada 2015 r. odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie 2015/2016, pokonując w finale turnieju Champion of Champions Marka Allena 10-5[17][18][19].

6 grudnia 2015 r. w finale UK Championship pokonał 10-5 Liang Wenbo, a ponadto, po raz trzeci w karierze, udało mu się wbić maksymalnego break’a[20][21][22].

Sezon 2016/2017 rozpoczął od zwycięstwa w Riga Masters, pokonując w finale Michaela Holta 5-2[23][24][25].

W I rundzie MŚ 2017, w pojedynku z Noppon’em Saengkham’em, wbił swoją 500. „setkę” w karierze (113 pkt.). Wynik ten uplasował go w rankingu na 4 miejscu, za takimi zawodnikami jak: Ronnie O’Sullivan, Stephen Hendry i John Higgins[26][27][28][29]. W II rundzie MŚ, w pojedynku z Marco Fu, wbił 501. „setkę” (105 pkt.)[30][31]. Mistrzostwa Świata 2017 zakończył na drugiej rundzie, przegrywając z Marco Fu 11-13[32].

17 grudnia 2017 roku zwyciężył w turnieju Scottish Open, wygrywając 9-8 z Cao Yupengiem[33].

Na początku sezonu 2018/2019 ponownie wygrał w Riga Masters, zwyciężając w finale 5-2 z Jackiem Lisowskim[34]. W I rundzie ManBetX Welsh Open 2019 wbił po raz 4 w karierze maksymalnego breaka w pojedynku z Jordanem Brownem[35]. 17 lutego 2019 roku odniósł 15. zwycięstwo w turnieju rankingowym, pokonując w finale ManBetX Welsh Open 2019 9-7 Stuarta Binghama[36][37]. Nagroda za najwyższego breaka w turnieju (147) przypadła Robertsonowi i Nopponowi Saengkhamiemu[38]. W finale Players Championship 2019, rozegranym 10 marca w Preston, przegrał 4-10 z Ronnie’em O’Sullivanem, który wbił 1000 breaka stupunktowego w swojej karierze[39]. 7 kwietnia 2019 roku odniósł 16. zwycięstwo w turnieju rankingowym, pokonując w finale China Open 11-4 Jacka Lisowskiego[40][41]. 26 stycznia 2020 odniósł 17. zwycięstwo w turnieju rankingowym European Masters, pokonując w finale chińskiego zawodnika Zhou Yeulonga 9-0, a dwa tygodnie później, 9 lutego 2020, zwyciężył po raz 18. w turnieju rankingowym World Grand Prix – w finale pokonał Graeme’a Dotta 10-8. W finale UK Championship 2020, rozegranym 6 grudnia, pokonał Judda Trumpa 10:9 w emocjonującym finale – jest to jego trzecie zwycięstwo w tym prestiżowym turnieju.

Porównanie z innymi mistrzami świata

[edytuj | edytuj kod]
 Główny artykuł: Mistrzowie świata w snookerze.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ 147.pl: Mistrzostwa Świata – dzień trzynasty (cz. 2). [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  2. ↑ Dafabet World Snooker Championship: Neil Robertson trails Mark Selby after first session of semi-finals [online], Cambridge News, 2 maja 2014 [dostęp 2014-05-17] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-18] (ang.).
  3. ↑ ISSUED AFTER THE ROTTERDAM OPEN (ET2) 2013, worldsnooker. worldsnooker.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-10)]., dostęp 07-2013 (ang.).
  4. ↑ 147 maximum breaks by Neil Robertson [online], Cue Tracker [dostęp 2014-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-21] (ang.).
  5. ↑ 100+ Centuries, snookerinfo (ang.).
  6. ↑ Neil Robertson grinds down Graeme Dott to take world crown | Sport | The Guardian [online], guardian.co.uk [dostęp 2017-11-25] (ang.).
  7. ↑ Historyczny triumf Neila Robertsona w Crucible [online], Eurosport, 4 maja 2010 [zarchiwizowane z adresu 2010-05-07].
  8. ↑ Judd Trump eliminuje mistrza świata! [online], Eurosport, 16 kwietnia 2011 [zarchiwizowane z adresu 2011-04-18].
  9. ↑ Marcin Porczak: Kwalifikacje Wuxi Classic: Brejk maksymalny Robertsona, Evans pojedzie do Chin!. 147.com.pl, 2013-05-29. [dostęp 2014-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  10. ↑ Robertson lepszy od Higginsa w finale Wuxi Classic [online], Snooker World, 24 czerwca 2013 [dostęp 2021-10-29].
  11. ↑ Grzegorz Lemański: Kosmiczny comeback Robertsona. Australijczyk zdobył potrójną koronę!. SportoweFakty, 2013-12-09. [dostęp 2014-04-08]. (pol.).
  12. ↑ Snooker: Neil Robertson’s century-breaking performances ‘insane’, claims Ronnie O’Sullivan. Daily Star, 2014-02-02. [dostęp 2014-04-08].
  13. ↑ Centuries by Neil Robertson – Season 2013/2014 [online], Cue Tracker [dostęp 2014-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-05] (ang.).
  14. ↑ Robertson Takes Gdynia Glory [online], World Snooker, 26 lutego 2015 [dostęp 2015-02-28] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-02] (ang.).
  15. ↑ Betfair European Tour Event Two, snooker.org (ang.).
  16. ↑ Neil Robertson 04 – 03 Jamie Burnett [online], Love Snooker [zarchiwizowane z adresu 2013-10-20] (ang.).
  17. ↑ Robertson is Champion of Champions, worldsnooker., dostęp 15 listopada 2015 (ang.).
  18. ↑ Champion of Champions 2015 results, worldsnooker.. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-17)]. (ang.)..
  19. ↑ Champion of Champions 2015 final results, worldsnooker.. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-18)]. (ang.)..
  20. ↑ Robertson wins UK and makes 147, worldsnooker, dostęp 6 grudnia 2015 (ang.).
  21. ↑ UK Championship 2015 results, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)]., dostęp 6 grudnia 2015 (ang.).
  22. ↑ UK Championship 2015 final results, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)]., dostęp 6 grudnia 2015 (ang.).
  23. ↑ Robertson Rules In Riga, worldsnooker, dostęp 24 czerwca 2016 (ang.).
  24. ↑ Riga Masters 2016 results, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-24)]., dostęp 24 czerwca 2016 (ang.).
  25. ↑ Riga Masters 2016 final results, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-08)]., dostęp 24 czerwca 2016 (ang.).
  26. ↑ Snookerowe MŚ: ogromna sensacja stała się faktem, Robertson dołączył do elity, eurosport.onet, dostęp 19 kwietnia 2017.
  27. ↑ Grzegorz Podolski, Lista 100+ [online], Blog Snookerowy, 10 sierpnia 2017 [dostęp 2021-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-22].
  28. ↑ Robertson racks up 500th century break, bbc, dostęp 19 kwietnia 2017 (ang.).
  29. ↑ World Championship 2017: Neil Robertson admits he was ‘hooked’ on gaming, bbc, dostęp 20 kwietnia 2017 (ang.).
  30. ↑ Match Result Neil Robertson v Marco Fu| World Snooker Live Scores, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-25)]., dostęp 24 kwietnia 2017 (ang.).
  31. ↑ Centuries | World Snooker Live Scores, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-18)]., dostęp 24 kwietnia 2017 (ang.).
  32. ↑ Snookerowe MŚ: wielkie emocje u Robertsona i Fu, znamy komplet ćwierćfinalistów, eurosport.onet, dostęp 25 kwietnia 2017.
  33. ↑ Robertson Victorious In Glasgow Epic – World Snooker [online], World Snooker, 17 grudnia 2017 [dostęp 2017-12-18] (ang.).
  34. ↑ Robertson Rules In Riga – World Snooker [online], World Snooker, 29 lipca 2018 [dostęp 2018-07-30] (ang.).
  35. ↑ Official 147s [online], World Snooker [zarchiwizowane z adresu 2019-03-20] (ang.).
  36. ↑ Robertson Claims Cardiff Crown, worldsnooker (ang.).
  37. ↑ Statistics, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-19)]. (ang.)..
  38. ↑ Century breaks, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-11)]. (ang.)..
  39. ↑ Rocket makes 1,000th century to seal title, worldsnooker (ang.).
  40. ↑ Robertson storms to Beijing victory, worldsnooker (ang.).
  41. ↑ Matches, worldsnooker. livescores.worldsnookerdata.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-10)]. (ang.)..

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzowie świata w snookerze
Wczesne lata
Okres powojenny
Professional Matchplay
Championship
Challenge matches
Czasy współczesne
The Crucible Theatre

Snokerzyści roku według Snooker Writers Association
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Neil_Robertson&oldid=74991326”