Przejdź do zawartości

Oporność falowa (akustyka)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Akustyczna oporność falowa niektórych substancji[1]
Substancja Oporność falowa
powietrze 429
woda 1,48·106
gliceryna 2,5·106
miedź 2,07·107

Oporność falowa, impedancja akustyczna – w akustyce, miara oporu jaki stawia ośrodek rozchodzącej się w nim fali dźwiękowej; jest szczególnym przypadkiem impedancji falowej i określa ją wzór:

gdzie:

– różnica pomiędzy ciśnieniem w amplitudzie fali dźwiękowej a ciśnieniem niezaburzonego ośrodka,
prędkość cząsteczek ośrodka ruchu drgającego wywołanych różnicą ciśnień.

Jednostką oporności falowej jest:

Z definicji oporności falowej wynika związek:

gdzie:

gęstość ośrodka,
prędkość fali w danym ośrodku.

Różnice oporności falowej ośrodków, między którymi przechodzi lub od którego odbija się fala, określają współczynniki odbicia fali od granicy ośrodków, jak i przechodzenia fali do drugiego ośrodka.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szczepan Szczeniowski, Fizyka doświadczalna, cz. 1.