Przejdź do zawartości

Pirofyllit

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pirofyllit
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

zasadowy krzemian glinu
Al2[Si4O10](OH)2

Twardość w skali Mohsa

1-1,5

Przełam

nierówny

Łupliwość

doskonała, jednokierunkowa

Układ krystalograficzny

jednoskośny lub trójskośny

Gęstość minerału

2,66-2,9 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

biała, szara, żółtawa, zielonawa, czerwonawa, niebieskawa

Rysa

biała

Połysk

perłowy

Współczynnik załamania

1,534-1,601

Inne

Dwójłomność: 0,050

Pirofyllit (pyrofyllit) – dihydroksyfylokrzemian glinuminerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy minerałów blaszkowych (fyllokrzemianów). Należy do grupy minerałów bardzo rzadkich.

Jego nazwa pochodzi od greckich słów pyr- ogień i phyllon- liść, wiążących się z jego zachowaniem podczas ogrzewania (traci wodę, tworząc blaszkowatą masę).

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy kryształy niewielkie o pokroju blaszkowym. Występuje w skupieniach blaszkowych, łuskowych, lamelkowych, włóknistych, promienistych, rozetowych. Pirofyllit wyglądem bardzo przypomina talk – jest z nim blisko spokrewniony. Jest miękki, strugalny, giętki, bywa przeświecający. W dotyku jest tłusty. Tworzy pseudomorfozy po dystenie i piroksenach.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Produkt niskotemperaturowych przeobrażeń hydrotermalnych. Współwystępuje z kwarcem, miką, talkiem.

Miejsca występowania: większe skupiska znane są w Chinach jako aglamatolity (wykorzystywane jako kamień ozdobny). Także Rosja, RPA, USA, Brazylia, Włochy, Słowacja, Finlandia.

W Polsce stwierdzono go w żyłach kwarcu przecinających granity okolic Strzelina. Występuje w okolicach Kowar na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • surowiec ceramiczny,
  • wypełniacz do gumy i papieru,
  • do produkcji suchego smaru,
  • do produkcji izolatorów termicznych i elektrycznych,
  • do produkcji mydła i kosmetyków,
  • ma znaczenie naukowe – określa warunki metamorfizmu,
  • poszukiwany kamień kolekcjonerski,
  • odmiany zbite wykorzystywane do produkcji biżuterii,
  • nośnik substancji aktywnych.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • prof. Mirosław Handke "Krystalochemia krzemianów"
  • Borkowska Maria, Smulikowski Kazimierz: Minerały skałotwórcze, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa, 1973, s. 307-309

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]