Polikarp (Sikorski)

Polikarp

Petro Sikorski Петро Сікорський
Metropolita całej Kanady
Kraj działania	Kanada
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1875 Kijowszczyzna
Data i miejsce śmierci	22 października 1953 Aulnay-sous-Bois
Miejsce pochówku	Cmentarz Père-Lachaise, ?↗
Biskup włodzimiersko-wołyński
Okres sprawowania	1940–1942
Metropolita całej Kanady
Okres sprawowania	1950–1951
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Ukraiński Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	lipiec 1922
Diakonat	1922
Prezbiterat	1922
Chirotonia biskupia	10 kwietnia 1932

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	10 kwietnia 1932
Miejscowość	Warszawa
Miejsce	Sobór św. Marii Magdaleny
Konsekrator	Dionizy (Waledyński)
Konsekrowani biskupi Jerzy (Korenistow) 8 lutego 1942
Współkonsekrowani biskupi Beniamin (Nowicki) 15 czerwca 1941 Nikanor (Abramowicz) 9 lutego 1942 Igor (Huba) 10 lutego 1942

Polikarp, imię świeckie Piotr Sikorski (ur. 8 czerwca^?/20 czerwca 1875 na Kijowszczyźnie, zm. 22 października 1953 w Aulnay-sous-Bois) – ukraiński biskup prawosławny i działacz ruchu nacjonalistycznego.

Młodość i wczesna działalność

Ukrainiec z pochodzenia. W 1898 ukończył seminarium duchowne w Kijowie. Następnie, nie mając święceń kapłańskich, przez ok. 20 lat pracował w różnych parafiach i administracji cerkiewnej jako urzędnik. Pracował w Ministerstwie Wyznań Ukraińskiej Republiki Ludowej jako dyrektor departamentu. Po upadku URL emigrował w granice II Rzeczypospolitej. W 1922 został urzędnikiem w Wołyńskim Konsystorze Duchownym w Krzemieńcu.

W lipcu 1922 złożył wieczyste śluby zakonne, przyjmując imię Polikarp, wkrótce później został hieromnichem. Kolejno był kierowany do pełnienia funkcji przełożonego monasterów w Dermaniu, Mielcach, Zahajcach, dziekana monasterów diecezji wołyńskiej, po czym ponownie został przełożonym klasztoru, tym razem monasteru Świętego Ducha w Wilnie. W 1927 przeniesiony do klasztoru w Żyrowiczach.

Biskup

10 kwietnia 1932 miała miejsce jego chirotonia na biskupa łuckiego, wikariusza diecezji wołyńskiej. Miała ona związek z żądaniami ruchu na rzecz ukranizacji Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, który domagał się od metropolity warszawskiego i całej Polski Dionizego (Waledyńskiego) wyświęcenia dwóch biskupów narodowości ukraińskiej. Mnich Polikarp (Sikorski) był jednym z działaczy tego ruchu; otwarcie sympatyzował również z ideologią nacjonalizmu ukraińskiego. Timothy Snyder podaje, że publicznie głosił poglądy wrogie państwowości polskiej.

II wojna światowa

Po wybuchu II wojny światowej, w momencie, gdy arcybiskup wołyński Aleksy (Gromadzki) przeszedł w jurysdykcję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i stanął na czele podległego mu Ukraińskiego Autonomicznego Kościoła Prawosławnego, metropolita Dionizy skierował biskupa Polikarpa na okupowane tereny wschodnie II RP jako administratora diecezji wołyńskiej działającego w jego imieniu, z tytułem biskupa włodzimiersko-wołyńskiego. Polikarp przekroczył jednak powierzone mu pełnomocnictwa i zaczął odbudowywać Ukraiński Autokefaliczny Kościół Prawosławny, ogłaszając się jego zwierzchnikiem. Wyświęcił również kolejnych biskupów na potrzeby tej struktury. Jego działalność została 28 marca 1942 potępiona przez Cerkiew Rosyjską, gdyż w swoich działaniach biskup Polikarp toczył otwartą walkę z Ukraińskim Autonomicznym Kościołem Prawosławnym, popierał również działalność Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). Był podejrzewany o zainspirowanie śmierci arcybiskupa Aleksego (Hromadśkiego), zabitego w zasadzce w Smydze przez oddział OUN-M (według jednej z wersji prawdopodobnie pomyłkowo).

W okresie II wojny światowej otwarcie popierał nazizm. W marcu 1943 w liście do wiernych pisał o wojnie między narodem „chrześcijańsko-europejskim” i „żydowsko-komunistycznym”, do młodzieży apelował o dobrowolne wyjazdy na roboty do Rzeszy. 10 kwietnia 1942 polecał odprawić w podległych sobie parafiach nabożeństwo dziękczynne w dniu 20 kwietnia, w ramach którego nakazywał również wygłaszanie homilii o znaczeniu „geniuszu Adolfa Hitlera” dla Ukraińców.

W lipcu 1944 został ewakuowany na Słowację, a następnie do Niemiec. Dwa lata później biskupi związani z Ukraińskim Autokefalicznym Kościołem Prawosławnym ogłosili go metropolitą. W 1950 zamieszkał w Paryżu. Przez rok kierował Ukraińskim Kościołem Prawosławnym Kanady, od 1951 ponownie mieszkał na stałe w stolicy Francji. Zmarł w 1953 w Aulnay-sous-Bois.

Bibliografia

• Biogram w serwisie prawosławia rosyjskiego. ortho-rus.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
• Mironowicz A., Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku, Białystok, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001. ISBN 83-7431-046-4.
• Grzegorz JacekG.J. Pelica Grzegorz JacekG.J., Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939), Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 388–389, ISBN 978-83-925882-0-7, OCLC 177030699 .