R-27 (pocisk balistyczny)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
• projekt: SKB-385 |
| Inne nazwy |
4K10, RSM-25, SS-N-6 Mod 1, Serb |
| Typ | |
| Przeznaczenie |
strategiczne odstraszanie |
| Wyrzutnia | |
| Status |
zdezaktywowany |
| Lata służby | |
| Długość |
9,65 m[1] |
| Średnica |
1,5 m[1] |
| Masa startowa |
14,2 t[1] |
| Napęd |
• jednostopniowy na paliwo |
| Zasięg |
2400 km |
| Udźwig |
1 głowica, 650 kg[1] |
| Naprowadzanie |
bezwładnościowe |
| Celność |
CEP: 1,9 km |
| Głowica |
nuklearna 1 Mt |
R-27 (NATO: SS-N-6 Mod 1) – radziecki pocisk balistyczny klasy SLBM o zasięgu 2400 km, przenoszony przez okręty podwodne projektu 667A oraz 667AU. Obecnie jako przestarzały nie pozostaje już na służbie, jednakże w latach 90. XX wieku pociski te trafiły do Korei Północnej, gdzie przez byłych pracowników biura SKB-385, zostały przekonstruowane na pociski wystrzeliwane z wyrzutni lądowych typu TEL[2]
Geneza
[edytuj | edytuj kod]R-27 powstał w rezultacie prowadzonego przez biuro konstrukcyjne SKB-385 w latach sześćdziesiątych XX w. programu przeciwokretowego pocisku balistycznego. Pierwsze efekty pracy doprowadziły do przedstawienia Marynarce przez SKB-385 propozycji utworzenia systemu rakietowego opartego na małych jednostopniowych pociskach, przeznaczonych do niszczenia celów lądowych. Elementami tego noszącego nazwę D-5 systemu – obok pocisku – miały być okręty podwodne projektu 667A. 24 kwietnia 1962 roku wydano dekret autoryzujący utworzenie systemu D-5 z pociskami R-27.
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]R-27 był jednostopniowym pociskiem na paliwo ciekłe, którego główny silnik był zanurzony w jego zbiorniku paliwa. Kadłub pocisku złożony był ze zbudowanych ze stopu aluminium paneli[3], spawanych i wytrawianych chemicznie, w celu uzyskania tekstury wafla. W celu zmniejszenia rozmiarów, pocisk został skonstruowany w założeniem maksymalnego wykorzystania wszelkich dostępnych przestrzeni w jego korpusie. Po raz pierwszy też w radzieckich pociskach SLBM zastosowano układ nawigacyjny na platformie żyro-stabilizowanej. W późniejszym czasie, ten schemat konstrukcji, stosowany był we wszystkich konstrukcjach biur SKB-385/KBM.
Pierwsze testy lądowe pocisku przeprowadzono między czerwcem 1966 roku, a kwietniem 1967, testy zaś morskie przeprowadzone zostały z pokładów przystosowanych okrętów projektu 613 pomiędzy sierpniem a końcem 1967 roku, trzy testy przeprowadzono także z pokładu okrętu K-137 projektu 667A, po czym 13 marca 1968 roku pocisk przyjęto do służby[4].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyszew, Eugenii Miasnikow, Paweł Podwig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Traktat START I Memorandum of Understanding, 1 września 1990
- ↑ IASC: North Korea's New Missiles (ang.)
- ↑ Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyszew, Eugenii Miasnikow, Paweł Podwig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.
- ↑ A. Shirokorad, "Rakiety nad morjem". Tiechnika i oruzie, Nr 2, 1996 r.