Redukcja (chemia)
Redukcja, elektronacja – proces, w trakcie którego atom lub ich grupa przechodzi z wyższego stopnia utlenienia na niższy.
Każdej redukcji musi towarzyszyć utlenienie. Łącznie takie procesy nazywa się reakcjami redoks.
Redukcja związków metali zawartych w ich rudach jest podstawową przemysłową metodą otrzymywania wielu metali. Przeprowadza się ją na przykład za pomocą węgla (→ wielki piec) lub w procesie aluminotermii. Redukcja zachodzi także na katodzie podczas elektrolizy, co wykorzystywane jest między innymi do otrzymywania reaktywnych metali, w tym glinu (→ proces Halla-Heroulta) i sodu.
- Redukcja tlenku żelaza(III) tlenkiem węgla (powstałym w wyniku półspalania węgla):
- Fe2O3 + 3CO → 2Fe + 3CO2
- Elektrolityczna redukcja kriolitu; reakcja katodowa:
- AlF63− + 3 e → Al + 6F−
Silnymi środkami redukującymi są wodór, metale alkaliczne, wodorki metali, krzemowodory, borowodory, siarczki.
W chemii organicznej daną reakcję nazywa się reakcją redukcji, gdy struktury głównego substratu i głównego produktu różnią się tylko tym, że jedna grupa lub pojedynczy atom zmniejszył w jej wyniku swój stopień utlenienia, kosztem utlenienia prostego związku (zwanego w tym przypadku środkiem redukującym)[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Robert T. Morrison, Robert N. Boyd: Chemia organiczna. Warszawa: PWN, 1985, s. 122, 199, 313, 445–446, 694–695, 718–729, 829–834. ISBN 83-01-04166-8.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Reduction. IUPAC. Compendium of Chemical Terminology, 2nd ed. (the "Gold Book"). Compiled by A. D. McNaught and A. Wilkinson. Blackwell Scientific Publications, Oxford (1997). [dostęp 2012-06-04].
- Adam Bielański: Podstawy chemii nieorganicznej. Wyd. 5. Warszawa: PWN, 2002, s. 367–375. ISBN 83-01-13654-5.
- Encyklopedia techniki. Chemia. Warszawa: WNT, 1965.
- Jerzy Chodkowski (red.): Mały słownik chemiczny. Wyd. V. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.