Remigiusz Kwiatkowski

Remigiusz Kwiatkowski
Ajaks, R. K., Rem. K., Remigiusz K
	; Remigiusz Kwiatkowski
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1884 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	14 października 1961 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ; Armia Krajowa; ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Ministerstwo Spraw Wojskowych; 30 Pułk Strzelców Kaniowskich
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa powstanie warszawskie;
	Odznaczenia
	;
	Cytaty w Wikicytatach

Remigiusz Kwiatkowski, ps. Ajaks, K., R. K., Rem. K., Remigiusz K (ur. 3 czerwca 1884 w Warszawie, zm. 14 października 1961 tamże) – polski poeta, tłumacz i dziennikarz, pułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 3 czerwca 1884 w Warszawie, w rodzinie Stanisława i Scholastyki ze Zdanowiczów. Podczas nauki w szkole średniej, od 1898 działał w tajnej organizacji młodzieżowej. Ukończył VI Gimnazjum w Warszawie. Podjął studia historyczno-filologiczne na UW (1902) – członek ZMP „Zet”. W 1903 aresztowany i więziony na Pawiaku. W 1905 członek Komitetu Walki o Szkołę Polską, za co został relegowany z uniwersytetu. W 1905 opublikował Złote myśli Mikołaja Reja z Nagłowic. Współzałożyciel, a następnie jeden z redaktorów „Zarzewia”. Więziony w Cytadeli Warszawskiej. W 1908 skazany na administracyjne osiedlenie w Rosji, przebywał w Moskwie, gdzie studiował orientalistykę w Instytucie Języków Wschodnich w Moskwie. W latach 1907–1913 opracował popularne, a zarazem mało krytyczne zarysy literatur wschodnich. Autor m.in. zbiorów poetyckich Liryki (1908), Jahwe (1909), Baśń o prawdzie (1912)^[1]. Tłumacz przekładów poetów chińskich (1911), japońskich (Chiakunin-Izszu 1912) i koreańskich (1912).

Redaktor (wraz z Tadeuszem Hiżem) czasopisma „Głos Polski” wychodzącego w Petersburgu. Od 1912 ożenił się z Janiną z Rosickich^[1]. Po wybuchu I wojny światowej współinicjator, a następnie działacz Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. Od sierpnia 1914 członek jego Komitetu Głównego, członek Prezydium ZG (jako jeden z dwóch sekretarzy)^[2]. Pod koniec 1914 zmobilizowany jako chorąży do armii rosyjskiej, gdzie służył w dowództwie wojsk samochodowych w Petersburgu. Po rewolucji lutowej zastępca dowódcy Konfederacji Polaków Wojskowych w Rosji. W połowie 1918 przedostał się do kraju, W sierpniu 1918 został kierownikiem literackim Teatru im. Staszica w Warszawie (działał do czerwca 1919); wystawiono na tej scenie jego misterium „Polska idzie” (1918)^[3].

W listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrojeniu Niemców w Warszawie, następnie służył w WP^[1]. W grudniu 1918 roku pełnił służbę w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku szefa Wydziału Informacyjno-Prasowego. W 1920 roku był szefem Wydziału Prasowego Sekcji 3. Informacyjnej Oddziału II Informacyjnego Sztabu MSWojsk., który w listopadzie tego roku został przekształcony w Biuro Prasowe.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział naukowo-oświatowy^[4]. Uczestnik powstań śląskich i plebiscytu na Górnym Śląsku. W maju 1923 roku został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 263.1 lokatą oraz przydzielony macierzyście do 30 pułku piechoty w Warszawie z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Gabinecie Ministra Spraw Wojskowych^[5]. W 1923 roku był jednocześnie redaktorem naczelnym dziennika Polska Zbrojna (1921–1926) W 1924 roku był szefem Wydziału Wyznań Niekatolickich MSWojsk. 1 grudnia 1924 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 70. lokatą w korpusie oficerów piechoty (administracja)^[6]. Później został ponownie przeniesiony do korpusu oficerów administracji, dział kancelaryjny. W styczniu 1925 roku został przydzielony do Gabinetu MSWojsk^[7]. W 1927 przeniesiony w stan spoczynku^[1].

W okresie międzywojennym opublikował zbiór poetycki Liście z bambusu (1921), i wydał wschodnie sentencje poetyckie (Parasol noś i przy pogodzie 1920) Kobiety nie bij nawet kwiatem (1928).

W czasie II wojny światowej członek Armii Krajowej, ps. „Ajaks”, „Remi”, służył w grupie dywersyjno-wojskowej, a bar na Tamce w Warszawie, którego był współwłaścicielem, stanowił punkt kontaktowy redaktorów prasy podziemnej. Brał udział w powstaniu warszawskim^[8], po jego upadku przedostał się do Częstochowy, gdzie pozostał do końca wojny.

Wiosną 1945 r. wrócił do Warszawy, został zweryfikowany w randze pułkownika i przez pewien czas był referentem prasowym przy Gabinecie Premiera^[9] i zaangażował się w działalność Miczurinowskiego Ośrodka Doświadczalnego (MOD) roślin przemysłowych i specjalnych. Pracował tam niecałe dwa lata, gdyż w styczniu 1954 roku, wespół z innymi członkami MOD-u, został oskarżony przez Prokuraturę Generalną PRL o kierowanie związkiem przestępczym, kradzież tajnych akt wojskowych z Ministerstwa Obrony Narodowej oraz próbę zamachu na marszałka Konstantego Rokossowskiego. Wskutek okrutnych metod śledczych i późniejszego wyroku trzech miesięcy prac w obozie karnym, bardzo podupadł na zdrowiu^[10]. Po II wojnie światowej wydano: Pokój to ryż, a wojna głód (1955); utwory poet. i dram., antologie poezji chiń. i jap.; Aforyzmy, sentencje i przysłowia Wschodu (1985)^[11].

Zmarł 14 października 1961 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 28-14-14)^[12].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[13]^[14]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[13]
Złoty Krzyż Zasługi (18 stycznia 1926)^[15]^[13]
Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi^[13]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[13]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[13]
Medal 3 Maja^[13]
Odznaka za Rany i Kontuzje^[16]
Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)^[13]
Krzyż Oficerski Orderu Orła Białego (Jugosławia)^[13]
Krzyż Oficerski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)^[13]
Order Palm Akademickich (Francja)^[13]
Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[13]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Czy wiesz kto to jest, red. Stanisław Łoza, t. 1, Warszawa 1938, s. 406
↑ Dariusz Tarasiuk, Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny, strona internetowa Polski Petersburg
↑ Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765–1965, PWN Warszawa 1973.
↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 367.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 1 maja 1923 roku, s. 279.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 stycznia 1925 roku, s. 14.
↑ Muzeum Powstania Warszawskiego - Powstańcze Biogramy - Remigiusz Kwiatkowski strona internetowa
↑ Stanisław Sierotwiński, Kwiatkowski Remigiusz (1884–1961), [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 16, s. 362.
↑ Adam Bednarczyk, „Parasol noś i przy pogodzie”. Wspomnienie o Remigiuszu (1884–1961) i jego zainteresowaniach (nie tylko) aforystyką „krainy Wiśniowego Drzewa”, „Litteraria Copernicana” t. 4(24) 2017, s.77–78.
↑ Kwiatkowski Remigiusz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-05-19] .
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 406–407.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
↑ M.P. z 1926 r. nr 23, poz. 61 „za zasługi, położone na polu propagandy państwowej”.
↑ Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest, t. 1, Warszawa 1938, s. 406.
Stanisław Sierotwiński, Kwiatkowski Remigiusz (1884–1961) [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 16, s. 362–363.
Adam Bednarczyk, „Parasol noś i przy pogodzie”. Wspomnienie o Remigiuszu (1884–1961) i jego zainteresowaniach (nie tylko) aforystyką „krainy Wiśniowego Drzewa”, „Litteraria Copernicana” t. 4(24) 2017, s. 75–87, ISSNp 1899-315X.
Dariusz Tarasiuk, Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny, strona internetowa Polski Petersburg [dostęp 19.05.2019].
Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969).
Kwiatkowski Remigiusz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-05-19] .

Linki zewnętrzne

Remigiusz Kwiatkowski, 1951 rok (fotografia autorstwa Benedykta J. Borysa; wersja elektroniczna Polona.pl [dostęp 19.05.2019]

[Czywiesz-1] Czy wiesz kto to jest, red. Stanisław Łoza, t. 1, Warszawa 1938, s. 406

[2] Dariusz Tarasiuk, Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny, strona internetowa Polski Petersburg

[3] Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765–1965, PWN Warszawa 1973.

[CITEREFLista_starszeństwa1922367-4] Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 367.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_25_z_1_maja_1923_roku,_s._279-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 1 maja 1923 roku, s. 279.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_131_z_17_grudnia_1924_roku,_s._732-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_3_z_14_stycznia_1925_roku,_s._14-7] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 stycznia 1925 roku, s. 14.

[8] Muzeum Powstania Warszawskiego - Powstańcze Biogramy - Remigiusz Kwiatkowski strona internetowa

[9] Stanisław Sierotwiński, Kwiatkowski Remigiusz (1884–1961), [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 16, s. 362.

[10] Adam Bednarczyk, „Parasol noś i przy pogodzie”. Wspomnienie o Remigiuszu (1884–1961) i jego zainteresowaniach (nie tylko) aforystyką „krainy Wiśniowego Drzewa”, „Litteraria Copernicana” t. 4(24) 2017, s.77–78.

[11] Kwiatkowski Remigiusz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-05-19] .

[12] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[sl-13] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 406–407.

[14] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.

[15] M.P. z 1926 r. nr 23, poz. 61 „za zasługi, położone na polu propagandy państwowej”.

[16] Na podstawie fotografii [1].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]