Stanisław Głowacki (muzykolog)
| Imię i nazwisko |
Stanisław Ignacy Głowacki |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Stanisław Ignacy Głowacki[1] (ur. 19 października 1875 w Kozówce koło Tarnopola, zm. 20 sierpnia 1946 w Gdańsku[1][2]) – polski muzykolog i choreolog.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończył naukę w Zakładzie Naukowo-Wychowawczym Ojców Jezuitów w Chyrowie oraz klasę fortepianu Henryka Melcera w konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie[2]. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[2]. Po ukończeniu studiów pracował jako urzędnik w starostwie w Kołomyi[2]. Ukończył także kurs pianistyczny u Teodora Leszetyckiego w Konserwatorium Wiedeńskim[1][2]. W 1906 roku objął klasę fortepianu w Instytucie Muzycznym Anny Niementowskiej we Lwowie[2]. W 1908 roku uczestniczył w Genewie w letnim kursie gimnastyki muzycznej Émile’a Jaques-Dalcroze’a, po powrocie do kraju stał się propagatorem jego teorii i w roku szkolnym 1908/1909 utworzył w Instytucie Muzycznym pierwszą klasę gimnastyki rytmicznej[1][2]. W 1910 roku z okazji uroczystości chopinowskich we Lwowie wygłosił referat na temat rytmiki Dalcroze’a, połączony z pokazami[2]. W latach 1910–1913 wprowadził rytmikę do Towarzystwa Zabaw Ruchowych, zakładów żeńskich M. Frenklówny i W. Niedziałkowskiej, do Konserwatorium Lwowskiego oraz klasy operowej Instytutu Muzycznego[2].
W 1919 roku przeprowadził się do Warszawy, gdzie objął stanowisko naczelnika Wydziały Wyznań Katolickich w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego[2]. W 1932 roku przeszedł na emeryturę[2]. Prowadził badania nad teorią, estetyką i historią tańca, zgromadził jedyny w Polsce księgozbiór z tej dziedziny[2]. Był organizatorem Towarzystwa Miłośników Tańca w Polsce[2]. Prowadził wykłady, audycje muzyczne i lekcje improwizacji akompaniamentu fortepianowego do ćwiczeń rytmicznych[2]. Był członkiem licznych jury konkursów krajowych i zagranicznych, m.in. podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku[2].
W trakcie powstania warszawskiego stracił cały dobytek, spłonął też jego księgozbiór[2]. Po wojnie osiadł w Krakowie, gdzie zorganizował Komisję Choreograficzną przy Związku Zawodowym Muzyków[2]. Zmarł w Gdańsku podczas przygotowań do ogólnopolskiego konkursu tanecznego[2]. Został pochowany w Oliwie[2].