Taśma nabojowa

Naboje umieszczone w taśmie nabojowej

Taśma nabojowa – taśma z szeregiem uchwytów na naboje, służąca do przenoszenia ich do donośnika broni automatycznej.

W porównaniu z magazynkiem masa taśmy przypadająca na jeden nabój jest mniejsza, ale mechanizmy zasilania taśmowego są bardziej skomplikowane niż zasilania magazynkowego. Z uwagi na możliwość uzyskania przy zasilaniu taśmowym dużej szybkostrzelności praktycznej taśmy nabojowe stosowane są najczęściej do zasilania karabinów maszynowych.

Budowa i podział

Taśma nabojowa może być wykonywana z tkaniny lub ze stali, prowadzono także próby stosowania innych tworzyw np. papieru. Gniazda taśmy w których umieszczone są naboje mogą być zamknięte (nabój jest najpierw wyciągany do tyłu, a dopiero potem dosyłany do przodu), lub otwarte (dzięki sprężystości ogniwa nabój może być wypchnięty prosto do przodu, co upraszcza konstrukcję broni).

Ze względu na konstrukcję wyróżnia się taśmy:

• elastyczne
  • ciągłe – taśma stanowi jedną całość, poszczególne ogniwa taśmy są ze sobą trwale połączone
  • segmentowe – taśma składa się z segmentów zawierających od kilku do kilkudziesięciu ogniw, poszczególne segmenty łączone są ze sobą nabojami
  • rozsypne – poszczególne ogniwa taśmy są ze sobą połączone nabojami
• sztywne – taśma wykonana jest z jednego arkusza blachy, z wytłoczonymi sprężynującymi uchwytami na naboje
• półsztywne – składające się z segmentów taśmy sztywnej

• 
  Taśma ciągła (parciana)
• 
  Taśma segmentowa
• 
  Taśma rozsypna
• 
  Taśma sztywna

Historia

Najstarszym typem taśmy nabojowej jest ciągła elastyczna taśma parciana, zastosowana po raz pierwszy w karabinach maszynowych Maxim. Później we francuskich zakładach zbrojeniowych Hotchkiss opracowano również taśmę sztywną z ogniwkami otwartymi (stosowaną między innymi w ckm-ie Hotchkiss Mle 14). W okresie międzywojennym pojawiły się pierwsze ciągłe taśmy metalowe, najczęściej zamienne z wcześniej stosowanymi taśmami parcianymi. Natomiast po II wojnie światowej rozpowszechniły się taśmy rozsypne.

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 224-225. ISBN 83-86028-01-7.
• Mała Encyklopedia Wojskowa (R-Ż). T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.