Przejdź do zawartości

Tony Allen (koszykarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tony Allen
Ilustracja
#42, 9, 24
rzucający obrońca
Pełne imię i nazwisko

Anthony 'Tony' Allen

Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1982
Chicago

Wzrost

193 cm

Masa ciała

97 kg

Kariera
Aktywność

2004–2018

Szkoła średnia

Crane (Chicago)

College

Butler County CC (2000–2001)
Wabash Valley (2001–2002)
Oklahoma State (2002–2004)

Draft

2004, numer: 25
Boston Celtics

Anthony Allen (ur. 11 stycznia 1982 w Chicago) – amerykański koszykarz występujący na pozycjach rzucającego obrońcy lub niskiego skrzydłowego, mistrz NBA z sezonu 2007/2008.

Szkoła średnia i college

[edytuj | edytuj kod]

Allen grał w drużynie szkoły średniej Crane w Chicago. Grał w jednym zespole z obecnym zawodnikiem Detroit Pistons Willem Bynumem. Stamtąd trafił do uniwersytetu Butler County College w Kansas, gdzie jako debiutant zdobywał 16,5 punktu, a także notował 6,1 zbiórki i 2,8 przechwytu na mecz. Takie osiągnięcia pozwoliły mu na zdobycie nagrody dla najlepszego debiutanta konferencji[1]. Drugi sezon spędził w Wabash Valley College w Illinois, prowadząc swój zespół do bilansu 32-6[1].

Na ostatnie dwa lata studiów przeniósł się do Oklahoma State University. W swoim drugim sezonie gry został wybrany najlepszym graczem konferencji Big 12 po tym, jak zdobywał średnio 16 punktów na mecz i doprowadził swoją drużynę do Final Four rozgrywek NCAA. Został pierwszym zawodnikiem w historii Oklahoma State University, który zdobył ponad 1 000 punktów w dwóch kolejnych sezonach[1].

Kariera w NBA

[edytuj | edytuj kod]

Boston Celtics

[edytuj | edytuj kod]

2004-2005

[edytuj | edytuj kod]

24 czerwca 2004 został wybrany z numerem 25 w drafcie przez Boston Celtics[2]. 2 lipca 2004 podpisał czteroletni kontrakt wart 4 776 941 dolarów z czego decyzja o obowiązywaniu ostatniego roku kontraktu była po stronie Boston Celtics. Allen zadebiutował w NBA 3 listopada 2004 w spotkaniu przeciwko Philadelphia 76ers. Zdobył w nim 2 punkty podczas 6 minut gry[3]. 22 stycznia 2005 wyszedł pierwszy raz wyszedł w wyjściowym składzie Celtics, wtedy też ustanowił rekord punktowy swojego pierwszego sezonu w NBA, zdobywając 20 punktów przeciwko Atlanta Hawks[4]. W całym sezonie rozegrał 77 meczów, z czego aż 34 w pierwszej piątce. Zdobywał w nich 6,4 punktu na mecz, a także 2,9 zbiórki i 1 przechwyt.

2005-2006

[edytuj | edytuj kod]

Podczas przerwy pomiędzy pierwszym a drugim sezonem Allen uczestniczył w strzelaninie, w której postrzelony został 29-letni mężczyzna obok restauracji w Chicago, w sierpniu 2005. Allen nie był podejrzewany o oddanie strzałów, ale został oskarżony o uszkodzenie lewego oka jednego z uczestników zdarzenia. Spędził przez to dwie doby w więzieniu. Podczas całego zdarzenia doznał poważnej kontuzji prawego kolana, która zmusiła go do opuszczenia 31 pierwszych meczów sezonu 2005-06. Ostatecznie 24 kwietnia 2007 sąd z Chicago go uniewinnił[5].

Do gry powrócił dopiero 6 stycznia 2006 w meczu przeciwko Atlanta Hawks. Zagrał w nim 30 minut i zdobył 9 punktów. Do końca sezonu nie opuścił już żadnego meczu, a w starciu z Cleveland Cavaliers, rozegranym 17 kwietnia 2006 pobił rekord kariery, rzucając 23 punkty[6]. Sezon zakończył rzucając średnio 7.2 punktu, a także dodając do tego 2,2 zbiórki, 1,3 asysty i 1 przechwyt na mecz.

2006-2007

[edytuj | edytuj kod]

26 października 2006 Boston Celtics skorzystali z zapisu w kontrakcie Allena i przedłużyli go do końca rozgrywek 2007/08. 15 grudnia 2006 pobił ponownie rekord kariery, zdobywając tym razem 30 punktów w spotkaniu przeciwko Denver Nuggets[7]. Z kolei 7 stycznia 2007 w meczu przeciwko Orlando Magic zanotował aż 7 przechwytów, bijąc także w tej kategorii rekord kariery[8]. 10 stycznia 2007 w końcówce spotkania przeciwko Indiana Pacers, Allen doznał poważnej kontuzji kolana. Doszło do niej podczas lądowania po efektownym wsadzie już po przerwaniu akcji przez sędziego gwizdkiem. Allen zerwał zarówno przednie, jak i tylne więzadła krzyżowe, co oznaczało dla niego koniec gry w sezonie 2006/07[9]. Do tego momentu zagrał w 33 meczach sezonu zdobywając średnio rekordowe w karierze 11,5 punktu i dodając do tego 3,8 zbiórki, 1,7 zbiórki i 1,5 przechwytu na mecz.

2007-2008

[edytuj | edytuj kod]

Allen wyzdrowiał dość szybko, bo już w pierwszym meczu nowego sezonu, 2 listopada 2007 pojawił się na parkiecie. W drużynie doszło do dużych zmian, przyszli Ray Allen i Kevin Garnett i to oni stali się najważniejszymi postaciami w zespole. Tony Allen został rezerwowym, który grał średnio tylko po 18 minut, ale gdy było trzeba, potrafił pomóc wydatnie drużynie. 24 listopada 2007 w spotkaniu przeciwko Charlotte Bobcats doznał kontuzji prawej pachwiny i został wyłączony z gry na 3 mecze[10]. 30 grudnia 2007 wyszedł w pierwszej piątce przeciwko Los Angeles Lakers, ponieważ kontuzjowany był Rajon Rondo. Allen zagrał 42 minuty, podczas których zdobył 16 punktów i był odpowiedzialny za krycie Kobe Bryanta, który w całym meczu trafił tylko 6 z 24 rzutów z gry[11]. W styczniu zagrał dwa najlepsze ofensywnie mecze w sezonie. Najpierw 4 stycznia 2008 zdobył 20 punktów przeciwko Memphis Grizzlies[12], a 29 stycznia 2008 powtórzył ten wynik w spotkaniu z Miami Heat[13]. W całym sezonie zagrał 75 meczów, z czego 11 w pierwszym składzie, zdobywając średnio 6,6 punktu, 2,2 zbiórki i 1,5 asysty na mecz.

W pierwszej rundzie playoffs Celtics trafili na Atlanta Hawks. Wygrali rywalizację 4-3, ale dla Allena była to nieudana seria. Zagrał w 6 meczach i tylko raz przebywał na parkiecie dłużej niż 10 minut[14]. W półfinale konferencji Celtics pokonali Cleveland Cavaliers 4:3, a rola Allena wciąż była znikoma, grał tylko w pierwszych trzech meczach, ale ani razu więcej niż przez 5 minut. W finale konferencji doszło do rywalizacji z Detroit Pistons. W pierwszych 4 spotkaniach Allen zagrał trzykrotnie, każdorazowo grając bardzo krótko. Przed piątym meczem nabawił się kontuzji, która go wyeliminowała z ostatnich dwóch spotkań finału konferencji, a także pierwszych trzech finału NBA[15]. Zagrał w trzech ostatnich, po których Celtics wygrali 4:2 i zostali mistrzem NBA.

2008-2009

[edytuj | edytuj kod]

1 lipca 2008 Celtics zdecydowali się nie podpisywać automatycznie kontraktu z Allenem, dzięki czemu ten został wolnym agentem. Ostatecznie jednak pozostał w Bostonie, podpisując nową, dwuletnią umowę z drużyną[16]. Nowy sezon rozpoczął jako kluczowy zmiennik po tym jak zespół opuścił James Posey[17]. 9 listopada 2008 w spotkaniu przeciwko Detroit Pistons zdobył najwięcej w sezonie 23 punkty[18]. 6 stycznia 2009 z powodu urazu kostki opuścił mecz z Houston Rockets[19]. Jak się okazało, kontuzja była na tyle poważna, że do gry wrócił dopiero 28 stycznia w spotkaniu przeciwko Sacramento Kings[20]. 18 lutego 2009 przeszedł operację kciuka, która go wykluczyła z gry aż do 3 kwietnia[21]. Sezon zakończył z zaledwie 46 rozegranymi meczami, w których zdobywał średnio 7,8 punktu, 2,3 zbiórki, 1,4 asysty i 1,2 przechwytu na mecz. W playoffs ponownie był pomijany przez Doca Riversa i zagrał tylko w 10 z 14 meczów, występując średnio po 6 minut na mecz. Od razu po sezonie, 3 czerwca poddał się kolejnej operacji prawej kostki[22].

2009-2010

[edytuj | edytuj kod]

W nowych rozgrywkach zadebiutował dopiero 8 grudnia 2009 w meczu z Milwaukee Bucks[23]. 27 grudnia 2009 zanotował pierwsze w karierze double-double w meczu przeciwko Los Angeles Clippers, w którym zdobył 10 punktów i 10 zbiórek[24]. Do końca sezonu grał dość regularnie, kończąc sezon z 74 meczami na koncie. Zdobywał w nich średnio 6,1 punktu, 2,7 zbiórki, 1,3 asysty i 1,1 przechwytu na mecz. W pierwszym meczu serii playoffs przeciwko Miami Heat wykazał się świetną obroną w drugiej połowie spotkania przeciwko Dwyane'owi Wade'owi i został okrzyknięty jednym z bohaterów. Zdobył wtedy 14 punktów, zanotował 3 przechwyty i zablokował 2 rzuty[25]. Dzięki tak dobrej grze, wywalczył sobie większą liczbę minut w kolejnych spotkaniach. W serii z Miami Heat tylko raz zagrał poniżej 10 minut, w ostatnim spotkaniu. W półfinale konferencji przeciwko Cleveland Cavaliers otrzymał zadanie krycia LeBrona Jamesa. Od czwartego meczu serii był w tym bardzo skuteczny, zatrzymując lidera Cavs na skuteczności 34% z gry. W czwartym spotkaniu zdobył 15 punktów, trafiając 6 z 7 rzutów wolnych, dołożył do tego 5 zbiórek, 1 asystę, 2 przechwyty i 1 blok. Po meczu Doc Rivers nazwał go najważniejszym obok Rajona Rondo bohaterem spotkania[26]. Zarówno w finale konferencji, jak i finale NBA nie dostawał już tak wielu minut, jak w rywalizacji z Miami Heat i Cleveland Cavaliers.

Memphis Grizzlies

[edytuj | edytuj kod]

2010-2011

[edytuj | edytuj kod]

12 lipca 2010 Allen jako wolny agent przyjął ofertę Memphis Grizzlies i związał się z tą drużyną 3-letnim kontraktem, dzięki któremu zarobił blisko 9,5 miliona dolarów[27]. Od początku sezonu Allen był rezerwowym, ale dostawał regularnie po kilkanaście minut gry. Sytuacja ta się zmieniła dopiero na początku lutego 2011, kiedy to kontuzji kończącej sezon doznał Rudy Gay[28]. 8 lutego w spotkaniu przeciwko Oklahoma City Thunder zdobył 27 punktów i dołożył do tego 3 zbiórki, 1 asystę, 5 przechwytów i 3 bloki[29]. 19 marca 2011 zagrał jeden z najlepszych meczów w karierze przeciwko Indiana Pacers. Zdobył 19 punktów, zebrał 11 piłek i miał do tego 6 asyst i 6 przechwytów[30]. W sezonie zagrał w 72 meczach, zdobywając średnio 8,9 punktu na mecz. Do tego notował 2,7 zbiórki i 1,4 asysty.

Sezon zakończył na 5. miejscu w lidze ze średnią 1,79 przechwytów na mecz. Pod względem liczby przechwytów w przeliczeniu na minuty był najlepszy w całej lidze, wyprzedzając o ponad 1 przechwyt drugiego w tej klasyfikacji Chrisa Paula[31]. Dzięki temu został wybrany do drugiej piątki najlepszych obrońców całej ligi[32].

Do playoffs awansował z ostatniego, ósmego miejsca, po czym jego Memphis Grizzlies wyeliminowali w pierwszej rundzie San Antonio Spurs 4-2[33]. W drugiej rundzie lepsi od Grizzlies okazali się Oklahoma City Thunder, którzy wygrali po zaciętej, siedmiomeczowej serii 4-3[34]. Allen we wszystkich meczach playoffs wychodził w pierwszej piątce. W 13 meczach zdobywał średnio 8,8 punktu, 2,9 zbiórki, 1,5 asysty i 1,92 przechwytu na mecz, co dało mu czwarte miejsce wśród wszystkich zawodników[35].

2011-2012

[edytuj | edytuj kod]

Kolejne rozgrywki Allen rozpoczął w pierwszej piątce u boku Rudy'ego Gaya. W całym sezonie tylko raz rozpoczął mecz jako rezerwowy. Grał średnio ponad 26 minut na mecz i trzykrotnie przekraczał granicę 20 punktów zdobytych w jednym meczu. 23 kwietnia 2012 ustanowił rekord życiowy, notując aż 8 przechwytów w meczu przeciwko Cleveland Cavaliers[36]. Na koniec sezonu znów był na piątym miejscu wśród najlepiej przechwytujących w lidze ze średnią 1,79 na mecz. Jego reputacja świetnego obrońcy wzrosła i tym razem został wybrany do pierwszej piątki najlepszych defensorów ligi[37]. Został też wybrany najlepszym obrońcą na obwodzie przez generalnych menadżerów wszystkich drużyn NBA[38].

2012-2013

[edytuj | edytuj kod]

Przed sezonem przeszedł operację kolana. Miała ona miejsce na tyle wcześnie, że nie zaburzyła przygotowań do nowego sezonu[39]. 10 listopada w meczu przeciwko Houston Rockets potwierdził swoją świetną grę w obronie. Zatrzymał Jamesa Hardena na 18 punktach, a także skuteczności 4/18 z gry - 22,2%. Był to w tamtym momencie najgorszy mecz Hardena w sezonie[40]. 3 stycznia 2013 rozegrał najlepszy mecz w sezonie, przeciwko swojej byłej drużynie - Boston Celtics. Zdobył 15 punktów, 5 zbiórek, 2 asysty i 1 przechwyt[41]. Na koniec sezonu został wybrany do najlepszej piątki obrońców NBA[42].

Sezon 2013/14

[edytuj | edytuj kod]

W przerwie między sezonami, Allen będąc wolnym agentem, podpisał nowy kontrakt z Memphis Grizzlies. Ma on obowiązywać przez 4 lata, a zawodnik w tym czasie zarobi 20 milionów dolarów[43]. W trakcie sezonu zasadniczego rozegrał 55 spotkań, z czego 28 w pierwszej piątce. Pomimo bardzo dobrej gry w połowie sezonu był łączony w kilku plotkach z innymi drużynami, między innymi z Minnesota Timberwolves[44]. Ostatecznie został jednak w zespole i grał do końca sezonu.

15 września 2017 został zawodnikiem New Orleans Pelicans[45]. 1 lutego 2018 trafił w wyniku wymiany do Chicago Bulls[46]. 9 lutego został zwolniony[47].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie[48], o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA
  • Uczestnik
    • NCAA Final Four (2004)
    • turnieju NCAA (2003, 2004)
  • Mistrz sezonu zasadniczego i turnieju konferencji Big 12 (2004)
  • Zawodnik roku konferencji Big 12 (2004)[49]
  • Most Outstanding Player (MOP=MVP) turnieju Big 12 (2004)[50]
  • Najlepszy nowo przybyły zawodnik konferencji Big 12 (2003)
  • Zaliczony do:
    • I składu:
      • Big 12 (2004)
      • turnieju Big 12 (2004)
      • defensywnego Big 12 (2004)
      • nowo przybyłych graczy Big 12 (2003)
    • składu All-Big 12 Honorable Mention (2003)
NBA

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
M Mecze S5 Pierwsza piątka MPG Minuty na mecz
FG% Celność rzutów z pola 3P% Celność rzutów „za 3” FT% Celność rzutów wolnych
RPG Zbiórki na mecz APG Asysty na mecz SPG Przechwyty na mecz
BPG Bloki na mecz PPG Punkty na mecz

College

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Drużyna M S5 MPG FG% 3P% FT% RPG APG SPG BPG PPG
2001/02 Butler County Community College 32 0 30,2 51,0% 27,5% 60,8% 6,1 3,3 0,0 0,0 16,5
2002/03 Oklahoma State University 32 0 31,2 44,7% 39,5% 69,1% 5,4 2,7 0,0 0,0 14,4
2003/04 Oklahoma State University 35 0 31,6 50,4% 29,7% 67,5% 5,5 3,1 0,0 0,0 16,0
Razem 99 0 31,0 48,8% 35,2% 65,8% 5,7 3,0 0,0 0,0 15,6

NBA

[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.)

Sezon Drużyna M S5 MPG FG% 3P% FT% RPG APG SPG BPG PPG
2004/05 Boston 77 34 16,4 47,5% 38,7% 73,7% 2,9 0,8 1,0 0,3 6,4
2005/06 Boston 51 9 19,2 47,1% 32,4% 74,6% 2,2 1,3 1,0 0,4 7,2
2006/07 Boston 33 18 24,4 51,4% 24,2% 78,4% 3,8 1,7 1,5 0,4 11,5
2007/08 Boston 75 11 18,3 43,4% 31,6% 76,2% 2,2 1,5 0,8 0,3 6,6
2008/09 Boston 46 2 19,3 48,2% 22,2% 72,5% 2,3 1,4 1,2 0,5 7,8
2009/10 Boston 54 8 16,5 51,0% 0,0% 60,5% 2,7 1,3 1,1 0,4 6,1
2010/11 Memphis 72 31 20,8 51,0% 17,4% 75,3% 2,7 1,4 1,8 0,6 8,9
2011/12 Memphis 58 57 26,3 46,9% 30,8% 80,0% 4,0 1,4 1,8 0,6 9,8
2012/13 Memphis 79 79 26,7 44,5% 12,5% 71,7% 4,6 1,2 1,5 0,6 8,9
2013/14 Memphis 55 28 23,2 49,4% 23,4% 62,8% 3,8 1,7 1,6 0,3 9,0
2014/15 Memphis 63 41 26,2 49,5% 34,5% 62,7% 4,4 1,4 2,0 0,5 8,6
2015/16 Memphis 64 57 25,3 45,8% 35,7% 65,2% 4,6 1,1 1,7 0,3 8,4
2016/17 Memphis 71 66 27,0 46,1% 27,8% 61,5% 5,5 1,4 1,6 0,4 9,1
2017/18 New Orleans 22 0 12,4 48,4% 33,3% 52,4% 2,1 0,4 0,5 0,1 4,7
Razem 820 441 22,0 47,5% 28,2% 70,9% 3,5 1,3 1,4 0,4 8,1

Play-offy

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Drużyna M S5 MPG FG% 3P% FT% RPG APG SPG BPG PPG
2005 Boston 7 3 12,9 44,4% – 42,9% 1,7 0,3 0,4 0,3 2,7
2008 Boston 15 0 4,3 56,3% 0,0% 40,0% 0,2 0,2 0,1 0,0 1,3
2009 Boston 10 0 6,0 50,0% – 100% 0,9 0,3 0,2 0,0 0,9
2010 Boston 24 0 16,3 48,0% 0,0% 77,8% 1,7 0,7 1,0 0,6 5,1
2011 Memphis 13 13 26,9 42,6% 14,3% 65,9% 2,9 1,5 1,9 0,4 8,8
2012 Memphis 7 7 24,3 40,0% 0,0% 70,6% 3,1 0,7 1,3 1,0 6,9
2013 Memphis 15 15 28,1 43,2% 25,0% 75,9% 6,1 1,8 2,0 0,3 10,3
2014 Memphis 7 1 32,9 48,6% 0,0% 76,2% 7,7 1,4 1,7 0,1 12,3
2015 Memphis 10 9 27,9 49,1% 14,3% 75,0% 5,2 1,5 2,4 1,1 6,6
2016 Memphis 4 2 23,5 30,3% 14,3% 69,2% 2,8 0,8 1,3 0,5 7,5
Razem 112 50 19,2 44,7% 10,6% 71,6% 3,0 0,9 1,2 0,4 6,0

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Prospect Profile: Tony Allen. NBA.com. [dostęp 2013-02-12]. (ang.).
  2. ↑ Rob Peterson: The Draft Blog. NBA.com, 25 kwietnia 2004. [dostęp 2013-02-12]. (ang.).
  3. ↑ O'Brien returns to Boston a winner. ESPN.com, 3 listopada 2004. [dostęp 2013-02-12]. (ang.).
  4. ↑ Celtics drop 9th straight on the road. ESPN.com, 22 stycznia 2005. [dostęp 2013-02-12]. (ang.).
  5. ↑ Allen found not guilty by judge. ESPN.com, 25 kwietnia 2007. [dostęp 2013-02-12]. (ang.).
  6. ↑ Cavaliers overcome LeBron's absence to beat Celtics. ESPN.com, 17 kwietnia 2006. [dostęp 2013-02-13]. (ang.).
  7. ↑ Not quite enough. Gazette.com, 16 grudnia 2006. [dostęp 2013-02-13]. (ang.).
  8. ↑ Hill, Howard help Magic close out win despite poor shooting. ESPN.com, 7 stycznia 2007. [dostęp 2013-02-13]. (ang.).
  9. ↑ Celtics guard Allen out for season with knee injury. ESPN.com, 11 stycznia 2007. [dostęp 2013-02-14]. (ang.).
  10. ↑ Allen's game-winner from long range helps Celtics improve to 11-1. ESPN.com, 24 listopada 2007. [dostęp 2013-02-14]. (ang.).
  11. ↑ Pierce, Garnett lead Celtics past Kobe, Lakers. ESPN.com, 30 grudnia 2007. [dostęp 2013-02-14]. (ang.).
  12. ↑ Tony Allen's 20 help Celts past Grizzlies for eighth straight win. ESPN.com, 4 stycznia 2008. [dostęp 2013-02-14]. (ang.).
  13. ↑ Powe, Rondo answer call for Celtics; Heat's Wade, Haslem leave game. ESPN.com, 29 stycznia 2008. [dostęp 2013-02-14]. (ang.).
  14. ↑ Garnett's double-double propels Celts to second round. ESPN.com, 4 maja 2008. [dostęp 2013-02-14]. (ang.).
  15. ↑ Marc J. Spears: Tony Allen out. Boston.com, 30 maja 2008. [dostęp 2013-02-14]. (ang.).
  16. ↑ Celtics re-sign House, Allen for title defense. Gmanetowrk.com, 22 lipca 2008. [dostęp 2013-02-14]. (ang.).
  17. ↑ Ted Jackson: Hornets announce signing of James Posey. NOLA.com, 23 lipca 2008. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  18. ↑ Liga NBA: Celtics pokonali Pistons. rp.pl, 10 listopada 2008. [dostęp 2013-02-15]. (pol.).
  19. ↑ Jeff Clark: What's Wrong With The Celtics?. Celticsblog.com, 7 stycznia 2009. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  20. ↑ Frank Dell'Apa: Celtics bring down the house. Boston.com, 28 stycznia 2009. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  21. ↑ Celtics G Tony Allen undergoes thumb surgery. whdh.com, 18 lutego 2009. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  22. ↑ Bobby Ryan Jr.: Tony Allen Undergoes Successful Ankle Surgery. Bleacherreport.com, 3 czerwca 2009. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  23. ↑ Rondo scores his 11 in fourth as Celtics pull away from Bucks. ESPN.com, 8 grudnia 2009. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  24. ↑ Davis' buzzer-beater ends Celtics' 9-game road win streak. ESPN.com, 27 grudnia 2009. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  25. ↑ Chris Sheridan: Tony Allen Turns Tide With Defense On Wade. ESPN.com, 18 kwietnia 2010. [dostęp 2013-02-15]. (ang.).
  26. ↑ Chris Forsberg: C's bench has its own Big Three. ESPN.com, 10 maja 2010. [dostęp 2013-02-18]. (ang.).
  27. ↑ Chris Forsberg: Reports: Tony Allen heading to Memphis. ESPNBoston.com, 12 lipca 2010. [dostęp 2013-02-18]. (ang.).
  28. ↑ NBA: Rudy Gay (Memphis Grizzlies) z urazem lewego ramienia. Kontuzjowani.pl, 16 lutego 2011. [dostęp 2013-02-18]. (pol.).
  29. ↑ Rudy Gay misses game against Thunder. ESPN.com, 9 lutego 2011. [dostęp 2013-02-18]. (ang.).
  30. ↑ Grizzlies take care of Pacers, move up on idle Jazz. ESPN.com, 19 marca 2011. [dostęp 2013-02-18]. (ang.).
  31. ↑ NBA Player Steals Statistics - 2010-11. ESPN.com. [dostęp 2013-02-18]. (ang.).
  32. ↑ Cezary Szwarc: Znamy pierwsze piątki najlepszych obrońców!. Koszykowka.net, 9 maja 2011. [dostęp 2013-02-18]. (pol.).
  33. ↑ Piotr Zarychta: Grizzlies w niebie, Z-Bo bohaterem. ZkrainyNBA.com, 30 kwietnia 2011. [dostęp 2013-02-18]. (pol.).
  34. ↑ Piotr Zarychta: Thunder w finale konferencji. ZkrainyNBA.com, 16 maja 2011. [dostęp 2013-02-18]. (pol.).
  35. ↑ NBA Player Steals Statistics - 2010-11. ESPN.com. [dostęp 2013-02-18]. (ang.).
  36. ↑ Grizzlies get by Cavs to pull one-half game back of 4th. ESPN.com, 23 kwietnia 2012. [dostęp 2013-02-18]. (ang.).
  37. ↑ Mikołaj Wanago: Najlepszy obrońca - kto nim właściwie jest?. ZkrainyNBA.com, 24 maja 2012. [dostęp 2013-02-18]. (pol.).
  38. ↑ 2011-12 NBA.com GM Survey Results. NBA.com, 17 stycznia 2012. [dostęp 2013-02-18]. (ang.).
  39. ↑ Ronald Tillery: Grizzlies' Tony Allen back in action following knee surgery. commercialappeal.com, 16 września 2012. [dostęp 2013-02-18]. (ang.).
  40. ↑ Marcin Inglot: Niedźwiedzie sprowadzają Rakiety na ziemię. ZkrainyNBA.com, 10 listopada 2012. [dostęp 2013-02-18]. (pol.).
  41. ↑ Rafał Paczoska: Łatwe zwycięstwo Memphis Grizzlies. Nicesport.pl, 3 stycznia 2013. [dostęp 2013-02-18]. (pol.).
  42. ↑ Gasol poza piątką najlepszych obrońców. sport.wp.pl, 16 maja 2013. [dostęp 2014-05-28]. (pol.).
  43. ↑ Krzysztof Uzdowski: Tony Allen zostaje w Memphis. ZkrainyNBA.com, 3 lipca 2013. [dostęp 2014-05-28]. (pol.).
  44. ↑ Piotr Zarychta: Grizzlies i Wolves rozmawiają o wymianie. ZkrainyNBA.com, 18 lutego 2014. [dostęp 2014-05-28]. (pol.).
  45. ↑ Pelicans sign Tony Allen. nba.com. [dostęp 2017-09-16]. (ang.).
  46. ↑ Bulls acquire Asik, Nelson, Allen, and first-round pick from New Orleans. nba.com. [dostęp 2018-02-02]. (ang.).
  47. ↑ Chicago Bulls waive Tony Allen after acquiring veteran last week. nba.com. [dostęp 2018-02-10]. (ang.).
  48. ↑ Profil na realgm.com. realgm.com. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  49. ↑ List of Big 12 Player of the Year winners. coachesdatabase.com. [dostęp 2022-01-20]. (hiszp.).
  50. ↑ Big 12 Conference Tournament MVP Winner. sports-reference.com. [dostęp 2023-02-05]. (ang.).
  51. ↑ a b NBA & ABA All-Defensive Teams. basketball-reference.com. [dostęp 2023-01-22]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
2004 NBA Draft
Pierwsza runda
Druga runda
Koszykarz Roku Konferencji Big 12 NCAA
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tony_Allen_(koszykarz)&oldid=72829224”