Wiatyk
Wiatyk (łac. viaticum – „zapasy na drogę”; via – „droga”[1][2]) – w chrześcijaństwie, a w szczególności w katolicyzmie, komunia święta podawana osobie w niebezpieczeństwie śmierci jako pokarm na drogę do życia wiecznego[1][3][4].
W Kościele rzymskokatolickim do przyjęcia wiatyku zobowiązani są wszyscy ochrzczeni, o ile mogą przyjąć Eucharystię[2]. Kodeks prawa kanonicznego zaleca udzielenie wiatyku także chorym, którzy już otrzymali tego dnia Komunię. Zwraca także uwagę, by nie odkładać udzielenia wiatyku na ostatnią chwilę, tak by chorzy byli jeszcze w pełni świadomi swego położenia (por. kan. 922 KPK)[3].
W miarę możliwości komunia powinna nastąpić w czasie mszy świętej odprawianej przy łożu umierającego i zostać podana pod obiema postaciami. Komunię św. pod dwiema postaciami mogą przyjąć wszyscy uczestniczący w obrzędzie[5]. Jeżeli chory nie może przyjmować pokarmu stałego, eucharystia może zostać mu podana pod postacią samego konsekrowanego wina[6][5]. Elementem celebracji udzielania wiatyku jest odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych i wyznanie wiary. Możliwe jest także uzyskanie odpustu zupełnego[5].
Przed przyjęciem wiatyku nie obowiązuje post eucharystyczny[7].
Wiatyku udziela kapłan, diakon, akolita albo nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b wiatyk, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2015-05-31].
- ↑ a b Sakramenty dla umierających. wysokikosciol.archidiecezja.wroc.pl. [dostęp 2015-05-31].
- ↑ a b Kodeks prawa kanonicznego. 1983.
- ↑ KODEKS PRAWA KANONICZNEGO O SAKRAMENCIE CHORYCH I PRZYJMOWANIU KOMUNII ŚWIĘTEJ JAKO WIATYK. bernardyni-alwernia.pl. [dostęp 2015-05-31].
- ↑ a b c Ks. Marian Tomasz Kowalski: Wiatyk - „Sakramenty, które przygotowują do Ojczyzny”. [w:] Sakramenty w życiu chrześcijanina [on-line]. Kuria Metropolitalna w Częstochowie. [dostęp 2015-06-01].
- ↑ Stefan Kardynał Wyszyński, Stanisław Jakiel: Słowo biskupów do duchowieństwa z okazji nowej księgi Liturgicznej: Sakramenty Chorych (Instrukcja) - 14 XII 1979. Episkopat Polski: Komisja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, 1979-12-14. [dostęp 2015-06-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-01)].
- ↑ J. Krukowski: Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego, t. III, 2, ks. IV, Uświęcające zadanie Kościoła. Poznań: 2011, s. 104.
- ↑ Stanisław Dziwisz, Słowo Arcybiskupa Metropolity Krakowskiego do parafii, które wprowadzają posługę Nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej [online], 23 marca 2015.