Julita i huśtawki

Julita i huśtawki – powieść autorstwa Hanny Kowalewskiej.

A B C Ć D E F G H I J K L Ł M N O Ó P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

B

• Bóg ma na pewno własne zamysły i nic po ludzkim planowaniu.
  • Zobacz też: Bóg

C

• Chcę, by mój świat był twoim, a twój moim. Na tym polega przyjaźń.
  • Postać: Julita
  • Zobacz też: przyjaźń

• Czas też tak płynie – z przyzwyczajenia – coraz bardziej zabrudzony i zużyty.
  • Zobacz też: czas

D

• Dziś ulice są gładkie, a dzieciaki zanurzają się w strumień elektronów płynący z telewizora albo komputera.

• Dziwne są ścieżki szczęścia. Niektórzy potrafią zbudować swoje szczęście niemal z niczego, ocalić i rozdmuchać nawet najbardziej nikłą iskrę, choć wiatr i deszcz.
  • Zobacz też: szczęście

J

• Jawa to jawa, ilość cudów jest w niej ograniczona.
  • Zobacz też: cud, jawa

L

• Lubię czasami poprawić przeszłość, gdy ten czy ów moment wydaje mi się zbyt nudny albo bolesny. Potem tak długo myślę o nowej wersji wydarzeń, aż staje się moją własną prawdą.

• Ludzie zawsze szukają skrótów. Potrzeba skracania znajduje się w hierarchii dużo wyżej niż dbałość o przyrodę i estetykę. Jest tak silna, że często przysłania korzyści z normalnej drogi. Bo i co można na tym skrócie zyskać, minutę czasu, góra dwie. A traci się nie tylko nieskazitelną czystość butów, ale i kilka dodatkowych haustów powietrza, które można zaczerpnąć, idąc dłuższą drogą, i kojący spokój, i cień płaczących wierzb. Ale czas jest w hierarchii wyżej niż cokolwiek innego, więc ci ze skrótów czują się wygrani w stosunku do tych, którzy trzymają się alejek. Wytyczonych! To też istotne. Może najistotniejsze. Naród nie lubi, by nim dyrygować i narzucać drogi. Ma swój rozum i własne trakty. I swoje pokusy. Czasem wydeptuje własną ścieżkę na drugą stronę parku, innym razem na manowce, choćby na manowce wolności.

M

• „Mało” w stosunku do „nic” to jest zawsze „więcej”.

• Miłość nie brudzi.
  • Postać: Julita

• Mnie się wydaje, że każdy jest trochę zły. To grzech pierworodny. I trochę dobry. Bo w każdym mieszka Bóg.
  • Postać: Julita

N

• Nie można rozłączyć tego, co jest jednością.

• Niedobrze jest (...) być wyjątkiem (gżegżółka), bo są z nimi same kłopoty.

• Niełatwo żyć z dwoma aniołami na karku. Tyle się wtedy widzi cudzego bólu, głupoty, tyle się próbuje zrobić, ocalić niemożliwych do ocalenia, uleczyć niemożliwych do uleczenia.

P

• Peerelowski Titanic nie jest jednak tak rozbawiony, beztroski i bogaty jak ten z początku wieku. To zardzewiała łajba, pomalowana na biało i czerwono, ale bardziej na czerwono, przeciekająca i wypełniona po brzegi zabiedzonym tłumem, ale ciągle jeszcze mająca pretensje do bycia wielkim transatlantykiem przewożącym do cudownej przyszłości. Naród ma coraz mniej złudzeń, ale wysiąść nie może. Trzeba jakoś żyć, nawet na najniższych pokładach.
  A na wyższych samozadowolenie i nieustająca propaganda sukcesu. Jak temu nie wierzyć? Gierek co chwila przecina wstęgę w innym nowo wybudowanym zakładzie i zawsze zapomina poinformować Naród, że znowu pożyczył kasę na Zachodzie. Pożyczalski! Naród myśli, że sam zapracował na te wszystkie huty, cukrownie i elektrownie. I rozpiera go duma – gdy akurat nie martwi się podwyżkami i wiązaniem końca z końcem Chwilowy kryzys – mówi Władza. Niekt jeszcze nie wie, że będzie to najdłuższy chwilowy kryzys w dziejach Peerelu.
  • Opis: o końcu lat siedemdziesiątych w Polsce

• Prawda jest taka nudna. I tyle z nią kłopotów. Ja mówię ludziom tylko to, co chcą usłyszeć. Czy to źle? Są wtedy zadowoleni, a czasami nawet szczęśliwi. Dlaczego miałabym ich martwić? Nie rozumiem...
  • Postać: Metka

R

• Rzeka – jak wszystko w kapitalizmie, musi być podporządkowana zasadom rynkowym. Ujęcie jej w proste koryto, pogłębienie, zbudowanie tam i portów, wszystko to ma zadanie doprowadzić, by rzeka płynęła wartko jak strumień pieniędzy.

S

• Sens życia ujawnia się wolno, dzień po dniu, aż do ostatniej odsłony. Sens lub bezsens...

• Swój popiera swego, a nie najlepszego.
  • Postać: Medyk

Ś

• Świat nigdy nie chciał nauczyć się wyjątkowych ludzi, szkoda mu energii na pojedyncze egzemplarze.

T

• To grzechy przysłaniają ludziom prawdziwy świat.
  • Zobacz też: grzech, świat

• Tylko wyrzucenie z siebie całej przeszłości gwarantuje, że człowiek nie będzie sobie nią zaprzątał głowy.
  • Zobacz też: przeszłość

U

• Umówiliśmy się (...) na początku, że będziemy się sycić chwilą, upijać teraźniejszością, łapać czas i jednocześnie go wypuszczać, jak motyle z siatki. Żadnych zasuszonych kolekcji! Żadnych przyszpilonych trupków, choćby były tak piękne jak rusałki czy witezie. Mieliśmy zostać arcymistrzami w życiu bez wczoraj i jutra. Taki przynajmniej był plan.

W

• Widzieć to za mało, trzeba jeszcze wiedzieć, jak to wszystko naprawić. A i to nie wystarczy, bo potem jeszcze potrzebny jest charakter i upór, by tego dokonać.
  • Postać: Medyk

Ż

• Żona bywa potrzebna – na oficjalnych przyjęciach, do fotografii w salonie, na ślubie i pogrzebie. Stoi przy boku i zdobi. A potem znika i żyje własnym życiem, nie ciosa na głowie kołków, nie ma pretensji o kochanki, o braki w szafie, o zostawianie na środku łazienki brudnych skarpet i podniesionej klapy sedesu. Niby-żona.

• Życie jest takim pryszczem. Śmierć je wyciska i po krzyku. Czasami pryszcz nie zdąży nawet wyleźć spod skóry, a ona już się do niego dobiera.
  • Postać: Metka