Słowianin

Słowianin (język polski)

wymowa:

IPA: [swɔˈvʲjä̃ɲĩn], AS: [su̯ovʹi ̯ä̃ńĩn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) etn. przedstawiciel jednego z ludów lub narodów indoeuropejskich, zamieszkujących wschodnią i południowo-wschodnią część Europy; zob. też Słowianie w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Słowianin	Słowianie
dopełniacz	Słowianina	Słowian
celownik	Słowianinowi	Słowianom
biernik	Słowianina	Słowian
narzędnik	Słowianinem	Słowianami
miejscownik	Słowianinie	Słowianach
wołacz	Słowianinie	Słowianie

przykłady:

(1.1) Niektórzy przodkowie Słowian mogli mieszkać w Europie już 3-4 tys. lat temu – sądzą naukowcy z Bydgoszczy, którzy badają zróżnicowanie DNA Słowian.

(1.1) Do Słowian zalicza się Polaków, Czechów, Słowaków, Serbołużyczan, Białorusinów, Rosjan, Ukraińców, Łemków, Bośniaków, Bułgarów, Chorwatów, Czarnogórców, Macedończyków, Serbów i Słoweńców.

(1.1) W obliczu wielkiej ilości sprzecznych ze sobą danych, dociekliwy sceptyk musi pozostać w niepewności zarówno co do pochodzenia Słowian w ogóle, jak i Polaków w szczególności.

składnia:

kolokacje:

(1.1) być / czuć się Słowianinem

synonimy:

antonimy:

(1.1) nie-Słowianin

hiperonimy:

(1.1) Europejczyk

hiponimy:

(1.1) Polak, Czech, Słowak, Serbołużyczanin, Białorusin, Rosjanin, Ukrainiec, Łemko, Bośniak, Bułgar, Chorwat, Czarnogórzec, Macedończyk, Serb, Słoweniec, Rusin

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Słowiańszczyzna ż, słowiańszczyzna ż, słowiańskość ż

forma żeńska Słowianka ż

przym. słowiański

przysł. słowiańsko

związki frazeologiczne:

etymologia:

prasł. *slověninŭ — endoetnonim. Istnieje wiele spornych hipotez dotyczących możliwej etymologii słowa. Jedna z nich, uważana jednak za "ludową", utrzymuje, że pochodzi on od prasł. *slovo → „słowo” (< praindoeur. *k’leuos; por. gr. κλέος) → „wypowiedziane; to, co mówią”, z rdzenia rozwinęły się wyrazy: sława, sławić, słyszeć, słych, słuch, słynąć; por. etymologię słowa „Niemiec”.

W wyniku rozmiarów handlu słowiańskimi niewolnikami we wczesnym średniowieczu, etnonim posłużył – za pośrednictwem greki bizantyjskiej (gr. Σκλάβος, ok. 580) – jako źródłosłów dla p.łac. sclāvus → „niewolnik”, por. etymologię słowa „Saqaliba”.

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Slav
• arabski: (1.1) سلافي m
• baskijski: (1.1) eslaviar
• białoruski: (1.1) славянін m
• bośniacki: (1.1) Sloven m
• bułgarski: (1.1) славянин m
• chiński standardowy: (1.1) 斯拉夫人
• czeski: (1.1) Slovan m
• esperanto: (1.1) slavo
• estoński: (1.1) slaavlane
• fiński: (1.1) slaavi
• francuski: (1.1) Slave m
• hebrajski: (1.1) סלאבי m
• hiszpański: (1.1) eslavo m
• ido: (1.1) Slavo
• interlingua: (1.1) slavo
• irlandzki: (1.1) Slavacha
• jakucki: (1.1) ньөһа
• japoński: (1.1) スラブ人
• jidysz: (1.1) סלאַוו m (slaw)
• karpatorusiński: (1.1) Славян m
• kataloński: (1.1) eslau m
• koreański: (1.1) 슬라브 사람
• litewski: (1.1) slavas m
• łaciński: (1.1) Slavus m
• łotewski: (1.1) slāvs m
• macedoński: (1.1) Словен m
• niderlandzki: (1.1) Slaaf m
• niemiecki: (1.1) Slawe m
• norweski (bokmål): (1.1) slaver
• nowogrecki: (1.1) Σλάβος m
• ormiański: (1.1) սլավոն
• perski: (1.1) اسلاو
• portugalski: (1.1) eslavo
• rosyjski: (1.1) славяни́н m
• serbski: (1.1) Словен m
• slovio: (1.1) Slav, Slavian, Slavianic
• słowacki: (1.1) Slovan m
• słoweński: (1.1) Slován m
• staroangielski: (1.1) Sclave
• starogrecki: (1.1) Σκλᾶβος m
• szkocki gaelicki: (1.1) Slàbhach m
• szwedzki: (1.1) slav
• turecki: (1.1) Slav
• ukraiński: (1.1) слов'яни m, слов'янин m
• węgierski: (1.1) szláv
• włoski: (1.1) slavo m

źródła: