Przejdź do zawartości

abrewiatura

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

abrewiatura (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˌabrɛvʲjaˈtura], AS[abrevʹi ̯atura], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob.i → j , ?/i
podział przy przenoszeniu wyrazu: a•bre•wia•tu•ra[1]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) książk. system skrótów najczęściej używanych wyrażeń, stosowany w starożytności i średniowieczu; zob. też abrewiatura w Wikipedii
(1.2) muz. skrót zapisu muzycznego
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Liczne abrewiatury w tym średniowiecznym manuskrypcie utrudniają odczytanie tekstu.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) war. abbreviatura
(1.2) war. abbreviatura
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. abrewiacja ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Abbreviatur < p.łac. abbrevioskracam[2]
źródłosłów dla ros. аббревиатура[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „abrewiatura” w: Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, red. Jerzy Podracki, Horyzont, Warszawa 2001, ISBN 83-7311-161-1, s. 2.
  2. Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 23.
  3. Wiesław Witkowski, Nowy słownik zapożyczeń polskich w języku rosyjskim, Universitas, Kraków 2006, ISBN 83-242-0736-8, s. 1.