Przejdź do zawartości

klęczeć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

klęczeć (język polski)

[edytuj]
chłopiec klęczy(1.1)
wymowa:
IPA: [ˈklɛ̃n͇t͡ʃɛt͡ɕ], AS: [klẽṇčeć], zjawiska fonetyczne: udziąs.• nazal.• asynch. ę  ​?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni

(1.1) mając nogi zgięte w kolanach i opierając kolana na ziemi, trwać w tej pozycji
odmiana:
przykłady:
(1.1) Zygmunt wyobraził sobie grupkę klęczących. Pobrzękiwali szabelkami, modląc się do plastikowej konewki w kształcie Matki Boskiej Gietrzwałdzkiej[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) klęczeć w kościele • klęczeć obok czegoś / kogoś • klęczeć przed czymś / kimś
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. klęcznik m, klękanie n, klęczenie n, klęczki
czas. klękać, klęknąć, uklęknąć
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Czwarte niebo, Mariusz Sieniewicz, 2003 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=klęczeć&oldid=8457932”