Milorad Ulemek Legija
| Milorad Ulemek | |
|---|---|
| Rođenje | 15. 3. 1968. Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija |
| Državljanstvo |  SFR Jugoslavija |
| Zanimanje | vojno lice, pisac |
| Roditelji | Milan Ulemek (otac) Natalija Ulemek (majka) |
Milorad Ulemek Legija (Beograd, 15. mart 1968) srbijanski je kriminalac, vojno lice i pisac. Bivši je pripadnik Francuske legije stranaca (u istoj poznat kao Brasil), član Srpske dobrovoljačke garde (poznat kao Legija), vojnik, a zatim i komandant Crvenih beretki (gde su ga najbliži zvali Cema).
Jedan je od glavnih organizatora ubistava Zorana Đinđića, Ivana Stambolića, članova Srpskog pokreta obnove i dr. Ove kriminalne činove izvršio je pod okriljem Službe državne bezbednosti preko Jedinice za specijalne operacije čiji je komandant bio.
Biografija
Francuska legija stranaca
Još u ranoj mladosti bio je problematičan. Završio je kurs za automehaničara i maturirao u medicinskoj školi. Nakon neuspele pljačke 1985. pobegao je u Francusku i 10. aprila 1986. godine stupio u Francusku legiju stranaca. Ostao je u Legiji nekoliko godina, boreći se u Čadu, Libiji, Bejrutu, Francuskoj Gvajani i Iraku (u Zalivskom ratu).[1] Zbog ovog dela svoje prošlosti je dobio nadimak Legija.
Srpska dobrovoljačka garda
Ulemek se vratio u Srbiju na početku jugoslovenskih ratova i pristupio je Srpskoj dobrovoljačkoj gardi ("Arkanovi tigrovi"). Ulemek je prvo bio instruktor, a kasnije je unapređen u jednog od zapovednika Garde i borio se sa Arkanom u Hrvatskoj i Bosni. Komandovao je specijalnom jedinicom u istočnoj Slavoniji pod imenom "Super tigrovi", koja je delovala 1994–95 oko tzv. Bihaćkog džepa.
Crvene beretke
Kada su Tigrovi raspušteni 1996. godine, Ulemek je stupio u Jedinicu za specijalne operacije Službe državne bezbednosti, koja je poznatija kao Crvene beretke. Crvene beretke su zvanično bile antiteroristička jedinica, ali postoje mediji koji tvrde da su zapravo predstavljale pretorijansku gardu Slobodanu Miloševiću. Ulemek je postao komandant Crvenih beretki 1999. godine.
Tokom rata na Kosovu, Legija je komandovao Crvenim beretkama na bojištu. Komandovao je i u Bosni i Hrvatskoj.
Osuđen je za umešanost u ubistvo bivšeg predsednika predsedništva Srbije Ivana Stambolića i ubistvo četiri zvaničnika Srpskog pokreta obnove Vuka Draškovića u saobraćajnoj nesreći na Ibarskoj magistrali.
Legijina uloga tokom demonstracija 5. oktobra je kontroverzna, ali je najprihvaćenija verzija da se sreo sa Zoranom Đinđićem i pregovarao o promeni strane. Crvene beretke nisu intervenisale da zaustave nemire i spasu Miloševića, a zauzvrat im je nova vlada ostavila većinu njihovih privilegija i nije ih progonila, niti čak dublje zadirala u njihove živote i njihovu prošlost.
Nakon brojnih incidenata u aprilu 2001. je pod pritiskom vlasti na svoj zahtev smenjen sa mesta komadanta Jedinice za specijalne operacije. Jedinica je rasformirana 25. marta 2003. godine nakon ubistva premijera Zorana Đinđića, odlukom Vlade Republike Srbije.
Suđenja
Nakon više od tri godine suđenja 23. maja 2007. godine Legija je osuđen na 40 godina za učešće u ubistvu Zorana Đinđića 12. marta 2003. godine.
Juna 2005. Legija je osuđen na 15 godina zatvora zbog svoje umešanosti u smrt četvorice članova Srpskog pokreta obnove u saobraćajnoj nesreći na Ibarskoj magistrali i pokušaj ubistva Vuka Draškovića juna 2000. u Budvi. Na presudu je uložena žalba i Vrhovni sud Srbije ju je uvažio krajem marta 2006. godine. Nakon treće presude Legija je osuđen na 15 godina zatvora.
Jula 2005. Legija je osuđen na 40 godina (maksimalna kazna) za ubistvo Ivana Stambolića i pokušaj ubistva Vuka Draškovića u Budvi. Juna 2006. Vrhovni sud Srbije je potvrdio presudu.
Zanimljivosti
- Pre nekoliko godina je umesto porodičnog imena Ulemek počeo da koristi prezime svoje supruge, Luković.
Bibliografija
- Gvozdeni rov
- Momci iz Brazila
- Juda
- Kraj
- Za čast i slavu
- Legionar
- Mađioničar
- Tajna moga srca
- Kroz vatru i vodu
- Ljubav suzama ne veruje
- Čopor
- Krv, suze i znoj
- Poslednji konvoj
- Prah i pepeo I deo
- Revolucija - između razuma i srca
- Staze poraza
- BABO
Reference
- ↑ „Misterija predaje Milorada Lukovića Ulemeka Legije”. 4. mart 2004. Arhivirano iz originala na datum 9. maj 2004.
